Η οικονομική κρίση "χτυπά" ...την πόρτα του Εργαστηρίου Τέχνης Χαλκίδας

Μία μοναδική σχολή τέχνης και πολιτισμού λειτουργεί εδώ και χρόνια στην πόλη της Χαλκίδας. Το Εργαστήρι Τέχνης ιδρύθηκε από τον Δημήτρη και την Χαρίκλεια Μυταρά και από το 1978 μέχρι σήμερα διανύει μια δημιουργική πορεία πολιτιστικής και εικαστικής ανάπτυξης. Μια πορεία που έχει αναγνωριστεί σε παγκόσμιο επίπεδο.

Στις μέρες μας, περισσότερο όσο ποτέ άλλοτε, το μέλλον φαντάζει αβέβαιο. Η οικονομική κρίση "χτύπησε" και την πόρτα του Εργαστηρίου Τέχνης Χαλκίδας. Ενός χώρου, όπου, όπως έχει ειπωθεί, μπορεί κάποιος να συνειδητοποιήσει τον κοινωνικό ρόλο της τέχνης. Ενός χώρου όπου μπορεί κανείς να εκφραστεί και να επικοινωνήσει.

Η αγωνία της "ψυχής" του Εργαστηρίου Τέχνης κας Χαρίκλειας Μυταρά, φαίνεται, όταν ρωτάει: "Παιδιά και ενήλικες έρχονται, του χρόνου, όμως; Τι θα γίνει αν σταματήσουν. Δεν υπάρχει κανένας φορέας σε αυτή την πόλη που μπορεί και θέλει να βοηθήσει";

Είναι γεγονός αυτό που η ίδια τονίζει, μιλώντας στο "Σερβιτόρο της Εύβοιας", ότι δηλαδή, απαιτείται πολύ δουλειά για να αλλάξουν νοοτροπίες και να γίνει κατανοητή η αξία της τέχνης ως ένα σημαντικό μέσο έκφρασης και διαπαιδαγώγησης.

Οι περικοπές και στον τομέα του πολιτισμού δημιουργούν περισσότερα προβλήματα.

"Η Νομαρχία και ο Δήμος -λέει η κα Μυταρά- κάνουν ό, τι μπορούν, θέλουν πραγματικά να βοηθήσουν, όμως εκείνοι που βρίσκονται πιο πάνω δεν μας αντιμετωπίζουν με τον ίδιο τρόπο. Δεν μας βλέπουν όπως ο Νομάρχης και ο Δήμαρχος, δεν κατανοούν τον αγώνα που κάνουμε".

Βέβαια, η αναγνώριση και το "μπράβο" που εισπράττουν δεν είναι το ζητούμενο, το πρόβλημα είναι το οικονομικό. "Σήμερα, -όπως τονίζει η Χαρίκλεια Μυταρά,- μπορούμε μόνο να είμαστε αξιοπρεπείς απέναντι στους δασκάλους. Εκτός από τους μισθούς τους δεν έχουμε τη δυνατότητα ούτε το ημερολόγιο να εκδώσουμε, ούτε ακόμα και για μία βιβλιοθήκη για τα προσωπικά διδακτικά βιβλία που χαρίζω".

Η κα Μυταρά δεν μπορεί να κρύψει την πικρία της γιατί παρά το ότι το Εργαστήρι Τέχνης έχει αναγνωριστεί ως στολίδι για τον πολιτισμό, για την Ελλάδα, από τους εκάστοτε υπουργούς τους οποίους έχει επισκεφθεί όλα αυτά τα χρόνια, εντούτοις, σήμερα, αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα.

Αισθάνεται πικρία γιατί κάποιοι φαίνεται να μην κατανοούν πως οφείλουμε στα νέα παιδιά, σε όλα εκείνα που έχουν περάσει από το Εργαστήρι Τέχνης, στις επόμενες γενιές, στα παιδιά που δημιουργούν που προσπάθησαν, μέσα από την πρόσφατη έκθεση νέων αρχιτεκτόνων, να διατυπώσουν μία άλλη άποψη για την εικόνα της πόλης που έκαναν την έκθεση για το πως φαντάζονται την πόλη μας.

Αρκετά από αυτά τα παιδιά, νέοι αρχιτέκτονες, είχαν περάσει από το Εργαστήρι Τέχνης και όπως μας λέει η κα Μυταρά"υπάρχει φυτώριο πολιτισμένων ανθρώπων που τους οφείλουνε να εξακολουθήσει να υπάρχει το Εργαστήρι. Τι θα γίνουν τα παιδιά, "βαρκάρηδες" στον Εύριπο";

Διατυπώνει, επίσης, το εξής ρητορικό ερώτημα: "Δεν υπάρχουν φορείς στην πόλη να μας βοηθήσουν; να κάνουν μία προσφορά. Το Επιμελητήριο, η Εφορία, οι τράπεζες, μία εταιρεία;"

Στο παρελθόν προσπάθησε πολύ να βρει χορηγούς, η απάντηση που έλαβε από συγκεκριμένη εταιρεία ενδεικτική των όποιων προθέσεων: "εμείς μόνο μεγάλα πράγματα επιχορηγούμε, όπως την κατασκευή σχολείων..." και βέβαια, τι να απαντήσει κανείς. Αραγε η τέχνη, ο πολιτισμός δεν είναι κάτι σοβαρό;

Η απάντηση που η "Ζουζού" δίνει είναι αποστομοτική: "30 χρόνια προσπαθώ για το Εργαστήρι Τέχνης. Ήρθα νέα και γέρασα, είναι όλη μου η ζωή. Τι άλλο να πω, αν έρθει η ώρα να κλείσει, ας κλείσει".

Ωστόσο, παρά τα λόγια της δεν χάνει την εσωτερική της δύναμη. Το ενθαρρυντικό και το αισιόδοξο είναι, ότι μιλά για το κουράγιο που έχει να συνεχίσει μέχρι το τέλος, να μην εγκαταλείψει αυτό το ταξίδι στον πολιτισμό. "Όσο ζω ελπίζω" είναι η φράση.

Η προσπάθεια που καταβάλλουν όλοι στο Εργαστήρι είναι να μη μείνει στο ίδιο επίπεδο. Αυτό επιτυγχάνεται κυρίως μέσα από τη δημιουργία νέων τμημάτων. Έτσι, εκτός από τη ζωγραφική, το κόσμημα, την κεραμική, τη φωτογραφία, από τον Ιανουάριο θα αρχίσει να λειτουργεί και τμήμα comics με δάσκαλο τον ζωγράφο κ. Πέτρο Χριστούλια.

Με την ευκαιρία της συζήτησής μας δεν θα μπορούσαμε να μη ρωτήσουμε και για το "Μουσείο Δημήτρη Μυταρά". Η απάντηση και σε αυτή την περίπτωση αρνητική. Καμία εξέλιξη στο θέμα της διαμόρφωσης του εσωτερικού χώρου, ο οποίος για να φιλοξενήσει τα έργα και τη συλλογή κοχυλιών από όλη την Ευρώπη που δωρίζει ο Δημήτρης Μυταράς θα πρέπει να τηρεί συγκεκριμένες προδιαγραφές. Ορισμένοι δεν καταλαβαίνουν πως πρέπει να ξοδέψουν κάτι παραπάνω. Και πάλι, όμως, η Χαρίκλεια Μυταρά δηλώνει με νόημα: "Όσο ζω ελπίζω"...