Ι. Η ποίηση στο σχολείο
Κατέβηκε κάποτε η Μούσα από τα Ουράνια στη Γη και τράβηξε για το σχολειό, να ρωτήσει πώς τα πάει η κόρη της, η Ποίηση.

Τι το 'θελε το ερώτημα η άμοιρη; Κρίμα, της είπαν, έμεινε από απουσίες η κόρη σου.
Απαρηγόρητη η Μούσα, πήρε τους μεγάλους δρόμους και επισκέφτηκε πολλούς σοφούς Επιστήμονες και Ειδικούς, αναζητώντας μιαν εξήγηση. Όμως αυτοί μιλούσαν ξένη γλώσσα, άγνωστη στη Μούσα.
Έτσι, άφησε πίσω της την πολύβοη πολιτεία και βγήκε έξω, στα καμένα βουνά και τα ερημωμένα χωριά. Συνάντησε εκεί τους μετρημένους στα δάχτυλα γέροντες χωρικούς, ανθρώπους παράξενους πια, που πότε-πότε μόνο καμιά παροιμία ψιθύριζαν. Τους έλεγε τον πόνο της και άκουγαν. Ήξεραν ν' ακούνε. Ύστερα, αφού κουνούσαν πολλές φορές το κεφάλι, της απαντούσαν με μια παροιμία. Με την ίδια ακριβώς παροιμία της απαντούσαν όλοι: «Τι γυρεύει η αλεπού στα γουναράδικα;»

Ρητορική η ερώτηση της παροιμίας και σαφής η εξήγηση του Νικολάου Πολίτη: «Η αλώπηξ αποφεύγει να πλησιάσει εκείνους των οποίων κύριον έργον είναι η κατεργασία του δέρματός της».

Η Μούσα, πάντως, δεν ήξερε τώρα αν έπρεπε να χαρεί ή να λυπηθεί. Να χαρεί που καλά κάνει η κόρη της και σώζει τη ζωή της, ή να λυπηθεί που αυτή είναι η χειρότερη δυνατή επιλογή της.
Και πέταξε πάλι στα Ουράνια, με την παροιμία πάντα στο νου της και την ελπίδα ότι κάποια παιδιά θα σκεφτούν ότι, αν η αλεπού είναι ηλίθια, τότε τα σχολεία δεν είναι γουναράδικα. Και δεν μπορεί, κάτι θα κάνουν, θα οραματιστούν, θα αγωνιστούν, θα δικαιώσουν την ποίηση.

ΙΙ. Νιώσε κι αγάπα
Ακου τους πρωινούς κελαηδισμούς πώς υμνούν το θαύμα της ζωής. Ασε τα μάτια σου να βαφτιστούν στα χρώματα της ροδαυγής. Πάρε στο δάχτυλο σου φυλαχτό μια δροσοσταλίδα από το χορτάρι. Ανέβα ταπεινά το μονοπάτι. Στο διάβα σου μοιράσου του ζουζουνιού και της πεταλουδίτσας τη χαρά. Τραγούδα πλάι στο κελάρισμα του ρυακιού. Σμίξε την ανάσα σου με την ανάσα του κυκλάμινου. Της πέρδικας την περπατησιά παράφορα ερωτεύσου. Μελέτα τη ζωγραφιά στην πλάτη του σκαθαριού. Πρόσεχε μην πατήσεις την ανθισμένη μυρμηγκοφωλιά. Στο ξέφωτο στάσου και με το μεγάλο λιθάρι πιάσε κουβέντα για την αιωνιότητα. Μην τρομάξεις από το σύρσιμο ενός φιδιού που άθελά σου το τρόμαξες. Στο αστραφτερό μυστήριο του μεσημεριού παραδόσου. Στις φτέρες φτερούγισε σαν το τρυφερό φύσημα του αγεριού. Αγκάλιασε όπως ο κισσός τον ψηλό δεντροκορμό.

Το άγιο νερό της πηγής σκύψε να μεταλάβεις. Πρόλαβε να χαρείς το άλμα της νυφίτσας. Τη γέρικη χελώνα μη βιαστείς να προσπεράσεις. Πλανέψου από τ' αηδόνια της ρεματιάς. Στου δειλινού τα σύννεφα αιωρήσου. Στο λυκόφως ξαναβρές το ξενιτεμένο ποίημά σου. Στην ανατολή του φεγγαριού χόρεψε χέρι-χέρι με τους θρύλους. Ευχήσου στον αποσπερίτη να γίνει αυγερινός. Γείρε τα μάτια σου και χώρεσε όλη την Πλάση στα όνειρά σου. Πόνεσε και δάκρυσε για τον πόνο και το δάκρυ του άγνωστου συνανθρώπου. Ξύπνα και ζήσε το θαύμα από την αρχή...

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »