Αντιμετωπίζοντας την εφηβεία
Ουράνιο τόξο, φως, φωνές
πόσες;
Πόσα ουράνια τόξα μπορώ ν' αντέξω;
Όλα τ' ακούω με προσοχή...έτσι φαίνεται.
Μου μιλάς, δεν τολμάς να με ρωτήσεις:
Πώς είναι ν' ακούς τη σιωπή;
Σου λέω πως δε με καταλαβαίνεις.
Ή μήπως ναι;
Δεν πειράζει που κάνω όλο λάθη,
όλοι ξέρουμε πως το φεγγάρι δεν είναι αυτόφωτο
κι όμως είναι πανέμορφο
Και τότε, αφηρημένα -
το ξέρω πως δε με προσέχεις-
βυθισμένη στα δικά σου προβλήματα, παρόμοια!
Απαντάς μ' ένα σοφό ύφος μόνο...
-Ποτέ μην το βάζεις κάτω, προχώρα.
Μα εγώ καταλαβαίνω
πως να ρωτήσεις προσπαθείς:
Γιατί αφήνεις τους χιλιάδες κρυστάλλους της σιωπής
ν' αντηχούν στ' αυτιά σου;
Και ξεχνάς ότι το ίδιο παθαίνεις κι εσύ.
Δεν μπορώ να σου απαντήσω
κι όμως
το αισθάνεσαι, το ξέρεις πολύ καλά:
Πιο μεγάλος κρότος απ' τη σιωπή δεν υπάρχει!
Και άξαφνα,
φουσκώνουν τα κύματα κι αγριεύει η θάλασσα,
χίλιες αστραπές να χορεύουν στα ουράνια^
χαλασμός.
Πώς αντέχω τη φουρτούνα του μυαλού μου;
Σκοτάδι μαύρο απλώνει εμπρός,
με μια μικρή ηλιαχτίδα να δίνει την ελπίδα.
Και τώρα, ω! Τι παράξενο!
Γελώ,
ανοίγω τα χέρια ν' αγκαλιάσουν τον κόσμο ολόκληρο.
Κι εσύ κουνάς το κεφάλι σου χαμογελώντας,
ξέροντας πως σε λίγο και του δικού σου μυαλού οι συντεταγμένες
θ' αρχίσουν να ζωντανεύουν,
ν' αγριεύουν,
να θολώνουν...
Και τότε ένα τεράστιο «γιατί;» να τα σκεπάζει όλα,
και να σε πνίγει.
Ξάφνου σε βγάζω απ' τη σιωπή σου
το μόνο που μπορώ να πω είν' ένα
-Γιατί; ξεψυχισμένο...
Κι εσύ γελάς
- Όλοι οι έφηβοι τα ίδια νοιώθουν!
λες από μέσα σου -
κι ακόμα γελάς
κι εγώ δεν ξέρω το γιατί.
Βασιλική Κούρτη - Παπαμούστου (Γυμνάσιο Αλιβερίου)

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »