ΠΑΡΑΜΥΘΙ
Είμαι στο δάσος και προχωρώ
χέρι-χέρι, με όλους, στο πράσινο
αφήνουμε τα χέρια και τρέχουμε
ανεβαίνουμε σ' ένα δέντρο ο καθένας
και σκαρφαλώνουμε στην κορυφή,
υψώνουμε σημαίες, με μια καρδιά στη μέση,
σπασμένη, και παρακαλάμε τον ήλιο
να έρθει να την μπαλώσει
μαζεύουμε γύρη και την πετάμε στον ουρανό
να ευωδίσει γλυκά ο θλιμμένος αέρας
και η γύρη χρυσίζει στον ήλιο
μας τυφλώνει το φως μα δεν πονά.
ΟΧΙ, ο ήλιος είναι που διαλύεται
και γίνεται γύρη πο-πο γύρη!
Κάθε πλάσμα μπολιάστηκε
με έναν κόκκο ήλιου.
Μα ήρθε το σκοτάδι
και δε φοβόμαστε
γίναμε φαντάσματα, λέει, ψυχές
στον ουρανό και πλέουμε
και ο ήλιος δεν ήταν ήλιος, λέει,
αλλά βόμβα πυρηνική.
Στο παραμύθι μου.

Κι αν τα παραμύθια είναι φρικτά...
...φαντάσου η αλήθεια...
Βασίλης Μπαμπαλής
(Λύκειο Αμαρύνθου)

ΔΙΔΥΜΟΣ ΕΑΥΤΟΣ
Ο χορός του θανάτου πάντα μ' ανάσταινε.
Έτσι κίναγα κάθε βράδυ να καταλήξω στον τάφο
του δίδυμου εαυτού μου.
Στη διαδρομή αλαζονείες και πνεύματα με περιτριγύριζαν.
Όταν έφτανα στον τάφο.
Έβγαζα από το κομμένο μου κεφάλι
Το μαύρο μανδύα που ακουμπούσε σ' όλη την πλάτη
Αναβα το καντήλι του Αδη και ξενυχτούσα
Μαζί με το δίδυμο εαυτό μου.
Όταν έφτανε η ώρα για την αποχώρησή μου
Ξαναφορούσα το μαύρο μανδύα.
Κάλυπτα το Παραμορφωμένο μου άσχημο πρόσωπο
Και έπειτα αποχωρούσα....
Μαριάτζελα Παππά
(Τ.Ε.Ε. Χαλκίδας)

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »