Η τρίτη ηλικία

Του Δημήτρη Μπαρσάκη

Ζούμε σε μια εποχή που οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων περνούν βαθιά κρίση. Η επαφή είναι επιφανειακή, περιστασιακή, υπολογιστική. Αδιαφορούμε συστηματικά για το συνάνθρωπο μας. Χάσμα χωρίζει τον ένα άνθρωπο από τον άλλο. Χάσμα χωρίζει τους λαούς. Χάσμα χωρίζει πλούσιους και φτωχούς. Χάσμα χωρίζει και τις γενεές και περισσότερο τους νέους από τους ανθρώπους της προχωρημένης ηλικίας.

Η ισορροπία και η αρμονία της κοινωνίας διαταράσσονται επικίνδυνα. Απομόνωση, άγχος, αλλοτρίωση... Δεν προλαβαίνουμε να σκεφτούμε για τίποτε πέρα από τον εαυτούλη μας Δεν βλέπουμε τίποτε πέρα από τον εαυτούλη μας. Η ύλη μας έχει υποτάξει. Η ψυχή πεινάει και την παραμελούμε. Πεινάει για αγάπη, αδελφοσύνη, τρυφερότητα, ειλικρίνεια. Πεινάει και τη ναρκώνουμε με δηλητήρια... υψηλής τεχνολογίας.

Η τρίτη ηλικία είναι ένα από τα μεγάλα θύματα της αντιφατικής εποχής μας. Δεν αντιλαμβανόμαστε σήμερα ότι οι άνθρωποι αυτής της ηλικίας είναι η ζωντανή μας παράδοση. Αρνούμαστε σήμερα, να δεχθούμε κάθε προσφορά των γερόντων. Τα παραμύθια των παππούδων και των γιαγιάδων τα σκέπασε η φανταχτερή ταφόπλακα της τηλεόρασης. Τα αληθινά βιώματα, την εμπειρική σοφία την ποτισμένη από συγκίνηση δεν την εκτιμούμε σήμερα. Προτιμούμε τα κονσερβοποιημένα «παρασκευάσματα». Η συγκίνηση είναι πια και αυτή υπόθεση καταναλωτισμού. Το συναίσθημα, έχει παραμεριστεί από την απάθεια και την σκληρότητα. Κι ο κόσμος μας μαραζώνει. Του λείπει η χαρά...

Την χαρά την έχουν το ίδιο ανάγκη όλοι ανεξαιρέτως οι άνθρωποι. Μα η τρίτη ηλικία δεν έχει επιλογές. Από μας τους νεότερους εξαρτάται η χαρά της. Αναλογιζόμαστε αλήθεια τη μεγάλη μας ευθύνη για τούτο;

Ας απλώσουμε το χέρι στους γέροντες. Ας πάμε κοντά τους. Μας προσμένουν βουβοί και μόνοι, μετρώντας τις ατέλειωτες στιγμές της μοναξιάς τους με ένα κομπολόι, κοιτώντας τους αγνώριστους δρόμους, τους χαμένους ορίζοντες... Ας τους δώσουμε χαρά με το ενδιαφέρον και τη συμπάθεια, που τους χρωστούμε. Ας τους δώσουμε έστω την ευκαιρία να μας χαρίσουν την καλοσυνάτη κουβέντα που κρατούν κλεισμένη στην καρδιά τους. Δεν έχουν συχνά σε ποιον να την πουν!

Η χαρά που δίνουμε σε έναν άνθρωπο δε χάνεται ποτέ. Η χαρά ανθίζει. Αναπαράγεται. Γεμίζει τον κόσμο. Ζεσταίνει τις καρδιές. Κάνει τη ζωή μας αληθινά ανθρώπινη, αληθινά όμορφη!