Μπλε κυματισμοί πάνω σ' ένα κίτρινο χαρτί, βρίσκουν οι σκέψεις μου λιμάνι απάγκιο
ν' αράξουν.
Τα μάτια μου όμως κόκκινα δεν μπορούν ν' απαγκιστρωθούν απ' την ίδια αέναη
καθημερινή εναλλαγή των τοπίων.
Τα πόδια μου δε με κρατούν, θέλω να φύγω, όμως εκεί που επιθυμώ να φτάσω
χρειάζομαι άλλο μεταφορικό μέσο.
Το στυλό μου βέβαια θα μπορούσε να με μεταφέρει για λίγο, αν του το ζητούσα, αλλά δε
μου αρκεί.
Όσες σελίδες κι αν γεμίζω θα διαπιστώνω πάντα στο τέλος καθεμιάς πως δυστυχώς
κάθομαι ακόμα στο ίδιο σημείο.
Όσο μελάνι κι αν σωθεί θα μαρτυρεί τα ανόητα και νωχελικά πνευματικά ταξίδια μου.

Πόσο πιο εύκολο όμως να μετρήσω τις φορές που πνίγηκα σ' ανταριασμένες θάλασσες,
αφήνοντας το σωσίβιο πίσω μου.
Ν' αναμετρήσω τις χιλιάδες ακτές που με δέχτηκαν ναυαγό τους, απροσπέλαστες στην αρχή, φιλόξενες σαν άκουγαν τον πόνο μου.
Και τα καράβια που μ' έβρισκαν πάντα για να με γυρίσουν πίσω, αλλά πια είχα
συνηθίσει τους πνιγμούς.
Μια φωτοβολίδα έπαιρνα στα επόμενα ταξίδια μου διευκολύνοντας τον εντοπισμό των
απύθμενων στοχασμών μου.
Δεύτερη όμως δεν επέτρεπα στον εαυτό μου. Κι αν δε γινόταν ορατή, ίδιο αγρίμι περιφερόμουν στις ακρογιαλιές, τροφή για την ψυχή μου αναζητώντας.
Ξαναταξίδεψα και αφού μάγεψα το «Πούσι» ρίχνοντας «Χρυσόσκονη στα γένια του Μαγγελάνου», αδιάβροχο το έκανα και το πήρα μαζί μου. Είχα βαρεθεί πια τις φωτοβολίδες.

Ελπίδα για να σωθώ δεν είχα. Πνίγηκα στην προσπάθειά μου να πιάσω μια σελίδα που την
πήρε ο αέρας.
«Θα μείνω πάντα ιδανικός και ανάξιος εραστής» και έπεσα στο κύμα.

Γεύτηκα νερό θαλασσινό, μα πια το είχα συνηθίσει. Σείστηκαν τα πλευρά μου απ' το τράνταγμα, μα γρήγορα επανήλθαν στη θέση τους.
Αφέθηκα στο κύμα να με πάρει, μιλώντας με γοργόνες, που από λύπηση, δε με ρώτησαν
για τον αδελφό τους.
Στυφά μελαγχολικά ανέκδοτα μου έλεγε ο Ποσειδώνας κι εγώ πίδακες νερού εκτόξευα
για να γελάσω.
Φύκια γίναν τα μαλλιά μου και οι Μέδουσες ενόμιζαν πως μεταλλαγμένος θα 'μαι
συγγενής τους.
Τα καλαμάρια με κοίταζαν μ' απορία μα δεν είχα βρει ακόμα τρόπο να τους πω πως ο Ναυτίλος ψέματα ήτανε στο Ιουλιανό κεφάλι.

Ξάφνου χαρά με γέμισε μια αίσθηση απροσδιόριστη. Τότε κατάλαβα πως η ευχή που τραγουδούσα πραγματικότητα έγινε κι έπινα το Βόσπορο.

Νύχτα, πνευμάτων επιστροφή, ήταν η δεύτερη φορά που συναντούσα το «Μαύρο Αγγελο»
στου Κομνηνού τα τείχη.
Κατερίνα Τζικτζή (1ο Λύκειο Χαλκίδας)

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »