Ονειρεμένο Σκότος
Η άγκυρα της δυστυχίας
ήταν αυτή που μ' έριξε στη θάλασσα.
Ίσως και της απελπισίας.
Εγώ, που είμαι χιμπατζής
ξέρω τι θα πει ζούγκλα...
άκου με που σου λέω.
Μα αν τελικά είμαι σκυλόψαρο
ξέρω τι θα πει πίσσα... ξέρω.
Γιατί, εδώ και χρόνια,
έχω βυθιστεί σε μια θάλασσα
γεμάτη πίσσα
Δεν μπορώ να χαρώ τίποτ' άλλο εδώ
μόνο ψευδαίσθηση είναι όλα,
ψευδαισθήσεις που μ' αρέσουν,
που μ' ενθουσιάζουν, που με συναρπάζουν.
Όταν όμως το καταλαβαίνω
βγαίνω από τη ζούγκλα
και δεν είμαι χιμπατζής.
Βγαίνω από τη θάλασσα
και δεν είμαι σκυλόψαρο.
Τώρα βρίσκομαι εδώ, στον «κόσμο τους»
μα δεν ξέρω πια τι είμαι.
Μάλλον έχω γίνει κάτι το ακατανόητο,
το λυπητερό.
Μάλλον... ΕΙΜΑΙ ΡΑΚΟΣ.
Προσπαθώ να ξεφύγω,
προσπαθώ να γίνω «άνθρωπος»,
μα δε μπορώ,
έχω σκλαβωθεί εδώ
και όλα γύρω μου θυμίζουν πως
είμαι ένα ράκος
που μεταμορφώνεται σε χιμπατζή
ή σε σκυλόψαρο, μόνο αυτό μπορώ να είμαι
και τίποτ' άλλο.
Η δόση μου τελείωσε και κάθομαι στο σκοτάδι.
Αραγε υπάρχω;
Δεν ξέρω, δεν τολμώ να το σκεφτώ, δεν έχω ιδέα!
Πείτε μου εσείς, εσείς οι άνθρωποι.
Ντιάνα Σκουτέλνικ (Γυμνάσιο Ψαχνών)

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »