Ενιαίο Λύκειο Λίμνης

Η μακρά πορεία της ισότητας μεταξύ ανδρών και γυναικών
Οι γυναίκες εκπροσωπούνται ελάχιστα στους πολιτικούς θεσμούς. Από το 1945, το παγκόσμιο ποσοστό των γυναικών στα Κοινοβούλια υπερτετραπλασιάστηκε: πέρασε από το 3% στο 14,6%. Ο αριθμός, όμως, αυτός, πολύ κατώτερος της πλήρους ισότητας, κρύβει πολλές ανομοιογένειες. Ο αγώνας μετ' εμποδίων που χρειάστηκε να κάνουν οι γυναίκες, εδώ και αιώνες, προκειμένου να αναγνωριστούν τα αστικά και πολιτικά τους δικαιώματα, απέχει πολύ πριν από την ολοκλήρωση. Το πρώτο εμπόδιο, το οποίο έπρεπε να αντιμετωπίσουν οι γυναίκες -και το οποίο δεν έχουν όλες ξεπεράσει- αφορά την ανάδειξή τους σε ισότιμους πολίτες. Παρ' ότι η «καθολική ψηφοφορία» χρονολογείται, σε πολλές χώρες, από τον 18ο αιώνα, επεκτάθηκε στις γυναίκες μόνο πολλά χρόνια μετά.

Οι Σκανδιναβικές και αγγλοσαξονικές χώρες έδωσαν το παράδειγμα, λίγο πριν και μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Στα τέλη της δεκαετίας του 20, οι γυναίκες απέκτησαν πρόσβαση στην πολιτική ισότητα σε όλη τη Βόρεια Ευρώπη, τη Βόρεια Αμερική (με εξαίρεση το Κεμπέκ), την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία. Στη δεκαετία του '30 ακολούθησαν και πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής.

Στη Γαλλία, όμως, η Επανάσταση του 1789 και ο αστικός κώδικας του 1804 νομιμοποίησαν την αρχή της πολιτικής απομόνωσης των γυναικών. Οι Γαλλίδες απέκτησαν δικαίωμα ψήφου μόλις το 1944, παράλληλα με τις Βουλγάρες και τις Τζαμαϊκανές, πολύ μετά τις Τουρκάλες. Από τότε, μολονότι οι περισσότερες χώρες αναγνώρισαν στις γυναίκες το δικαίωμα του εκλέγειν αλλά και του εκλέγεσθαι, υπάρχουν ακόμα εξαιρέσεις: το 2002, οι γυναίκες του Κατάρ ψήφισαν πρώτη φορά, όμως σε πολλές χώρες του Περσικού Κόλπου δεν χαίρουν πάντα πολιτικών δικαιωμάτων. Ο στόχος της πολιτικής ισότητας με άνδρες απέχει πολύ από την επίτευξή του. Το 2000, οι γυναίκες σχημάτισαν τη μισή κυβέρνηση μόνο σε μία χώρα: τη Σουηδία. Μόλις σε ελάχιστες ακόμα χώρες ξεπερνούσαν το φράγμα του 40% (Νορβηγία, Φιλανδία, Δανία, Νέα Ζηλανδία και Κολομβία).

Την 1η Ιουνίου 2002, οι γυναίκες συγκέντρωναν το 30% του κοινοβουλευτικού δυναμικού μόνο σε 12 χώρες, καθώς επίσης και στο Ευρωκοινοβούλιο. Με εξαίρεση τη Μέση Ανατολή, όπου η κοινοβουλευτική εκπροσώπηση των γυναικών παραμένει ισχνή, ή και ανύπαρκτη, παρατηρούμε σημαντικές διαφορές στο εσωτερικό ακόμη και της ίδιας περιοχής.

Παρόλο που το ποσοστό τους στο Κοινοβούλιο φτάνει το 30% στη Μοζαμβίκη και τη Νότιο Αφρική, στη Ζουαζηλάνδη είναι μόλις 3,1%. Στην Ευρώπη, ποικίλλει μεταξύ του 42,7% στη Σουηδία, του 12% στη Γαλλία και του 8,7% στην Ελλάδα.

Οι αντιθέσεις αυτές δεν προκύπτουν απαραίτητα από την ιστορία του δικαιώματος ψήφου και του φεμινισμού. Σχεδόν έναν αιώνα μετά την κατάκτηση του δικαιώματος ψήφου, το βρετανικό Κοινοβούλιο αποτελείται από γυναίκες μόνο κατά 18%. Αντίστροφα, χώρες που ξεκίνησαν με πολύ χαμηλά ποσοστά εκπροσώπησης, όπως η Ουγκάντα ή ο Ισημερινός, γνώρισαν ταχύτατη πρόοδο.

Ορισμένα κράτη (Ιρλανδία, Ισλανδία, αλλά και Ινδία, Πακιστάν, Φιλιππίνες) έβαλαν γυναίκες επικεφαλής της κυβέρνησής τους. Παρ' ότι χρήζει αποδείξεως το ότι η παρουσία των γυναικών στις θέσεις αυτές καταλήγει, υποχρεωτικά στη βελτίωση της γυναικείας κατάστασης, το γεγονός αυτό δείχνει τη δυνατότητα ύπαρξης και άλλων μοντέλων. Συμβάλλει, λοιπόν, στην τροποποίηση συγχρόνου της εικόνας (και ενίοτε της πρακτικής) της πολιτικής και της εικόνας των γυναικών γενικότερα.

Το χάσμα και η εξέλιξη απορρέουν, εν μέρει, από το εκλογικό σύστημα (η απλή ή μεικτή αναλογική αντιπροσώπευση τείνει να αυξήσει τη θέση των γυναικών), αλλά και από την ύπαρξη ή μη νόμων που να επιτρέπουν στις γυναίκες να καλύψουν την καθυστέρηση αυτή. Σύμφωνα με το Ταμείο Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών για τη Γυναίκα (UNIFEM), υπάρχει ξεκάθαρη συσχέτιση μεταξύ των χωρών όπου η εκπροσώπηση των γυναικών είναι η υψηλότερη και εκείνων των χωρών που έχουν καθορίσει ποσοστώσεις. Στην Ανατολική Ευρώπη και τη Μογγολία, η εξάλειψη των ποσοστώσεων, μετά την κατάρρευση του κομμουνιστικού συστήματος, προκάλεσε δραματική μείωση του αριθμού των εδρών τις οποίες κατείχαν γυναίκες στο Κοινοβούλιο. Το Μάρτιο του 2000, πάνω από 25 χώρες υιοθέτησαν ένα καθεστώς, το οποίο προορίζει από το 20% έως το 30% των εδρών για τις γυναίκες. Στη Γαλλία, από το 1999, ο νόμος ενθαρρύνει τα πολιτικά κόμματα να παρουσιάζουν στις εκλογές ίσο αριθμό ανδρών και γυναικών υποψηφίων.

Όμως, κατά τη διάρκεια των βουλευτικών εκλογών του 2002, τα μεγάλα κόμματα προτίμησαν να υποστούν οικονομικές κυρώσεις, παρά να συμμορφωθούν με αυτόν τον κανόνα ισότητας. Στην Ελλάδα, από το 2001 ισχύει η ποσόστωση του 1/3 για την παρουσία (και μόνο) των γυναικών στα ψηφοδέλτια μόνο στις εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση Α' και Β' βαθμού.

Η γυναίκα στην επαρχία και η πολιτική ζωή
«Το γυναικείο φύλο δεν είναι μια κατηγορία, μια μειονότητα, όπως οι διάφορες άλλες. Το φύλο ανδρικό και γυναικείο, είναι ένα καθολικό διαφοροποιημένο χαρακτηριστικό, το ανθρώπινο γένος δεν υπάρχει εκτός της διπλής αυτής μορφής, αρσενικής και θηλυκής. Η διαφορά των φύλων μας υποχρεώνει, λοιπόν, να την πολιτικοποιήσουμε, να θεμελιώσουμε πάνω σ' αυτή μια νέα κατανομή της εξουσίας». Αυτά είναι τα λόγια της Σίλβιαν Αγκασένσκι, φιλόσοφος και συγγραφέας, στην παρουσίαση του βιβλίου της «Πολιτική των φύλων» που έγινε στην Αθήνα.

Σύμφωνα με την parite, δηλαδή την ισάριθμη αντιπροσώπευση των γυναικών στα ψηφοδέλτια, που ισχύει στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, θα έπρεπε να προωθούνται μέτρα υπέρ της ισότητας των δύο φύλων στα κέντρα λήψης αποφάσεων, στη βουλή και στην τοπική αυτοδιοίκηση. Όμως τα γελοία ποσοστά γυναικών βουλευτών και μελών της κυβέρνησης παρέμειναν τα χαμηλότερα της Ευρώπης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι εκλογές του '89 στις οποίες παρατηρήθηκε ο απόλυτος αποκλεισμός των γυναικών από τη λεγόμενη οικουμενική κυβέρνηση. Στην Ελλάδα, δυστυχώς, βρισκόμαστε ακόμα στην εποχή των «ποσοστώσεων» -με νόμο της Κας Βάσως Παπανδρέου στις επόμενες νομαρχιακές και δημοτικές εκλογές το 1/3 των υποψηφίων θα είναι γένους θηλυκού.

Απολύτως αδικαιολόγητοι είναι και οι πάνδημοι πανηγυρισμοί για την επίδοση των γυναικών υποψηφίων στις εκλογές της 7ης Μαϊου. Όχι μόνο γιατί τα ποσοστά των βουλευτών γένους θηλυκού παραμένουν εξαιρετικά χαμηλά, αλλά και γιατί στις εκλογές επικυρώθηκαν με τον πλέον σαφή τρόπο οι βάσει των οποίων θα γίνεται στο εξής αποδεκτή -ή τουλάχιστον, θα κρίνεται επιθυμητή- η είσοδος των γυναικών στην πολιτική. Αυτοί οι όροι έγιναν σαφέστεροι χάρη στη συζήτηση που συνόδευσε τον τελευταίο καιρό την προβολή -και άνετη εκλογή- των «νέων & ωραίων» που στάλθηκαν στη βουλή για να την ομορφύνουν. Θα ήταν λάθος να θεωρήσουμε ότι ξεμπερδεύουμε με το ζήτημα, αν το αντιμετωπίσουμε σαν μία ακόμη κατασκευή των μέσων ενημέρωσης που ήρθε να σιγοντάρει την επιθυμία των ψηφοφόρων για ανανέωση του πολιτικού σκηνικού. Γιατί στην κατασκευή αυτή συμμετείχαν τόσο οι ηγεσίες των δύο μεγάλων κομμάτων όσο και το εκλογικό σώμα που επικρότησε ενθουσιωδώς τη ρηξικέλευθη επιλογή.

Αν, λοιπόν, λάβουμε υπόψη τα παραπάνω και το πόσο δύσκολο είναι για μια γυναίκα να μπει ενεργά στην πολιτική, μπορούμε να φανταστούμε πόσο δυσκολότερο είναι η ίδια να ζει στην επαρχία και να θέλει να πολιτευθεί. Οι προκαταλήψεις και οι κλειστοί πνευματικοί ορίζοντες των κατοίκων της γίνονται τροχοπέδη για τέτοιες ενέργειες. Το στερεότυπο για τον πόλο της γυναίκας ως νοικοκυρά την αναγκάζει να μένει στο σπίτι στη φροντίδα των παιδιών και του άντρα της, με αποτέλεσμα να πιστέψει και η ίδια στην αδυναμία της να συμμετάσχει στα κοινά. Απ' την άλλη το γεγονός ότι με την έξοδό της στην αγορά εργασίας έχει καταφέρει να απελευθερωθεί από αυτό το ρόλο, δεν έχει ακόμη κερδίσει την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων, τόσο των αντρών πόσο μάλλον και των γυναικών. Με τη σειρά της αυτή η αποστροφή των γυναικών από την πολιτική αναιρεί εκ των πραγμάτων την έννοια των ποσοστώσεων και έτσι ο νόμος καθίσταται ανενεργός.
Της Ιωάννας Παπανικολάου,
μαθήτριας της Β Λυκείου του Εν. Λυκείου Λίμνης

****

Οικογένεια και συμμετοχή στα κοινά
Στις μέρες μας όλο και πιο συχνά διαπιστώνουμε την επιφυλακτική στάση πολλών ατόμων προς την πολιτική ηγεσία του τόπου μας, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα την ίδια ακριβώς στάση για τη συμμετοχή στα κοινά.

Οι αντιλήψεις που σχετίζονται με την έλλειψη ήθους των πολιτικών γεννιούνται και καλλιεργούνται μέσα στην οικογένεια. Μέσα στο χώρο όπου μεγαλώνουν τα παιδιά και λαμβάνουν μηνύματα που διαμορφώνουν το χαρακτήρα τους. Έτσι η αφομοίωση αυτών των αντιλήψεων είναι ένα αναπόφευκτο γεγονός. Οι αντιλήψεις που θέλουν τους πολιτικούς ψεύτες, επαγγελματίες της πολιτικής, υποκριτές είναι γενικευμένες και δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Το να βάζουμε όλους τους πολιτικούς σε ένα επίπεδο αδικεί τη μερίδα εκείνων που εκτελούν σωστά και με σύνεση όλες τις υποχρεώσεις τους.

Όλα λοιπόν στηρίζονται στους νέους, οι οποίοι με τη σειρά τους στηρίζονται στην οικογένεια και το άμεσο περιβάλλον τους. Η αλυσίδα αυτή που κυριαρχεί στην κοινωνία σχετίζεται και με την πολιτική ζωή. Η σημερινή απάθεια και αδιαφορία των νέων για τα πολιτικά πράγματα γίνεται ολοένα και περισσότερο απάθεια και αδιαφορία ολόκληρου του λαού για την πολιτική ζωή. Και αυτό σημαίνει ούτε λίγο ούτε πολύ «θάνατο της Δημοκρατίας».

Ο λαός που χάνει το ενδιαφέρον για την πολιτική ζωή ετοιμάζεται να γίνει μάζα, έτοιμη να υποταχθεί σε κάθε είδους τυραννία. Όλοι οι αληθινά δημοκρατικοί λαοί διαπαιδαγωγούν τους νέους τους από τα πολύ μικρά τους χρόνια στη γνώση και αγάπη της πολιτικής. «Δεν χαρακτηρίζεται καθόλου φρόνιμος ο πολίτης που συμβουλεύει τα παιδιά του «να κοιτάζουν τη δουλειά τους» και να μην «ανακατεύονται στην πολιτική». Εάν ατροφήσει το πολιτικό ενδιαφέρον μας, τότε η πολιτική του τόπου μας θα πέσει στα χέρια εκείνων που θα φέρουν τη διαφθορά.

Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι η ενεργός συμμετοχή όλων στα πολιτικά πράγματα κάθε είδους όπως συγκεντρώσεις, συζητήσεις, προεκλογικούς αγώνες θα πλουτίσει τις γνώσεις μας, θα οξύνει την κρίση μας και θα ανοίξει τους πνευματικούς ορίζοντες. Θα πρέπει εμείς να είμαστε υπεύθυνοι για την μοίρα μας. Στην αντίθετη περίπτωση γινόμαστε εύκολοι στόχοι για εκμετάλλευση και υπόδουλοι των ισχυροτέρων. Ωστόσο τονίζεται ο λαϊκισμός που απορρέει από την ελλιπή συμμετοχή στην πολιτική ζωή. Αυτό το λαϊκό πνεύμα αναπτύσσεται εκεί όπου η συμμετοχική δημιουργία βρίσκεται μόνο στα χαρτιά και υπολειτουργεί στην πράξη. Σημαντική είναι η άποψη του Περικλή, ο οποίος υμνώντας την Αθηναϊκή Πολιτεία, τονίζει το εξής: «Αυτόν που δε συμμετέχει στις υποθέσεις της πολιτείας δεν τον θεωρούμε φιλήσυχο, αλλά άχρηστο».
Η συγκεκριμένη άποψη είναι δυνατόν να επηρεάσει και να αλλάξει τις απόψεις που καλλιεργούνται μέσα στην οικογένεια και πηγάζουν από το λαϊκό πνεύμα, που θέλει απλά και μόνο ανενεργούς πολίτες...
Της Δροσούλας Γεροσταμούλου,
μαθήτριας του Εν. Λυκείου Λίμνης

****

Το Ενιαίο Λύκειο Λίμνης και το πρόγραμμα για την ισότητα των φύλων
Στα πλαίσια της Δράσης του Κέντρου Ερευνών για Θέματα Ισότητας (ΚΕΘΙ) το σχολείο μας πραγματοποίησε μια σειρά από δραστηριότητες στα πλαίσια της προώθησης Θεμάτων που αμβλύνουν τις διαφορές μεταξύ των φύλων. Η αρχή έγινε με μια σειρά ενημερωτικές συναντήσεις μεταξύ των υπευθύνων των σχολείων της σύμπραξης όπου έγινε στοχοθεσία του προγράμματος και αναζητήθηκαν τα κατάλληλα εργαλεία για την υλοποίησή του. Δόθηκε ακολούθως ένα ερωτηματολόγιο στην Β Λυκείου του σχολείου μας που αφορούσε θέματα φιλίας και σχέσεων μεταξύ αγοριών και κοριτσιών στο σχολείο.

Η επεξεργασία του ερωτηματολογίου έγινε από τους συμμετέχοντες στο πρόγραμμα καθηγητές Αννα Τσιάκου και Πάνο Βασιλόπουλο και τα αποτελέσματα παρουσιάσθηκαν, συζητήθηκαν και αναλύθηκαν στην τάξη και δημοσιεύθηκαν στο δίκτυο.

Ακολούθως στην πορεία του προγράμματος οι μαθητές της Β τάξης ανέλαβαν πρωτοβουλίες και δραστηριότητες σχετικά με το ειδικότερο θέμα που ανέλαβε στα πλαίσια της σύμπραξης και είχε να κάνει με την συμμετοχή της γυναίκας στην πολιτική και στα κέντρα λήψης αποφάσεων.

Έγιναν αρχικά συζητήσεις με αφορμή άρθρα του τύπου που αφορούσαν την συμμετοχή της γυναίκας στα κοινά σε τοπικό, πανελλήνιο πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Αναπτύχθηκε τόσο στα αγόρια όσο και στα κορίτσια έντονος προβληματισμός για τις τεράστιες στατιστικές διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στα φύλα σε επίπεδο συμμετοχής στην πολιτική εξουσία της κοινωνίας και στο ποιος αποφασίζει για ποιον σε θέματα που αφορούν την ισότητα.

Τα παιδιά διερεύνησαν την συμμετοχή αγοριών και κοριτσιών στις επιτροπές και τα συμβούλια του σχολείου κάνοντας στατιστικά στα αποτελέσματα των μαθητικών εκλογών των δύο τελευταίων χρόνων και ακολούθως αξιολογώντας τα συγκεκριμένα αποτελέσματα.

Συζήτησαν με γυναίκες μέλη δημοτικών και τοπικών συμβουλίων του Δήμου Ελυμνίων.

Πήραν συνέντευξη του Δημάρχου Ελυμνίων θέτοντάς του κρίσιμες ερωτήσεις γύρω από την συμμετοχή των γυναικών στα προβλήματα της τοπικής κοινωνίας. Η συνέντευξη αυτή δημοσιεύθηκε στον τοπικό τύπο. Δόθηκαν ερωτηματολόγια στο οικογενειακό περιβάλλον των μαθητών με θέμα την χρησιμότητα και τα κριτήρια της συμμετοχής των γυναικών στα κοινά. Η επεξεργασία των απαντήσεων σε ένα δείγμα περίπου 80 ερωτηθέντων έγινε από τους μαθητές που πάλι έβγαλαν χρήσιμα συμπεράσματα.

Στα πλαίσια της εκπαιδευτικής εκδρομής του προγράμματος πραγματοποιήθηκε επίσκεψη στις 23 Απρίλη στα γραφεία του ΚΕΘΙ Θεσσαλονίκης. Εκεί η υπεύθυνη Κα Αλαμανή ενημέρωσε τα παιδιά για τους σκοπούς και τις δραστηριότητες του κέντρου και ακολούθως έκανε μια δημιουργική συζήτηση μαζί με τα παιδιά και τους άλλους συνεργάτες της, η οποία βιντεοσκοπήθηκε για να ενταχθεί και αυτή στο πλούσιο υλικό της συνολικής δράσης. Συντάχθηκαν τελικά και εκθέσεις - εργασίες από μαθητές που συμμετείχαν στο πρόγραμμα.

Φτάνοντας στην τελική φάση της ολοκλήρωσης του προγράμματος σχεδιάζουμε την πραγματοποίηση της τελικής εκδήλωσης διάδοσης των αποτελεσμάτων και παρουσίασης της συνολικής δραστηριότητας, την έκδοση φυλλαδίου με σύνοψη των πεπραγμένων. Το συνολικό υλικό που θα επιλεγεί θα καταχωρηθεί ηλεκτρονικά σε cd rom και θα διανεμηθεί στους ενδιαφερόμενους.

Η ανταπόκριση και η συμμετοχή στη συγκεκριμένη δράση τόσο του εκπαιδευτικού κόσμου όσο και των μαθητών και της κοινωνίας, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την συνέχιση της δραστηριότητας και τις επόμενες χρονιές.

Οι Υπεύθυνοι της δραστηριότητας, Αννα Τσιάκου (Φιλόλογος), Πάνος Βασιλόπουλος (Χημικός)

****

Οι απόψεις του δημάρχου Ελυμνίων Ανέστη Ψαρρού για την ισότητα των δύο φύλων στην πολιτική
Συνέντευξη που πάρθηκε στο Δημαρχείο Ελυμνίων στις 9 Μάρτη του 2004, από τις μαθήτριες της Β Λυκείου του Ενιαίου Λυκείου Λίμνης Ευβοίας, στα πλαίσια του προγράμματος «για την ισότητα των φύλων - γυναίκα και πολιτική», που πραγματοποιεί η Β' τάξη του σχολείου τη σχολική χρονιά 2003-2004.

Τη συνέντευξη πήραν οι μαθήτριες: Γερογιάννη Κωνσταντίνα, Γουρνή Σωτηρία, Θαλασσινού Βίκη, Καρατζιά Κωνσταντίνα, Μαρούδη Αφροδίτη, Παπανικολάου Ιωάννα

ΕΡΩΤΗΣΗ: Ο τόπος έχει αρκετά μέλη γυναίκες στην πολιτική;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Δυστυχώς δεν υπάρξει αυξημένη συμμετοχή γυναικών διότι η γυναίκα ασχολείται με περισσότερα πράγματα που αφορούν κυρίως το σπίτι. Έχει έλλειψη ελεύθερου χρόνου και δέχεται περισσότερη πίεση.

ΕΡ.: Στο μέλλον ποιο φύλο πιστεύετε ότι θα υπερισχύσει στην πολιτική.
ΑΠ.: Δε θεωρώ κι ούτε εύχομαι να συμβεί κάτι τέτοιο γιατί και τα δύο φύλα είναι ισάξια και σημαντικά για την εξέλιξη του τομέα αυτού. Συνεχίζοντας να κρατάμε τις ισορροπίες μπορούμε να πετύχουμε ένα καλύτερο μέλλον για τη χώρα μας.

ΕΡ.: Θεωρείτε τις γυναίκες το ίδιο ικανές με τους άντρες στην ενασχόλησή τους με τα κοινά;
ΑΠ.: Ας μου επιτραπεί να πω ότι η γυναίκα είναι περισσότερο ικανή γιατί είναι πιο κοντά στα πολιτικά-κοινωνικά ζητήματα, αλλά και πιο κοντά στα προβλήματα της καθημερινότητας. Είναι από τη φύση της πιο ευαίσθητη και βλέπει με άλλο μάτι όσα συμβαίνουν γύρω της.

ΕΡ.: Πού οφείλεται η αύξηση των γυναικών τα τελευταία χρόνια στην πολιτική;
ΑΠ.: Διεκδικούν όλο και περισσότερο τα δικαιώματά τους στο χώρο αυτό, καθώς πιστεύουν ότι μπορούν να επιφέρουν καλύτερα αποτελέσματα. Παρ' όλο που οι ίδιες επιδιώκουν την ενεργό συμμετοχή τους, δεν έχουν την απαιτούμενη υποστήριξη από τις υπόλοιπες.

ΕΡ.: Οι άντρες πιστεύετε ότι υποστηρίζουν τις γυναίκες;
ΑΠ.: Μέσα στη συντηρητική κοινωνία που ζούμε οι άντρες πιστεύουν ότι έχουν τα προνόμια. Ο τρόπος ζωής και η παράδοση θέλουν τη γυναίκα στο σπίτι. Κάτι τέτοιο λειτουργεί ανασταλτικά γι' αυτό και οι γυναίκες θα πρέπει να παίρνουν περισσότερες πρωτοβουλίες.

ΕΡ.: Πιστεύετε ότι η γενική προκατάληψη που υπήρχε στην κοινωνία για την υποβάθμιση της γυναίκας έχει επηρεάσει την πολιτική πορεία του τόπου;
ΑΠ.: Πράγματι έχει αποτελέσει τροχοπέδη και ιδιαίτερα στις μικρές κοινωνίες όπου συνεχίζουν να υπάρχουν «ταμπού» και συντηρητισμοί απέναντι στη γυναίκα. Όμως μέσα από το κίνημα του φεμινισμού τα τελευταία χρόνια εμφανίζει ραγδαία ανάπτυξη αυτού του είδους οι προκαταλήψεις τείνουν να εξαλειφθούν. Μπορούν έτσι πλέον να υπερασπίζονται τα δικαιώματα και τη θέση τους στην κοινωνία.

ΕΡ.: Είναι γνωστό ότι όταν μια γυναίκα ασχολείται με τα κοινά πολλές φορές παραμελεί την οικογένειά της. Πιστεύετε ότι ο άνδρας για να συνδράμει σ' αυτή την προσπάθεια, θα πρέπει να συνεισφέρει περισσότερο στις δουλειές του σπιτιού;
ΑΠ.: Είναι αλήθεια ότι η πολιτική έχει υποχρεώσεις που πολλές φορές οδηγούν στη διατάραξη της ισορροπίας μέσα στην οικογένεια και κατ' επέκταση στην ανατροφή των παιδιών. Πιστεύω όμως ότι δε θα πρέπει να έρχονται τα παιδιά σε δεύτερη μοίρα και εδώ είναι απαραίτητη η παρέμβαση της πολιτείας. Από την άλλη ο άνδρας πρέπει να γίνει αρωγός σ' αυτή την προσπάθεια και όχι μόνο θεωρητικά αλλά να το εφαρμόζει και στην πράξη, πράγμα δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο.

ΕΡ.: Πώς πιστεύετε ότι μπορεί να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα έλλειψης των γυναικών στην πολιτική;
ΑΠ.: Καταρχήν η πολιτεία θα πρέπει να βοηθήσει τις μητέρες και να προωθήσει την ενασχόλησή τους με τα κοινά χωρίς να υποστηρίζει μόνο δημόσια πρόσωπα έπειτα θα πρέπει μόνες τους οι γυναίκες να παίρνουν πρωτοβουλίες ανεπηρέαστες από κάθε είδους αρνητικές κριτικές, ακολουθώντας το όραμά τους.

ΕΡ.: Πώς θα σας φαινόταν αν μια γυναίκα αναλάμβανε τη διακυβέρνηση της χώρας;
ΑΠ.: Θεωρώ ότι έχει τις ίδιες ικανότητες με αυτές του άνδρα, είναι βέβαια πιο ευαισθητοποιημένη απέναντι στα γενικότερα κοινωνικά προβλήματα αλλά και αρκετά δυναμική για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις. Αλλωστε υπάρχουν παραδείγματα στην πολιτική όπως αυτό της Θάτσερ στην Αγγλία και φυσικά της Ντόρας στην Ελλάδα.