ΜΙΑ ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΝΟΗΜΑ
Ένα λουλούδι ξεπετάχτηκε απ' τα βάθη της γης
μα δεν πρόλαβε να δει αυτόν τον κόσμο, έφυγε νωρίς.
Τότε δάκρυα χύθηκαν στη γη για το χαμό του λουλουδιού
αλλά ίσως δεν έπρεπε, αφού το λουλούδι δε γνώρισε την ψευτιά
του κόσμου αυτού.

Ήταν ένα κυκλάμινο ρόδινο και δροσερό
με χαμόγελο στα χείλη που δεν ταίριαζε στον κόσμο αυτό.
Τώρα πια είναι ψηλά σ' ένα κήπο λαμπερό
και βλέπει όλα αυτά που γίνονται σ' ένα κόσμο σκοτεινό.
Σ' αυτόν τον κόσμο είμαστε όλοι εμείς
όμως δεν έχουμε σκεφθεί ν' ανοίξουμε τα μάτια μας για
να δούμε το αληθινό φως της ζωής
χωρίς προσπάθεια προσμένουμε αυτό το σκοτάδι να διαλυθεί
λες και είναι εφιάλτης που χάνεται με το ξύπνημα το πρωί.
Αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς το σκοτάδι θα διαλυθεί
μόνο αν κάποιος θελήσει να ξαναεπισκεφθεί τη γη.
Ένα σκοτάδι που καθώς διαλύεται απ' τ' αστέρια μιας βραδιάς
θα παρασύρει όλους εμάς.
Μερικούς θα μας πάει στον κήπο το λαμπερό
να έχουμε συντροφιά το κυκλάμινο το δροσερό
κι άλλους θα μας πάει σε μια αιώνια φωτιά
που η λάμψη της θα γεννά μια απέραντη μοναξιά.
Τάσος Μπαρώτας
(Γυμνάσιο Στενής)

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »