«Δεν έχουμε ποτάμια δεν έχουμε πηγάδια δεν έχουμε πηγές
μονάχα λίγες στέρνες, άδειες κι αυτές...»
Γιώργος Σεφέρης

Εδώ κι αμέτρητους χρόνους και καιρούς, από γενιά σε γενιά κληρονομιά, ο Κήπος μας έθρεφε την Ομορφιά της Ύπαρξης, έθρεφε την Καλοσύνη των Αισθήσεων, τη Μνήμη και τη Σοφία όλης της Πλάσης.

Αλλά, έτσι αναπάντεχα, αρρώστησε στις μέρες μας ο άγιος-Κήπος, αρρώστησε βαριά απ' τη μεγάλη δίψα^ ξερομαχάει πια, ανήμπορος και πληγιασμένος, το χώμα του στάχτη, οι φυλλωσιές και οι πρασινάδες κατάχλομες την άνοιξη, βουβά χαθήκανε τα ζωντανά, ο αέρας άπνοος και πνιγηρός. Κι ούτε σταγόνα το νερό! Ούτε σταγόνα κι απ' το μεγάλο ουρανό, σα ν' αρρώστησαν κι όλα μαζί τα σύννεφα πάνωθε του άγιου-Κήπου μας.

Πού να ικετεύσουμε για λίγο νερό, την ύστατη τούτη ώρα; Στράγγιξαν όλα, τα ποτάμια, τα πηγάδια, οι πηγές... Κι αν ίσως κάποιες στέρνες δεν άδειασαν ακόμα, τούτες μας τις άρπαξαν σφετεριστές Νεροκράτες που πουλάνε τώρα το νερό της Πλάσης με αντάλλαγμα ως και την Ψυχή μας ακόμα, αφού ήδη τη μετρήσανε κι αυτή σε χρήμα.

Από την άλλη, οι Εμπειρογνώμονες των άχαρων καιρών μας αποφάνθηκαν ομόφωνα ότι ο Κήπος μας δεν έχει μέλλον και μας συνέστησαν να μην ανησυχούμε μάταια. Κι ευθύς ξεχύθηκαν οι Βάνδαλοι, βιάζοντας τον άγιο-Κήπο, με απόλυτη «νομιμότητα» πλέον. Με απόλυτη «νομιμότητα» κι όλα τα απόβλητα της μαζικής παραφροσύνης σ' αυτόν τον Κήπο καταλήγουν^ δηλητήρια και σκουπίδια, μπάζα και μπετά, που τον θάβουν ζωντανό...

Χωρίς καθόλου καθυστέρηση, ανέλαβαν τα υπόλοιπα οι Τεχνοκράτες, που σε μια μονάχα νύχτα, κατασκεύασαν έναν καινούριο κήπο, έναν τεράστιο τεχνητό κήπο. Ιδού ο αληθινός κήπος, μου είπαν, δείχνοντας το έργο τους με έπαρση υβριστική. Ιδού ο κήπος της Βαβέλ, εντελώς αφύσικος, ψυχρός, γυαλιστερός κι απάνθρωπος. Ιδού οι πλαστικές ρίζες, η συνθετική γύρη, τα χημικά αρώματα, τα ηλεκτρονικά ζουζούνια, το μεταλλαγμένο φως... Τόσα και τόσα θαυμαστά και το νερό αχρείαστο στον υπερσύγχρονο κήπο της Βαβέλ. Δεν χρειάζεται πια να νιώθουμε τίποτα, ούτε η φροντίδα μας χρειάζεται, ούτε κι οι αισθήσεις μας χρειάζονται. Τίποτα δεν χρειάζεται, απολύτως τίποτα!

Έτσι συνηθίσαμε, σε μια μέρα συνηθίσαμε, προσαρμοσθήκαμε^ και την ασχήμια τώρα τη λέμε ομορφιά, τη δυσοσμία μοσκοβολιά, το θόρυβο μουσική, αναποδογυρίσαμε τα πάντα γύρω μας και μέσα μας.

Σε μια μέρα λησμονήσαμε, σε μια μέρα εξαγορασθήκαμε και αφήσαμε τον άγιο-Κήπο μας στη μοίρα του, τη μοίρα του θανάτου, που σ' εμάς και μόνο τη χρωστάει...

Μα ο παλιός ο άγιος-Κήπος μας δεν ξεψύχησε ακόμα^ αν και αρρώστησε βαριά, ακόμα ανασαίνει. Τώρα πια, μονάχα κάτι παιδιά την ακούνε την ανάσα του, μέσα στη μοναξιά, ακούνε την αγωνία του, πονούν και κρυφά δακρύζουν και παίρνουν δύναμη, τη μεγάλη δύναμη που χρειάζεται για να πετάξεις μια τηλεόραση στα σκουπίδια ή για να περάσεις μέσα από συρματοπλέγματα, να δραπετεύσεις. Δραπετεύουν κάτι παιδιά από στρατόπεδα συγκέντρωσης και τρέχουνε στον Κήπο τον άγιο τον παλιό, που δεν τον θυμούνται πολλοί. Ψάχνουν εκεί και βρίσκουν λίγο χώμα καθάριο, που το μουσκεύουνε με όσα δάκρυα τους περίσσεψαν, με τον ιδρώτα τους και με το αίμα που έσταξε από τ' αγκαθωτά συρματοπλέγματα... Ζυμώνουνε καλά και με τον πηλό πλάθουνε σταμνιά, αληθινά ποιήματα. Στη φλόγα των ματιών τους τα ψήνουν και με το χνώτο τους τα στιλβώνουν. Παίρνουν ύστερα στην αγκαλιά τους τα πήλινα σταμνιά και ανοίγουν τη φωτεινή πορτούλα της καρδιάς τους, για να βγούνε αθέατα στο προαιώνιο μονοπατάκι, που οδηγεί στα ξέφωτα της φαντασίας τους. Εκεί στα ξέφωτα, τρυγούν τα ώριμα όνειρά τους, τα οράματα και τις ευαισθησίες τους, τους φόβους και τις ελπίδες τους, τις πίκρες και τις χαρές τους. Όλα μαζί, μέσα στα σταμνιά τους στυμμένα, γίνονται νερό θαυματουργό, που κάθε σταγόνα του φτάνει να ποτίσει ξερά στρέμματα πολλά...

Με τα σταμνιά ολόγεμα, τρέχουν πίσω τα παιδιά, από τον ίδιο αθέατο δρόμο, στον παλιό τον άγιο Κήπο μας. Κι όπως αδειάζουν το θαυματουργό νερό στη γη, γίνεται το θαύμα: μπουμπούκια, ευωδιές και κελαδήματα στον Κήπο. Χαμογελά η Φύση κι ευλογάει τα παιδιά. Ο Κήπος ψιθυρίζει: Θα ζήσω, θα ζήσω για τη δική σας χάρη!

Και πάνε πάλι κι έρχονται τα παιδιά, με τα σταμνιά ολόγεμα. Ο αγώνας δεν γίνεται να πάψει, όσο αυτά τα παιδιά θα γράφουν ποιήματα, όσο δεν θα υποκύπτουν, δεν θα ισοπεδώνονται και θα αντιστέκονται, για να κρατήσουν ζωντανή την ομορφιά και την αθωότητα του Κόσμου.

Μέσα στους άχαρους καιρούς της πεζότητας, της απάθειας, της ιδιοτέλειας και της υποκρισίας, η μαθητική ποίηση έχει μια άλλη δύναμη, εκρηκτική, ικανή να αποτρέψει το κακό, να ξεδιψάσει και να σώσει τον άγιο της Πλάσης Κήπο. Απλώς, αν το νιώθουμε, πάμε κι εμείς μαζί, έχοντας πάντα στο νου τους στίχους του ποιητή, του Οδυσσέα Ελύτη:
«Πάμε μαζί κι ας μας λιθοβολούν
κι ας μας φωνάζουν αεροβάτες
φίλε μου όσοι δεν ένιωσαν ποτέ με τι
σίδερο με τι πέτρες τι αίμα τι φωτιά
χτίζουμε ονειρευόμαστε και τραγουδούμε».
Δημήτρης Μπαρσάκης

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »