Εμείς, ο χρόνος και... η γραμματική της φαντασίας

Του Σωτήρη Σιαμανδούρα (1ο Λύκειο Χαλκίδας)

Οι μέρες κυλάνε η μια καβάλα στην άλλη κι εμείς κοιτάμε καμιά φορά - όταν σπάνια βρούμε χρόνο να μελαγχολήσουμε - τα σύννεφα. Μα τις πιότερες φορές μας κυνηγούν του ρολογιού οι δείχτες, μας κυνηγά η πραγματικότητα μας, η βαπτισμένη στη συμβατικότητα του καιρού, του χρόνου και του τόπου. Μας κυνηγούν οι στόχοι, η δουλειά και ο μισθός, και δείχνουμε πως πράγματι τίποτε δεν ξέρουμε από τη «Γραμματική της Φαντασίας»*.

Απίθανο γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο, να συμφιλιωθούμε με το χρόνο, με τους «συγγενείς μήνες», να δούμε πως χώρος και χρόνος είναι ένα, πως είναι το «εγώ» κι όχι κάτι αλλότριο, όχι ένας αντίπαλος που πάντα τρέχει ένα βήμα μπρος μας. Όλο και πιο δύσκολο γίνεται να βγούμε από τα στενά όρια της αδυσώπητης λογικής μας, να συναισθανθούμε πως ένα κι ένα δεν κάνει μόνο δύο, μα και τρία και τέσσερα και πολλά και τίποτα. Δεν αναγνωρίζουμε τις μεταμορφώσεις, μα και δε βλέπουμε την ουσία, για μας υπάρχει μόνο η επιφάνεια, το σχήμα δε φιλοσοφούμε, δε φαντασιωνόμαστε, δε ζούμε.

Κάποτε όμως, ευτυχώς, φυτεύουμε τη φασολιά του Τζακ κι άλλοτε σκάλα κάνουμε από της Χρυσομαλλούσας τα μαλλιά για ν' ανεβούμε «λίγο ψηλότερα». Λέμε τότε πως φτιάξαμε ένα παραμύθι. Τα παραμύθια μοσχοβολάνε όπως της Χαλιμάς ο κόρφος και μεγαλώνουν στις καρδιές μας, όπως οι λεμονιές και τα πλατάνια, μας δίνουνε μια γεύση άρωμα αλλιώτικο, πίνουν από τα μυστικά, υπόγεια, γάργαρα νερά μας και θεριεύουνε και μας σκεπάζουν και φτιάχνουν ένα δροσερό ίσκιο να αγκαλιάζει τις ζωές μας. Αιώνιοι πλάτανοι χιλιοχρονίτες, ποτέ δε λένε να πεθάνουν, κι όταν εμείς περάσουμε, εκείνοι αγέραστοι θα μείνουν. Γιατί τίποτε δεν υπάρχει πιο δυνατό από 'να παραμύθι, τίποτα πιο δυνατό από τη φαντασία που μαθαίνει να συλλαβίζει κι αρχίζει να φτεροκοπά, τίποτε σαν το πρώτο όνειρο, που περιμένει πάνω του να θεμελιωθεί ο κόσμος.

Και τελικά, ίσως σ' αυτά στα παραμύθια δηλαδή, που δεν τους δίνουμε και τόση σημασία - τώρα που μεγαλώσαμε - να 'ναι κρυμμένο καλά, μέσα στον κήπο κάποιου «εγωιστή Γίγαντα», κάτι από την ελπίδα του κόσμου, την ελπίδα μας. Ίσως, μ' άλλα λόγια, αυτό ακριβώς να 'ναι που λείπει πιο οδυνηρά στις μέρες μας, το παραμύθι στις μέρες μας, το παραμύθι, η αμφισβήτηση της λογικής.

* Ο όρος ανήκει στον ΡΟΝΤΑΡΙ και έχει, βέβαια, μεταφορική σημασία.