Η Αμερική συνεχίζει να λεηλατεί τον κόσμο, τους φτωχούς κι αδύναμους λαούς, με το δικαίωμα που της δίνουν τα όπλα της. Για να λεηλατήσουν, δεν διστάζουν να σκοτώνουν και τους υποστηρίζουν και μερικοί άλλοι ληστές και φονιάδες. Αρχηγός αυτής της συμμορίας είναι ο Μπους, ένας ηλίθιος και αλαζόνας «άνθρωπος» και πρωτοπαλίκαρό του ο Μπλερ, άλλη ντροπή του ανθρώπινου είδους.

Αυτοί, με το «έτσι θέλω», αποφασίζουν για τις ζωές των άλλων ανθρώπων. Και σκοτώνουν, σκοτώνουν, σκοτώνουν... χωρίς τύψεις. Νομίζουν, λόγω βλακείας πρώτα - πρώτα, ότι η δική τους ζωή έχει μεγαλύτερη αξία από τη ζωή των άλλων ανθρώπων. Ότι η ζωή όλων των παιδιών του κόσμου δεν έχει το ίδιο νόημα, ότι είναι εντελώς ασήμαντη η ζωή των παιδιών του Ιράκ, όσο η ζωή ενός ζωυφίου ίσως! Ενώ του δικού τους παιδιού η ζωή...! Δεν το σκέφτονται καν. Μήπως θα έπρεπε κάποτε να το μάθουν;

Δεν υπάρχει πιο φυσιολογικό πράγμα απ' το να μπαίνεις και στη θέση του άλλου. Αλλιώς πως θα καταλάβεις τη ζωή; Εμείς τα παιδιά συμπάσχουμε, πονάμε. Μπορεί ήδη να θεωρούν κι εμάς εχθρούς τους οι δολοφόνοι, μπορεί κάποια μέρα να γίνουμε οι στόχοι τους, όσο θα παραμένουμε άνθρωποι και θα αντιστεκόμαστε και θα τους καταγγέλλουμε και θα τους σιχαινόμαστε.

Παναγιώτα Ταυρή

Και τώρα, τα οκτώ παιδιά από το Μυ-Λάι, μαθαίνουμε κολύμπι μες στο σκοτάδι. Αφήσαμε εκεί πάνω τα βιβλία μας, τρία παπούτσια -το ένα τους γιομάτο αίμα- και όλα τα άλλα μας μικροπράγματα. Αλλά δεν είναι αυτά που μας πονάνε και φωνάζουμε και δεν ακούτε. Πέστε μας:

«Γελάνε ακόμη αυτά τα χτήνη; Και δεν βρέθηκε κανείς σε ολόκληρη τη γη να τους σπάσει τα δόντια;

Και δεν τους πήραν το τουφέκι ακόμη από τα χέρια;

Όχι; Κι ο ήλιος, ο καλός ήλιος, τι περιμένει τότε, γιατί δεν έρχεται κι αυτός εδώ, να μάθει, μαζί με μας, κολύμπι στο σκοτάδι;».

Νικηφόρος Βρεττάκος

«  Προηγούμενo άρθρo