ΠΑΝΤΟΥ ΕΡΗΜΙΑ
Έξω ερημιά
τίποτα δε βλέπω από δω κι από κει.
Μέσα απ' τα βουνά
βγαίνει ένα κάτασπρο πουλί.

Μέσα στο βοριά
σκίζετ' ένα κάτασπρο πανί
γύρω ερημιά
μόν' τα δέντρα ακούγονται βαριά.

Τρέχουν τα παιδιά
μα οι φωνές τους χάνονται στο πουθενά.
Βγαίνουν τα πουλιά
και ξαφνικά χάνονται μακριά.

Έτσι είναι εδώ
μες στη μοναξιά
βγαίνουν τα πουλιά
και σε μια στιγμή
χάνονται όλα εκεί.

Φωτεινή Κυριάκου
Γυμνάσιο Προκοπίου

ΑΜΠΝΤΟΥΛΑΧ ΟΤΣΑΛΑΝ
Αγνωστέ μου, μέχρι χτες, αγωνιστή,
σε λέν' οι εχθροί σου τρομοκράτη
κι εγώ σε λέω επαναστάτη,
της Δικαιοσύνης εκφραστή.

Λυπάμαι που βρίσκεσαι
στα δόντια του εχθρού μας
κι ακόμα περισσότερο λυπάμαι
που τα δικά μας σφάλματα
σε στείλανε εκεί.

Τρέμω όταν σκέφτομαι
τα μαρτύρια που υποφέρεις
απ' αυτούς που 'ναι αμίμητοι
στο να τα επινοούν.

Λένε οι γύρω μου
πως της ψυχής ο πόνος
είναι ο πιο μεγάλος
είτε από βαρύ πένθος προέρχεται
είτε η χαμένη αξιοπρέπεια
κάποτε τον προκαλεί.

Εγώ διάβασα κάπου
πως ο πόνος του κορμιού
είναι αφάνταστα πιο μεγάλος
και με λύπη μου σε σκέφτομαι
σε χέρια σκληρών δημίων
τρομαχτικά να υποφέρεις.

Ίσως να ερχόταν για σένανε
μέρα σωτηρίας
αν οι ηγέτες του κόσμου τούτου
ήταν λιγότερο δοσμένοι
στης σάρκας τους το πανηγύρι.

Όμως είναι ευτελείς
και κοιμούνται ύπνο θανάτου
την ώρα που εσύ ετοιμάζεσαι
θέση να πάρεις
ανάμεσα στων ηρώων τ' αστέρια.

Αν δεν μπορούν
οι προσευχές μου να σε σώσουν,
τουλάχιστον ας μάθω
ότι στο τέλος προφήτεψαν
τα πικραμένα σου χείλη:
«Αρκετό σπόρο έσπειρα
τώρα το έθνος μου
θα θερίσει τους καρπούς».

Μαρία Παπουτσή
Γυμνάσιο Αλιβερίου

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »