«Του γιοφυριού... των Γουβών»

Πρόκειται για ένα κτίσμα που η «ζωή» του πλησιάζει περίπου τα εκατόν πενήντα χρόνια. Η κατασκευή του χρονολογείται λίγα χρόνια μετά την απελευθέρωση του τόπου από τον τούρκικο ζυγό.

Με το πέρασμα των χρόνων έχει υποστεί πολλές τροποποιήσεις, ώστε να μπορούμε να πούμε ότι από την αρχική του κατασκευή μόνο τα θεμέλια του έχουν διατηρηθεί αυτούσια. Κι αυτό γιατί τα τότε τεχνικά μέσα επέτρεπαν τη δημιουργία μιας ξύλινης επιφάνειας, η οποία αποτελείτο από κορμούς δέντρων στέρεα δεμένων μεταξύ τους. Έτσι η πλημμύρα της 12ης Απριλίου του 1938 τους παρέσυρε και ανάγκασε τους κατοίκους ν' αρχίσουν μια νέα κατασκευή, πάνω όμως στα παλιά θεμέλια. Η σημερινή του μορφή, που είναι και η τελική, διατηρείται από το 1940, οπότε οι Ιταλοί αντικατέστησαν τους κορμούς δέντρων με σκυρόδεμα.

Στην περίπτωση μας όμως, εκείνο που μας απασχολεί δεν είναι η γνώση της ιστορίας του γεφυριού, αλλά να ερευνήσουμε εάν υφίσταται κίνδυνος στο πέρασμα των κατοίκων και ιδιαίτερα των μαθητών, μιας και το κτίσμα αυτό είναι η μοναδική οδός που συνδέει το κυρίως χωριό με το σχολείο.

Επιπλέον δε, η διέλευση ευμεγεθών οχημάτων είναι δύσκολη, λόγω των μικρών διαστάσεων του. Αυτό το γεγονός, όσο ασήμαντο κι αν φαίνεται από πρώτη ματιά, έχει ωστόσο ιδιαίτερη βαρύτητα, αφού αφήνει την πιθανότητα να θρηνήσουμε ανθρώπινα θύματα.

Το κτίσμα είναι στέρεο και δεν διατρέχει κάποιο άμεσο κίνδυνο, διαπίστωσαν πριν λίγα χρόνια μηχανικοί. Ομως πόσο σίγουρο μπορεί να είναι ένα κτίσμα εκατόν πενήντα χρόνων & μάλιστα κατασκευασμένο με τα τότε τεχνικά μέσα; Δε χρειάζεται, λοιπόν, η παρουσία ειδημόνων για να βεβαιώσουν αν υπάρχει ή όχι κίνδυνος. Αυτό το γνωρίζουν καλύτερα οι κάτοικοι του χωριού.

Οι ευθύνες, όμως, για την κατάσταση αυτή, πού αποδίδονται; Μήπως οι τοπικοί φορείς του χωριού δεν έδειξαν τη δέουσα φροντίδα για την ανέγερση ενός νέου γεφυριού κι άφησαν την υπόθεση να ξεχαστεί με το πέρασμα του χρόνου;

Τα ερωτήματα πολλά και οι απαντήσεις αυτονόητες, γι' αυτό δεν θα προβούμε στην έκθεση τους, διότι, γράφοντας τα παραπάνω, δεν επιδιώκουμε να συγκινήσουμε ούτε να κατακρίνουμε, θέλουμε μόνο να κινητοποιήσουμε!
Κατερίνα Τρίγκα - Γιάννα Σελίμη (Γ' τάξη Λυκείου Γουβών)