Βιογραφικό Σημείωμα
O Αργύρης Χιόνης γεννήθηκε το 1943 στην Αθήνα. Επί είκοσι έτη (1967-1977 και 1982-1992), έζησε σε χώρες της Βόρειας Ευρώπης. Κατά τη δεκαετία 1982-1992, εργάστηκε, ως μεταφραστής, στο Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το 1992, παραιτήθηκε από τη θέση αυτή και, έκτοτε, ζει στο χωριό Θροφαρί της ορεινής Κορινθίας, όπου ασχολείται με την ποίηση και τη γεωργία.

Έργα του:

Ποίηση:

• Απόπειρες φωτός, εκδ. «Δωδεκάτη ώρα», Αθήνα 1996,
• Σχήματα Απουσίας, εκδ. «Αρίων», Αθήνα 1973,
• Μεταμορφώσεις, έκδοση του ιδίου, Αθήνα 1974,
• Τύποι ήλων, εκδ. «Εγνατία / Τραμ», Θεσσαλονίκη 1978,
• Λεκτικά τοπία εκδ. «Καστανιώτης», Αθήνα 1983,
• Σαν τον τυφλό μπροστά στον καθρέφτη, εκδ. «Υάκινθος», Αθήνα 1986,
• Ερωτικά τοπία, εκδ. «Νεφέλη», Αθήνα 1991,
• Ο ακίνητος δρομέας, εκδ. «Νεφέλη», Αθήνα 1996,
• Ιδεογράμματα, εκδ. «Τα τραμάκια», Θεσσαλονίκη 1997.

Αφηγήματα:

• Ιστορίες μιας παλιάς εποχής που δεν ήρθε ακόμα, εκδ. «Αιγόκερως», Αθήνα 1981,
• Ο αφανής θρίαμβος της ομορφιάς, εκδ. «Πατάκης», Αθήνα 1995,
• Τρία μαγικά παραμύθια, εκδ. «Πατάκης», Αθήνα 1998.

Μεταφράσεις:

• Octavio Paz, Ποιήματα, εκδ. «Σπηλιώτης», Αθήνα 1981,
• Russel Edson, Όταν το ταβάνι κλαίει (ποίηση), εκδ. «Αιγόκερως», Αθήνα 1986,
• Roberto Juarroz, Κατακόρυφη ποίηση, εκδ. «Τα τραμάκια», Θεσσαλονίκη 1997,
• Jane Austen, Περηφάνια και Προκατάληψη, εκδ. «Πατάκης», Αθήνα 1997.

Έχει επίσης μεταφράσει και δημοσιεύσει σε λογοτεχνικά περιοδικά πολλά ποιήματα γραμμένα στα γαλλικά, αγγλικά, ισπανικά, ιταλικά και ολλανδικά, καθώς και όλο τον «Αστερίξ» και ένα μεγάλο μέρος του «Ιζνογκούντ».

Σύντομα, θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις «Νεφέλη» η νέα ποιητική συλλογή του, με τον τίτλο: «Τότε που η σιωπή τραγούδησε και άλλα ασήμαντα περιστατικά».

Σχόλιο του κ. Αργ. Χιόνη
Αγαπητοί φίλοι, Σας ευχαριστώ, κατ' αρχάς, που μου κάνατε την τιμή να με συμπεριλάβετε στην κριτική επιτροπή των ποιητικών αγώνων σας τους οποίους θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικούς, σε μια εποχή σαν τη δική μας, όπου βασιλεύει η αντιπνευματικότητα, ο ωφελισμός και η βία. Σήμερα, που η ανθρώπινη ζωή δεν κοστίζει, πάλι, μια δεκάρα, που η φύση υφίσταται τη μεγαλύτερη στην ιστορία της καταστροφή, που πλήθη ολόκληρα τρέχουν σαν σκυλιά πίσω απ' τον αφέντη τους, τον εύκολο πλουτισμό, ενώ άλλα πλήθη, ακόμη μεγαλύτερα, πεθαίνουν μέσα στην ανέχεια, είναι παρήγορο να βλέπεις, στα γραπτά νέων παιδιών, προβληματισμό για το μέλλον αυτού του κόσμου. Από αυτή την άποψη, όλα τα ποιήματα που διάβασα μου άρεσαν, κι αν επέλεξα κάποια για βράβευση είναι μόνο γιατί, κατά την άποψή μου, πληρούσαν και κάποιους άλλους όρους που τα 'φερναν πιο κοντά σ' αυτό που ονομάζουμε «τέχνη». Ωστόσο, ποιήματα δε γράφουμε μόνο για να γίνουμε ποιητές, αλλά και για να φωτίσουμε τον μέσα μας κόσμο και, κατά συνέπεια, τον κόσμο που μας περιβάλλει. Γι' αυτό, μιμούμενο το γνωστό σύνθημα «Φύτεψε κι εσύ ένα δέντρο^ μπορείς!», θα έλεγα «Γράψε κι εσύ ένα ποίημα^ μπορείς!». Όσο υπάρχουν άνθρωποι που συγκινούνται, αγαπούν και συμπάσχουν, υπάρχει ελπίδα.

Η αιτιολόγηση της κρίσης μου έχει ως εξής:

ΓΥΜΝΑΣΙΟ
Αναστ. Μπαρώτας: Παρά τις όποιες ελλείψεις, που είμαι σίγουρος ότι μπορεί να καλύψει, διαθέτει λιτότητα λόγου, δε μιμείται, δεν έχει στόμφο ή πόζα και, με ελάχιστα μέσα, μεταδίδει γνήσια συγκίνηση, δηλαδή ποίηση.

Μαρία Παπουτσή: Χειρίζεται πολύ καλά ένα επίκαιρο θέμα, τα ελληνικά της είναι στρωτά και αβίαστα και ο στίχος της ρέει ρυθμικά. Με ενοχλεί μόνο εκείνο το «στο να τα επινοούν» της 3ης στροφής^ μου φαίνεται αντιποιητικό.

Δημήτρης Λάμπρου: Τσαπατσούλης και κομπιναδόρος, αλλά διαθέτει χιούμορ και αφηγηματική ικανότητα. Αν πρόσεχε περισσότερο το μέτρο και τις ομοιοκαταληξίες του (περισσότερο απ' το κυνήγι και το ψάρεμα) θα μπορούσε να γράψει καλύτερα.

Μαρία Γκαλούφα: Διακρίνω κάποια τρυφερότητα και κάποια γνησιότητα του αισθήματος που δεν χάνονται μέσα στις δάνειες συγκινήσεις.

ΛΥΚΕΙΟ
Γιώργος Δούδαλης: Τρυφερό ποίημα που δίνει υποσχέσεις για ικανότητες εικονοπλασίας. Με ενοχλεί εκείνο το «που, στο δεύτερο στίχο (θα το προτιμούσα «όπου), κι εκείνο το «περισσεύει», στον προτελευταίο (θα το προτιμούσα «περισσεύει»).

Μαριάννα Σκλιά: Μπορεί το θέμα της να είναι κοινότοπα διδακτικό, αλλά διαθέτει, οπωσδήποτε, ικανότητες, ως προς το μέτρο και τις ομοιοκαταληξίες. Στην τρίτη στροφή το «σάλπαρε» πρέπει να αντικατασταθεί από άλλο ρήμα ή να βρεθεί κάποια άλλη λύση^ το «σαλπάρω» δεν παίρνει αντικείμενο.

Βασιλική Παλάσκα: Παρά τις ρομαντικές κοινοτοπίες, το ποίημα ρέει απρόσκοπτα και έχει και δύο πολύ καλούς στίχους: «...στα κρίνα που δε γνωρίζουν το σκοτεινό ύπνο».

	Επόμενo άρθρo  »