Βιογραφικό Σημείωμα
Γεννήθηκε το 1950 στην Πάτρα, στην οποία ζει και εργάζεται ως καθηγητής φιλόλογος. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων και της Ένωσης Δημιουργών Ελληνικού Τραγουδιού (Ε.Δ.Ε.Τ.). Υπήρξε βασικός συνεργάτης του πατρινού περιοδικού «Υδρία» από το 1973 έως το 1985 και ιδρυτικό μέλος της Οργανωτικής Επιτροπής του Συμποσίου Ποίησης έως το 1985. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά και Ιταλικά.

ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ:

Ποίηση:

• Ξημέρωμα στη γη, Όστρακα, 1972
• Μέρες βροχής ή τα χαλασμένα παιχνίδια, Όστρακα, 1973
• Απ' το νερό κι από την πέτρα, Όστρακα, 1975
• Αντιόπη, Όστρακα, 1982
• Κατερίνα, Όστρακα, 1984, 1986
• Χρώματα φωνήεντα, Παράθυρο 1986, Επικαιρότητα 1987
• Ως αρχαίος άνεμος, Αχαϊκές Εκδόσεις, 1987
• Ανάμεσα νερό και μαύρο αποφασίζω το κόκκινο, Διάττων, 1989
• Ανθοφορία της νύχτας, Δελφίνι, 1997
• Τα δέντρα κράτησαν βροχή, τ' αστέρια την καρδιά μου, Δήμος Πατρέων, 1995, Ανθολογία (1982-1989)
• Πατρινοί Ποιητές, ανθολογία, Όστρακα, 1978

ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ:

• Μίκης Θεοδωράκης, Τα πρόσωπα του ήλιου, 1987
• Μίκης Θεοδωράκης, Ως αρχαίος άνεμος, 1987
• Ηλίας Ανδριόπουλος, Μουσικό τοπίο, 1993
• Μίκης Θεοδωράκης, Η Βεατρίκη στην οδό μηδέν, 1994
• Μίκης Θεοδωράκης, Τα Λυρικώτερα - POETICA, 1996

Σχόλιο του κ. Διον. Καρατζά
Διαβάζοντας τους στίχους των παιδιών, ένιωσα μια ιδιαίτερη χαρά, σαν αυτή που νιώθουμε την Ανοιξη που ακούγεται με το πέταγμα-παιχνίδι των πουλιών στο απέραντο φωτεινό γαλάζιο. Αλλα, δειλά, με μικρούς κύκλους, επιστρέφουν στα σταθερά στηρίγματα κι άλλα ξανοίγονται πιο θαρρετά και ριψοκίνδυνα σ' άγνωστους γοητευτικούς ουρανούς. Ποια θα κόψουν τους ορίζοντες, ποια θ' ανοίξουν τις θάλασσες, ποια θα χορέψουν στη νύχτα;

Σαν τα μικρά δειλά πουλιά φαντάστηκα και την ποιητικότητα των Γυμνασίων, που στάθηκαν με την ευαισθησία και την ποιητικότητα της ηλικίας τους στα επίκαιρα ή και σταθερά ερεθίσματα του χρόνου και του τόπου τους (παιδιά των φαναριών, ναρκωτικά, αδικία, Σερβία, Οτσαλάν, Ελλάδα, Καλάβρυτα, κ.ά.) και περιορίστηκαν στην εξιστόρηση και περιγραφή τους.

Σαν τα πιο θαρρετά πουλιά φαντάστηκα τους μαθητές των Λυκείων, που δοκιμάστηκαν σε πιο αφηρημένα ερεθίσματα και πιο σύνθετες εμπειρίες και αναζητήσεις και προσπάθησαν να ονειρευτούν και να οραματιστούν έναν νέο κόσμο προβάλλοντας τις δυσκολίες της ζωής. Γι' αυτό και με τον ενθουσιασμό τους έφτασαν σε ενδιαφέρουσες κάποτε συνθέσεις εικόνων και αντιθέσεων (ήλιος-σκοτάδι, έρωτας-μοναξιά).

Με τέτοιες σκέψεις και με πολλήν αγάπη «άκουσα» τις ανησυχίες των παιδιών και χάρηκα που διάλεξαν τον τρόπο της ποίησης να τις εκφράσουν. Όμως, δεν αρκεί η ποιητικότητα και η ευαισθησία της εφηβείας για να γίνει ένας προβληματισμός, ένα συναίσθημα ποίημα. Χρειάζεται και η γυμνασμένη γλώσσα, αφού η ποίηση είναι ένα εσωτερικό παιχνίδι λέξεων με γνώση και αίσθημα.

Όσα από τα παιδιά συνεχίσουν να γράφουν, θα καταλάβουν ότι η ποίηση δεν είναι ανάλυση και περιγραφή ή μια στιγμιαία πράξη επανάστασης, αλλά αφαίρεση και σύνθεση, ένας τρόπος πλέον ζωής, μια επαναστατική πρακτική διάρκειας. Και αυτό θα γίνει με βαθιά μελέτη και συνεχή άσκηση απλότητας ζωής.

Θέλω να συγχαρώ τους μαθητές που πρόθυμα έλαβαν μέρος στο διαγωνισμό αυτό, που έχει γίνει πια θεσμός, και να ευχηθώ σε όλους να πιστέψουν στην παιδικότητά τους, που χάνεται σήμερα πρόωρα, και να χαίρονται άγρυπνα την αλήθεια τους. Να θυμούνται επίσης τα λόγια του Ρίλκε «Βυθιστείτε στον εαυτό σας, ψάξτε στα βάθη, απ' όπου πηγάζει η ζωή σας. Εκεί θα βρείτε την απόκριση στο ερώτημα: Πρέπει να δημιουργείτε; Δεχτείτε την, όπως θ' αντηχήσει, χωρίς να γυρέψετε το νόημά της».

Οφείλω βεβαίως να ευχαριστήσω τους διοργανωτές και ιδιαίτερα το φίλο Δημήτρη Μπαρσάκη, που μου έδωσε την ευκαιρία να ακροαστώ τον παλμό της καρδιάς των μαθητών της Εύβοιας και να νιώσω όμορφα συναντώντας την ευαισθησία τους.

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »