Από τη Νέα Υόρκη ως το Αφγανιστάν

Δέκα χιλιόμετρα έξω από την Τζαλαλαμπάντ, σ' ένα απόγειο παιδικής αφγανικής ομορφιάς, στα υψίπεδα της ζωής η νίκη του παιδικού χαμόγελου επί πάσης ανοησίας. Γεωτρόπιο «Ε» (τ.95, 2-2-2002)

Πέρασαν ήδη 6 μήνες από το χτύπημα στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης, οι οποίοι θεωρούνταν σύμβολο μεγαλείου και δύναμης των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Σκοτώθηκαν χιλιάδες Αμερικανοί πολίτες. Χωρίς χρονοτριβή, άρχισε ο πόλεμος και οι ανελέητοι βομβαρδισμοί των Αμερικανών, εναντίον μιας πάμφτωχης ασιατικής χώρας. Για την καταπολέμηση της Τρομοκρατίας! Από την άλλη, οι «άπιστοι», που και οι άλλοι γι' αυτούς «άπιστοι» είναι. Όλοι το ίδιο δηλαδή.

Δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει, μια μαθήτρια Λυκείου είμαι και παρακαλώ τους Μεγάλους να μου δώσουν μια στοιχειώδη εξήγηση. Ποια πλευρά έχει δίκιο, οπότε πρέπει να τη συμπαθώ και να την υποστηρίζω; Κι αν υποστηρίζω την «καλή» πλευρά, τότε δε θα είμαι και υποχρεωμένη να επιθυμώ την εξόντωση της άλλης, της «κακής»; Εξόντωση, όπως κάνει ο αγρότης με τα πανίσχυρα φυτοφάρμακά του, εξοντώνοντας τα έντομα, ζωύφια, όπως οι ανθρώπινες υπάρξεις σήμερα.

Μου φαίνεται περίεργο, ή μάλλον ανόητο, να ξεσπά ολόκληρος πόλεμος, με άγνωστες προεκτάσεις και συνέπειες, εξαιτίας ενός τρομοκρατικού χτυπήματος, όσο μεγάλο κι αν είναι. Θυμάμαι που μας έλεγαν στο σχολείο, στο μάθημα της έκθεσης με θέμα την εγκληματικότητα, ότι «αντιμετωπίζεται με συλλογική προσπάθεια για την άνοδο του πνευματικού επιπέδου, πράγμα που καταφέρνει το σχολείο και γενικά η εκπαίδευση». Και ανοησία και παραλογισμός.

Και πόσο με παραξενεύει το γεγονός ότι θα κατορθώσουν να εκτοπίσουν και να εξολοθρεύσουν, σε έναν ολόκληρο κόσμο, τους ένοχους τρομοκράτες, χάριν των πολλών αθώων. Οι Μεγάλοι θα βρουν τον τρόπο να το πετύχουν κι αυτό, όσο θα υπάρχουν οι μικροί, που θα λογαριάζονται ως ένα τίποτα.

Είναι κι ο φανατισμός των «πιστών», που θέλουν να ξεκινήσουν «ιερό πόλεμο» στο όνομα του Αλλάχ, γιατί λένε ότι όλοι οι Αμερικανοί είναι εγκληματίες. Είναι και το νεογέννητο αμερικανάκι μωρό εγκληματίας; Πόσο με μπερδεύουν οι Μεγάλοι και οι Θεοί τους. Τι Θεοί είναι αυτοί και ποιοι τους πότισαν με τόσο μίσος, με τόση μισαλλοδοξία;

Πόση ηλιθιότητα, αλήθεια! Πόσο κενό αγάπης! Πόση υποδούλωση. Πόση δυστυχία και πόσος θάνατος. Πόση αδικία να γεννιέσαι σ' έναν τέτοιο κόσμο αριθμός! Και οι Μεγάλοι στους θρόνους τους καθισμένοι, παίζοντας στα ζάρια την Ανθρωπότητα. Ποτέ τους αυτοί δε θα καταλάβουν για ποιους χτυπάει η καμπάνα, από τη Νέα Υόρκη ως το Αφγανιστάν και από το Αφγανιστάν ως τη Νέα Υόρκη, απ' άκρη σ' άκρη της Γης.

Ας ελπίζουμε μόνο στη δύναμη και το όραμα των παιδικών ψυχών και σ' όσους μεγαλύτερους, με όποιες θυσίες, δεν πρόδωσαν ακόμα την παιδική τους ψυχή.

Της Δέσποινας Αναστασίου