Βιογραφικό Σημείωμα
H Παυλίνα Παμπούδη γεννήθηκε στην Αθήνα τον Ιούνιο του 1948 - κατά το ήμισυ έλκει την καταγωγή της από τη Χαλκίδα. Τελείωσε τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, και παρακολούθησε μαθηματικά στη Φυσικομαθηματική, και ζωγραφική στην ΑΣΚΤ και στο Byam Swaw του Λονδίνου. Είναι ιδρυτικό μέλος και Γενική Γραμματέας της Εταιρείας Ελλήνων Συγγραφέων. Επανειλημμένα, έχει συνεργασθεί με το Ραδιόφωνο και την Τηλεόραση. Είναι παντρεμένη με το θεατρικό συγγραφέα Βασίλη Ζιώγα και ζει στην Αθήνα.

Το έως σήμερα έργο της περιλαμβάνει 9 ποιητικές συλλογές, 28 παιδικά βιβλία και 7 μεταφράσεις:

ΠΟΙΗΣΗ (από τις εκδόσεις «Ίκαρος», «Ερμείας», «Τραμ», «Εγνατία», «Κέδρος», «Νεφέλη», «Libro»).

• Ειρηνικά (1964)
• Σχεδόν χωρίς προοπτική δυστυχήματος (1971)
• Τα μωρά των αγγέλων, άσπρα και τυφλά (1974)
• Αυτός εγώ (197)
• Καρτ ποστάλ (1980)
• Το μάτι της Μύγας (1983)
• Μαύρο του πράσινου (1984)
• Ο Ένοικος (1989)
• Ιστορία μιας ώρας σε πτυσσόμενο χρόνο (1993).

ΠΑΙΔΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ (από τις εκδόσεις «Κέδρος», «Οδυσσέας», «Νεφέλη», «Libro»).

• Δεκαπεντέμισι κάπως περίεργα παραμύθια (1978)
• Το φανταστικό τσίρκο (1980)
• Σιγανός που μιλάει με τα πράγματα (1981)
• Με το Αλφα και το Βήτα (1982)
• Με το Ένα και το Δύο (1984)
• Η Κόκκινη Ιστορία (1987)
• Η Πράσινη Ιστορία (1987)
• Η Κίτρινη Ιστορία (1987)
• Η Μπλε Ιστορία (1987)
• Ο Αποστόλης και η Αναμπέλα (1988)
• Ο Βασιλιάς Βρασίδας ο Β΄(1988)
• Ο γαλατάς και η γοργόνα (1988)
• H δεσποινίς Δέσποινα και ο δράκος (1988)
• Το ποντικοβιβλίο (1989)
• Το γατοβιβλίο (1989)
• Το σκυλοβιβλίο (1989)
• Ημερολόγιο μόνο για καλές μέρες (1992)
• Ιστορίες για γέλια και για γράμματα (1993)
• Γατολόγιο (1993)
• Η Καφέ Ιστορία (1994)
• Η Μαύρη Ιστορία (1994), κ.ά.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ (από τις εκδόσεις «Οδυσσέας», «Νεφέλη»...)

• Η Γουίννυ - ο Πουφ (A. Milne - 1982)
• Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων (L. Caroll - 1984)
• Μέσα απ' τον καθρέφτη (L. Carrol - 1987)
• Το σπίτι στην πουφογειτονιά (A. Milne)
• Το Βαν (R. Doyle)
• Μεγάλες προσδοκίες (Ch. Dickens)
• Ο Χάρρι και οι σακαράκες (A. Templeton).

Σχόλιο της κ. Π. Παμπούδη
Αγαπητοί φίλοι - καθηγητές και μαθητές, Ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνετε επιλέγοντάς με ως μέλος της κριτικής επιτροπής.

Τα ποιήματα των παιδιών τα διάβασα αμέσως, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον αλλά και ιδιαίτερα αυστηρή κριτική διάθεση:

Δέχομαι με επιφύλαξη την άποψη «Γράψε κι εσύ ένα ποίημα^ μπορείς!» - μια που πιστεύω, όχι στην αριστοκρατικότητα, αλλά στην ιερότητα της ποίησης. Ναι μεν είναι κι αυτή παιχνίδι και περιπέτεια - όπως κάθε μορφή τέχνης - αλλά θέλει οπωσδήποτε κλίση εσωτερική κι αγάπη. Δεν είναι σαν τη πιο εξωστρεφή ζωγραφική π.χ. όπου οι δάσκαλοι μπορούν να μοιράσουν ακόμα και στα νήπια χρωματιστά μολύβια και να τα προτρέψουν να αποκαλύψουν τον ζωγράφο μέσα τους! Στη ζωγραφική μπορείς να μουτζουρώσεις και να «εκφραστείς», στην ποίηση όμως πρέπει να ξεδιαλύνεις και να ξεκαθαρίσεις. Και βέβαια, πρέπει να κατέχεις και να χειρίζεσαι όσο πιο καλά γίνεται το μέσον σου, τη γλώσσα. Όλοι οι έφηβοι είναι φύσει καλλιτέχνες. (Αντίστροφα, όλοι οι καλλιτέχνες διάγουν μια αφύσικα παρατεταμένη εφηβεία, και γι' αυτό διατηρούν το χάρισμα να μπορούν να συλλαμβάνουν, να επεξεργάζονται και να «μεταφράζουν» εικόνες άλλης οπτικής).

Κατά το μέτρο λοιπόν που μπορούν να χειριστούν τα μέσα τους, οι έφηβοι πάντα προσπαθούν να «διατυπώσουν» ή έστω να «ψελλίσουν» την ψυχή τους. Και τα καταφέρνουν αρκετά καλά - μέχρι που οι μεγάλοι και η «ζωή» δηλ. η υπερπληροφόρηση, αρχίζουν να τους στρεβλώνουν σιγά-σιγά το αισθητήριο. Κι αυτό είναι το επικίνδυνο σημείο: Αν μέχρι τότε δεν έχουν αναπτύξει παράλληλα αντιστάσεις -και τρόπος αντίστασης είναι η καλλιέργεια- θα τους κερδίσει για πάντα ένας κόσμος χωρίς πρασινάδα...

Για του λόγου το αληθές, οι πιο πολλές συμμετοχές στον τωρινό διαγωνισμό και οι πιο «αυθεντικές», είναι από τα παιδιά του Γυμνασίου κι όχι από τα παιδιά του Λυκείου, που ζορίζονται πλέον φανερά. Κι όλο και λιγότερο ξεχωρίζουν τι είναι ποίηση, τι παραποίηση και τι αντιποίηση, δίνοντας κείμενα στα οποία θριαμβεύει μια χάρτινη γλώσσα - μεταποίηση της ξύλινης γλώσσας των Ειδήσεων και του «διδακτισμού». (Βεβαίως, το τι είναι ποίηση, δεν μπορούμε να το ορίσουμε. Όμως, στην καθαρή ποίηση υπάρχει πάντα κάτι που προκαλεί ένα σοκ αναγνώρισης. Μπορεί κανείς να το νιώσει και να το ξεχωρίσει ακαριαία από τα στιχουργήματα, από τις πρόχειρες ή και επιμελείς, από τις άτεχνες ή και τεχνικές καταθέσεις μιας ευαίσθητης ή φιλοπαίγμονος ή απλώς φιλότιμης φύσης).

Προς Θεού, παιδιά, αντισταθείτε! Και διαβάστε, πέρα από τα σχολικά βιβλία, τους μείζονες ποιητές μας, τον Κάλβο, τον Σολωμό, τον Καβάφη, τον Ελύτη, τον Σεφέρη, τον Ρίτσο, τον Λειβαδίτη, τον Παπαδίτσα, τον Καρούζο, τον Σαχτούρη - όλους αυτούς που δεν γίνεται ούτε να τους προσπεράσει κανείς, ούτε να τους μιμηθεί ξώπετσα, όπως τους ελάσσονες. Γίνετε πρώτα αναγνώστες και γνώστες. Η Ποίηση δεν είναι Έκθεση Ιδεών. Ούτε όμως και κάτι ξένο, κάτι παράξενο, κάτι επιτηδευμένο: Το αεράκι της ποίησης είναι είδος πρώτης ανάγκης για την καθημερινή ζωή και για την ψυχή του ανθρώπου.

Δεν έπρεπε ίσως να είμαι τόσο αυστηρή. Κι εγώ διέπραττα ποιήματα ως μαθήτρια του Γυμνασίου (ασχέτως αν δεν είχα την προτροπή κανενός και το έκανα σαν επαναστατική πράξη, μια που τότε η ενασχόληση αυτή ήταν κάτι σαν «αντικοινωνική συμπεριφορά». Γι' αυτό, βαθμολογώ λιγότερο αυστηρά απ' όσο μίλησα.

• Από τις συμμετοχές του Γυμνασίου αυτή που ξεχώρισα είναι το Ράβει φορέματα η γιαγιά του Α. Μπαρώτα. Ξεχωρίζει για την απλότητα και την αλήθεια και του θέματος και της ανάπτυξής του. Εδώ, ίσως έχουμε ένα μελλοντικό ποιητή.

• Από τις συμμετοχές του Λυκείου ξεχώρισα όχι αυτό που βαθμολόγησα με 6 βαθμούς, σαν αρτιότερο τεχνικά, αλλά το επόμενο Η ελπίδα του Β. Κωνστάντιου (αυτόν είχα στο μυαλό μου όταν έγραφα «φιλοπαίγμων φύση» γιατί χρησιμοποιεί εμφανώς ξένα στοιχεία, πλην στο πόνημά του διαφαίνεται κάπου αυτό το κάτι που λέγαμε.)

Ο χρόνος θα δείξει.

Αγαπητέ κ. Μπαρσάκη, πέρα απ' όλα αυτά που λέω, κι εγώ θα το 'θελα πραγματικά: Σας εύχομαι ολόψυχα να ανακαλύψετε κάποιον Ρεμπώ! Καλή επιτυχία στις προσπάθειες όλων σας!

Υ.Γ. Μόλις έλαβα άλλα δυο έργα. Επειδή ήδη έχω συμπληρώσει τον πίνακα βαθμολογίας, ας μοιραστεί, αν γίνεται, ο Ύμνος στον Καρυωτάκη (α.α. 38) του Δημ. Γερονικολού την 4η θέση μαζί με τον Αμπτουλάχ Οτσαλάν!

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »