Στο 1ο τεύχος της «Παρρησίας» (Ανοιξη 1999) είχαμε δημοσιεύσει μια συζήτηση που κάναμε με τον πατέρα-Νικόλαο, ιερέα του ναού του Αγίου Νικολάου, με αφορμή το Κέντρο Νεότητας Ψαχνών, το οποίο δημιούργησε η τοπική εκκλησία - κι ακόμα μια φορά συγχαίρουμε κι ευχαριστούμε.

Ανάμεσα στ' άλλα, είχαμε θέσει και το θέμα των ηλεκτρικών καντηλιών που αντικατέστησαν τα καντήλια του λαδιού. Ο πατήρ-Νικόλαος είχε τότε πει ότι «η παράδοση της Εκκλησίας θέλει τα καντήλια να ανάβονται με λάδι» και εμείς είχαμε τότε αναρωτηθεί αν αυτό θα συμβεί και στον Αγιο Νικόλαο...

Με μεγάλη μας χαρά, πληροφορούμε τους αναγνώστες ότι ήδη συνέβη. Τα καντήλια του Αγίου Νικολάου ανάβουν και πάλι με λάδι - κι ακόμη μια φορά συγχαίρουμε κι ευχαριστούμε τον πατέρα-Νικόλαο. Ευχόμαστε μάλιστα να βρεθούν κι άλλοι μιμητές, ώστε σε όλους τους ναούς να επιστρέψει το αγνό φως του καντηλιού και του κεριού της μέλισσας, το μόνο που φτάνει ως την ψυχή του ανθρώπου.

Με την αφορμή που μας δίνει η αναφορά μας στο ευχάριστο και ελπιδοφόρο γεγονός, θα θέλαμε να αναδημοσιεύσουμε και ορισμένες σχετικές επισημάνσεις του Φίλιππου Σέρραρντ (περιοδικό «Σύναξη», τεύχος 56, Οκτ.-Δεκ. 1995), οι οποίες, εκτός των άλλων, είναι και ιδιαίτερα επίκαιρες σήμερα:

«Η Εκκλησία που φωτίζεται από ηλεκτρικό φως συσκοτίζει τη λειτουργία.
Το ίδιο συμβαίνει και με άλλες βεβηλώσεις: μικρόφωνα, παραδείγματος χάριν, που παραποιούν τη ζωντανή φωνή και αλλάζουν την πηγή του ήχου, είναι διακηρύξεις πλαστογραφίας, αυταπάτης και αποσύνθεσης, εκείνης της αμαρτίας που ακριβώς η λειτουργία έχει σκοπό να υπερβεί. Ή οι ηλεκτρικές καμπάνες. Ή ο ιερέας που εξέρχεται στο μέσον της λειτουργίας και αντί να κηρύξει μ' έναν τρόπο που θα προκαλούσε την δοξολογία του Θεού και τον θαυμασμό για τις οδούς Του, βομβαρδίζει το αιχμάλωτο ακροατήριό του με θέματα κοινωνικού, ηθικού ή ακόμη και πολεμικού και επιθετικού χαρακτήρα, που είναι εξ' ορισμού αντιφατικά προς τη φύση της λειτουργίας και τελείως ανασχετικά της εσωτερικής ροής της και της συγκέντρωσής μας σ' αυτή. Κι όταν ακόμη ο βομβαρδισμός γίνεται στο τέλος της λειτουργίας, μετά το αμοιβαίο αγκάλιασμα του Θεού με τη δημιουργία Του, του ουρανού με τη γη, δείχνει εξίσου τον βαθμό άγνοιας του ιερέα για τη σημασία της λειτουργίας και του δικού του μυσταγωγικού ρόλου. Η λειτουργία που παραδίδεται σε μια τέτοια εσωτερική αυτοδιάσπαση και αντιφατικότητα αποτυγχάνει εξ υπαρχής».
Κερασία Πασσαλή - Δ.Μ.

	Επόμενo άρθρo  »