Δημοσιεύονται 2 ποιήματα Γυμνασίου και 1 Λυκείου, τα οποία πρώτευσαν ανάμεσα σ' όσα τιμήθηκαν με Έπαινο.

ΣΕΡΒΙΑ
Θόρυβος, κανόνια
Χρόνια τώρα πολεμάνε, χρόνια...
Μα γιατί; Γιατί τόσοι νεκροί;
Με κοιτάζει ένα παιδάκι
κι είναι σαν να απορεί.

Γιατί όλα διαλύθηκαν;
Γιατί όλα χάθηκαν μπροστά στα αθώα μάτια του;
Επειδή «κάποιοι» θέλησαν να παίξουν,
με τον πόνο των ανθρώπων,
με τον πόνο χιλιάδων, που για εκείνους
χρόνια δίνουν το αίμα τους.

Εκεί μακριά, που ηχούν τα πολυβόλα,
χρόνια πολεμάνε, χρόνια σκοτώνονται...
Μα συνεχίζουν. Προχωράνε.
Ζουν σ' ένα κόσμο γεμάτο ξεφτισμένα όνειρα.
Πολεμούν για γκρεμισμένες ιδέες,
«κάποιων» που δεν έχουν συναισθήματα.

Πότε θα 'ρθει επιτέλους μια άσπρη μέρα,
χωρίς αίμα και βολές από κανόνια;
Πότε επιτέλους θα ανοίξει ο ουρανός;
Τα λουλουδάκια πότε θα υψώσουν
τα κεφαλάκια τους και πάλι,
κι ολόγυρα θα κελαηδούν
κορυδαλλοί κι αηδόνια;

Πώς πονάει η καρδιά μου
καθώς συλλογίζομαι
τόσα ζευγάρια θλιμμένα μάτια...
Ω, εσείς, αθώα, παιδικά μάτια,
που από μικρά γνωρίσατε τη θλίψη
και τον πόνο.
Πόσες εικόνες τρόμου
να πέρασαν από τα μάτια σας;
Όπλα, σκοτωμοί, νεκροί, αίμα παντού.
Όχι! Δεν καταλαβαίνετε. Μονάχα βλέπετε...

Ένα πελώριο «γιατί» τρεμοπαίζει ανάμεσα
στα μάτια σας
Καλώντας την ειρήνη να 'ρθει
να περπατήσει ανάμεσα στα κουρέλια της ψυχής σας
έτσι απλά, να σβήσει τον πόνο
κι έτσι γλυκά να λάμψει
το φως μιας χαμένης χαράς.

(Στα παιδιά της Σερβίας που δεν ξέρουν ακόμα γιατί...)

Πηγή Γλάρου
Γυμνάσιο Αλιβερίου

ΥΜΝΟΣ ΣΤΟΝ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ
Το Σαββατόβραδο του 'μοιαζε σαν να 'ναι λιτανεία.
Σαν εβδομάδα ένοιωθε να μπαίνει μια τελεία.

Τέλος σ' όλα τα όνειρα που δεν εκπληρώθηκαν
κι αρχή για τ' άλλα τ' άμοιρα στον κύκλο σαν εβγήκαν.

Το θάνατο, τον έβλεπε απόδραση γοργή,
όπως ένας κρατούμενος μέσα στη φυλακή.

Και η καρδιά του πελάγους με χίλιες δύο λίμνες,
που η κάθε μια συμβόλιζε όλες του τις πίκρες.

Όταν ο κόμπος έπνιγε το ρυτιδωτό λαιμό του,
απέδρασε, όπως ήτανε πάντοτε τ' όνειρό του.

Δημήτρης Γερονικολός
Γυμνάσιο Ψαχνών

Η ΕΛΠΙΔΑ
Με τρομάζουνε
οι ωδές της ευτυχίας,
που χάνονται στη θολή λίμνη.

Ο αχός,
μιας στάλας από κερί που λιώνει
ακούγεται θλιμμένος, στη ρεματιά.

Οι μαύρες πασχαλιές
βαδίζουν,
πάνω στα ήρεμα ρόδα.

Η φωνή,
μιας λευκής ψυχής
σχίζει τον άνεμο του παραλόγου.

Κι εγώ, με τις φούχτες μου
δίχως να καθυστερήσω,
πίνω απ' το νερό τ' ουρανού.

Βασίλης Κωνστάντιος
3ο Λύκειο Χαλκίδας

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »