Συνεργάσθηκαν: Κ. Καναρά, Γ. Κασιμάτη, Δ. Γερονικολός, Αν. Γυφτάκη και Κ. Αναστασίου.

Στη Μεσσαπία υπάρχουν πολλές φυσικές ομορφιές, αρκετές από τις οποίες παραμένουν άγνωστες, ιδιαίτερα για τους νεότερους. Υπάρχουν πανέμορφες παραλίες, πανέμορφα δάση και ποτάμια, που αξίζει να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε. Το φυσικό κάλλος δεν περιγράφεται, βέβαια, ούτε με λόγια ούτε με φωτογραφίες. Σκοπός αυτών των σελίδων, που θα έχουν μόνιμη θέση στην «Παρρησία», είναι να προκαλέσουν το ενδιαφέρον και να ευαισθητοποιήσουν τον αναγνώστη, ώστε να δει ως προσωπική του υπόθεση τη φυσική ομορφιά του τόπου του και να την προστατεύσει από τους ποικίλους και αυξανόμενους κινδύνούς που την απειλούν σήμερα, εξαιτίας της τεχνοκρατικής και «αναπτυξιακής» λογικής που επεβλήθη από τους κάθε λογής κρατούντες στη ζωή μας.

Παρακαλούμε τους αναγνώστες να συνεργασθούν μαζί μας σ' αυτή την προσπάθεια, προτείνοντάς μας σχετικά θέματα για παρουσίαση.

ΤΟ ΦΑΡΑΓΓΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΗΜΟΝΑ βρίσκεται βόρεια των Πολιτικών, στο βουνό Κεθριάς. Το περπατήσαμε για 2 χιλιόμετρα, από το ξωκλήσι του Αγίου Παντελεήμονα ως τα Διχαλορέματα, όπου το τοπίο είναι πραγματικά ονειρικό.

Το ξωκλήσι βρίσκεται στη βόρεια πλαγιά, χωμένο μέσα στο πράσινο και γύρω του τρεχούμενα νερά, πέτρινες βρύσες, κιόσκια, πάγκοι, πεζούλια. Πεντακάθαρος, περιποιημένος και καλόγουστος ο χώρος, όπως τον έχουν διαμορφώσει κάποιοι άνθρωποι που τον αγαπούν - απλοί άνθρωποι του τόπου.

Από το ξωκλήσι πήραμε το μονοπάτι που κρέμεται δεκάδες μέτρα ψηλά από την ποταμιά και συναντήσαμε σε απόσταση 200 μέτρων μια σπηλιά με δύο εισόδους, μία προς τη δύση και μία προς την ανατολή, που λένε πως οδηγούν πολλά χιλιόμετρα μακριά. Δεν τολμήσαμε να μπούμε...

Κοιτάξαμε δεξιά, ψηλά στην πέτρινη κορυφή του Κεθριά και είδαμε τη σκοτεινή πύλη μιας άλλης σπηλιάς που έχουμε ακούσει πως είναι τεράστια - αλλά δύσκολο να φτάσεις εκεί από την γκρεμίλα.

Προχωρήσαμε και μας συντρόφευαν τα νερά και ο ήχος τους, ώσπου βρήκαμε ένα μέρος για να κατέβουμε στην ποταμιά. Ήταν απόκρημνα, μα το επιχειρήσαμε και τα καταφέραμε. Χαζέψαμε, βουβαθήκαμε από τη μαγεία, νιώσαμε δέος^ ήταν σα να ζούσαμε ένα θαύμα. Ζούσαμε ένα θαύμα!

Ακολουθήσαμε την ποταμιά όπως ερχόταν από τα βορειοανατολικά. Κόντευε να μεσημεριάσει και δύσκολα έφτανε ως εκεί ελάχιστο φως του ήλιου. Πανύψηλες δεξιά κι αριστερά οι απότομες πλαγιές, γκρεμίλες. Το νερό έπαιζε, αλλού λίμναζε κι αλλού έπεφτε μ' ορμή. Στενό το πέρασμα και πολύ δύσκολο. Μουσκευόμασταν συνέχεια, γλιστρούσαμε, γελούσαμε...

Ψάχναμε να βρούμε κάτι στα κρουσταλλένια νερά, αλλά μόνο ένα βατραχάκι συναντήσαμε. Είχαμε ακούσει ότι υπήρχαν ψάρια και καβούρια, αλλά τώρα τίποτα! Έμειναν τα μεγάλα βράχια, λεία, εδώ κι εκεί, σαν μνημεία... Παντού πικροδάφνες και πλατάνια με τις ρίζες μέσα στα νερά. Πιο ψηλά ήταν πεύκα, μυρτιές, σκίνα, κέδροι, αντραχλιές... Καθρεφτίζονταν τα δέντρα στο νερό και σκύψαμε να πιούμε με τις χούφτες μερικές φορές.

Φτάσαμε ως τη διχάλα που σχηματίζουν τα δυο ποτάμια, τα διχαλορέματα. Εκεί ήταν ένας τρελός καταρράχτης, τρελός από την ομορφιά του. Δυστυχώς, εκεί έπαθε βλάβη κι η φωτογραφική μας μηχανή. Ξαποστάσαμε κι ύστερα χορέψαμε, χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Δε θέλαμε να γυρίσουμε πίσω, αλλά έπρεπε να γυρίσουμε.

Στην επιστροφή μας ήταν σα να βλέπαμε για πρώτη φορά το τοπίο και σα να ακούγαμε πρώτη φορά ξανά το τραγούδι του νερού κι η γεύση του σα να ήταν καινούρια όταν ξαναήπιαμε. Δε θέλαμε να τελειώσει η επιστροφή και δε μας ένοιαζε ο χρόνος αν περνούσε ή αν σταματούσε. Όλα τα όνειρα τελειώνουν κάποτε μόνο που αυτό δεν ήταν όνειρο!

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »