«Οι θεοί του Ολύμπου»

Αρχή των πάντων, όπως μας διηγείται ο αρχαίος ποιητής Ησίοδος, ήταν το Χάος. Από το Χάος γεννήθηκε η Γη, η Νύχτα και το Ερεβος. Το Έρεβος ήταν το αδιαπέραστο σκοτάδι που επικρατεί στο βάθος της γης και των ωκεανών.

Η Γη μόνη της, για νάχει συντροφιά, γέννησε τον αστροκεντημένο Ουρανό που στηριζόταν πάνω της. Η Γη ήταν η γυναίκα και ο Ουρανός ο άντρας. Από το ζευγάρι αυτό γεννήθηκαν πάρα πολλά παιδιά. Πρώτα - πρώτα τα ψηλά βουνά, ο Πόντος και ο Ωκεανός. Ο Πόντος ήταν η θάλασσα και ο Ωκεανός, όπως πίστευαν οι πρώτοι Ελληνες, ήταν ένα μεγάλο και ορμητικό ποτάμι που κύκλωνε τη γη (το έδαφος) και κυλούσε συνέχεια γύρω της. Ο Ωκεανός δηλαδή ήταν διαφορετικός από τον Πόντο.

Αλλα παιδιά τους ήταν ο Ήλιος, ο Ιαπετός, η Ρέα, η Θέμη, η Μνημοσύνη. Το ζευγάρι της Γης και του Ουρανού απόκτησε ακόμα τους Κύκλωπες. Ο πρώτος Κύκλωπας που τον έλεγαν Βρόντη ήταν η προσωποποίηση της βροντής, ο δεύτερος, ο Στερόπης, ήταν η προσωποποίηση της αστραπής και ο Αργης η προσωποποίηση του κεραυνού. Ήταν και οι τρεις πελώριοι, με ένα μόνο μάτι στο μέτωπο, φοβεροί στην όψη και παντοδύναμοι.

Γεννήθηκαν ακόμα από τη Γη και τον Ουρανό τρία φοβερά τέρατα, οι Εκατόγχειρες, πλάσματα δηλαδή που είχε το καθένα τους εκατό χέρια και πενήντα κεφάλια. Ήταν τρομερά δυνατοί και γιγάντιοι και ονομάζονταν Κόττος, Βριάρεως και Γύης.

Τελευταίον απ' όλους η Γη απόκτησε τον Κρόνο. Ο Ουρανός ονόμασε τα παιδιά του Τιτάνες. Αλλά ήταν ένας άστοργος, ένας σκληρός πατέρας. Επειδή φοβόταν ότι κάποιο από τα παιδιά του θα του έπαιρναν τη θέση, ένα - ένα όταν γεννιόταν το φυλάκιζε στα τάρταρα, στα βάθη δηλαδή της γης όπου υπάρχει πυκνό και αδιαπέραστο σκοτάδι. Εκεί έκλεισε όλα τα παιδιά του και ησύχασε πια, σίγουρος ότι θα έμενε ο μόνος κυρίαρχος του κόσμου.

Όμως δεν υπολόγισε τη Γη. Η Γη ήταν μητέρα, η πρώτη μητέρα που πόνεσε για τη σκληρή και άδικη μοίρα που βρήκε τα παιδιά της από τον ίδιο τον πατέρα τους. Υπόφερε και βογγούσε μέρα - νύχτα και η απελπισία της έγινε σιγά-σιγά μίσος φοβερό για τον Ουρανό. Αποφάσισε να τον εκδικηθεί για να ελευθερωθούν τα παιδιά της και βρήκε τον τρόπο. Γέννησε στα σπλάχνα της το γκρίζο σίδερο που ως τότε ήταν άγνωστο. Με το σίδερο κατασκεύασε ένα πελώριο δρεπάνι. Είπε τότε στα φυλακισμένα παιδιά της δείχνοντάς τους το φοβερό όπλο:

- Αν θέλετε να αλλάξει η μοίρα σας και να μη ζήσετε αιώνια στη σκοτεινή φυλακή σας, πρέπει να βρείτε το θάρρος και ν' αντιμετωπίσετε τον σκληρό σας πατέρα. Μ' αυτό το όπλο πρέπει κάποιος από σας να τον χτυπήσει.

Τα παιδιά της γης δείλιασαν. Πώς θα μπορούσαν να τα βάλουν με τον πανίσχυρο πατέρα τους έστω και αν κρατούσαν το όπλο που τους έδινε η μητέρα τους;

- Λοιπόν; τα ρώτησε η Γη. Ποιος από σας θα πάρει την απόφαση να χτυπήσει τον Ουρανό;

- Εγώ!

Εκείνος που μίλησε ήταν ο Κρόνος, το μικρότερο από τα παιδιά της.

- Εσύ παιδί μου; του είπε συγκινημένη η Γη.

- Ναι! απάντησε με άγρια αποφασιστικότητα ο Κρόνος. Αμέσως τώρα! Δώσε μου το δρεπάνι.

- Μη βιάζεσαι, τον συμβούλεψε η Γη. Πρέπει να περιμένεις να με σκεπάσει η σκοτεινή Νύχτα.

Τότε θα χαμηλώσει ο Ουρανός να με αγκαλιάσει. Είναι η πιο κατάλληλη στιγμή να τον χτυπήσεις. Πρόσεχε όμως παιδί μου. Να τον χτυπήσεις ξαφνικά και με δύναμη πριν προλάβει να σε δει. Αν σε πάρει είδηση ή αν αστοχήσεις στο χτύπημά σου, αλίμονο σε όλους εσάς και σε μένα. Δεν πρόκειται να βγείτε ποτέ από το πυκνό σκοτάδι και ν' αντικρίσετε το γλυκό φως της ημέρας.

Ο Κρόνος με το δρεπάνι στο χέρι περίμενε. Κι όταν πια νύχτωσε, η Γη τον βοήθησε να βγει στην επιφάνεια. Εκείνη τη στιγμή ο Ουρανός χαμήλωνε ανύποπτος για ν' ανταμώσει τη Γη. Κι όταν την άγγιξε, ο Κρόνος με σιγουριά και γρηγοράδα σήκωσε το φοβερό σιδερένιο δρεπάνι και χτύπησε.

Ενα κομμάτι από το σώμα του ουρανού κόπηκε και ο φοβερός πατέρας, μ'ένα άγριο ουρλιαχτό από τον πόνο που δοκίμασε, ξεκόλλησε από τη Γη και τινάχτηκε ψηλά, πολύ ψηλά. Και από την βραδιά πια εκείνη, δεν τόλμησε να κατεβεί και ν' αγγίξει τη Γη. Ο Κρόνος, ο μικρός γιος του τον νίκησε και πήρε τη θέση του. Αυτός τώρα πια θα ήταν ο κυρίαρχος του κόσμου.

Το κομμάτι από το σώμα του Ουρανού έπεσε στη θάλασσα, κοντά στο νησί των Κυθήρων. Το αίμα έγινε κατάλευκος αφρός και το σκέπασε. Τα κύματα το έσπρωξαν μακριά, πολύ μακριά και όταν έφτασε κοντά στο νησί της Κύπρου, μέσα από τον αφρό που σκέπαζε το κομμάτι του Ουρανού, βγήκε μια πεντάμορφη γυναίκα, η ομορφότερη απ' όλες τις γυναίκες. Ήταν η θεά Αφροδίτη. Και πήρε αυτό το όνομα γιατί βγήκε μέσα από τον αφρό.

Λίλυ Νιώτη
Εκδόσεις Στρατίκη