Η ελιά γενικά και η ιστορία της
Ελιά: Δέντρο γνωστό και ως ελαιόδενδρο. Είναι αειθαλές της οικογένειας των ελαιιδών και ευδοκιμεί στις παραμεθόριες περιοχές. Το γένος ελαία περιλαμβάνει περίπου 30 είδη. Από τους καρπούς της, οι οποίοι τρώγονται, βγαίνει το ελαιόλαδο. Είναι δέντρο που ζει πολλά χρόνια, με κορμό κυλινδρικό και φύλλα διπλά, επιμήκη και λογχοειδή. Ανθίζει στο τέλος Απρίλη και αρχές Μάη, και τα άνθη είναι μικρά ωχρόλευκα. Οι καρποί σχηματίζονται στο τέλος του Μάη, και τις αρχές Ιούνη. Η ωρίμανση των καρπών ολοκληρώνεται το Νοέμβρη ή Δεκέμβρη, οπότε γίνονται εντελώς μαύροι. Υπάρχουν πολλές ποικιλίες ελιάς. Πολλαπλασιάζεται με όλους τους τρόπους πολλαπλασιασμού των δέντρων. Ο κυριότερος τρόπος πολλαπλασιασμού της στην Ελλάδα είναι η μεταφύτευσή της και ο εμβολιασμός άγριων ελαιόδενδρων. Σπουδαία σημασία για την κερδοφορία έχει το κλάδεμά της. Επιβλαβέστεροι εχθροί της είναι ο δάκος, ο πυρηνοτρήτης, ο ρυγχίτης κ.ά.

Ιστορία
Η ελιά είναι γνωστή από τα αρχαιότατα χρόνια. Στην ελληνική μυθολογία αναφέρεται ως ελληνικό δέντρο, θεϊκής καταγωγής με πατρίδα της την Αθήνα. Στις Μυκήνες βρέθηκαν πυρήνες που προέρχονται από ήρεμη ελιά, ενώ σε πολλές άλλες πόλεις, όπως Εύβοια, Σάμο, Δήλο κ.ά, η καλλιέργειά της ήταν αναπτυγμένη. Θεωρούνταν ιερό δέντρο, σύμβολο της ειρήνης αλλά και τιμητικής διάκρισης. Οι νικητές των αθλητικών αγώνων έπαιρναν ως έπαθλο κλαδί ελιάς. Και σήμερα το ελαιόλαδο αποτελεί βασικό προϊόν της Ελλάδας.
Αναφέρουμε μερικά χαρακτηριστικά γνωμικά, που δείχνουν τη βαθιά αγάπη του ελληνικού λαού σ' αυτό το δέντρο και πόσο πολύ η ελιά έχει δεθεί με όλες τις πλευρές τις καθημερινές του ζωής, των παθών και των πόθων του: «Κλήμα του χεριού σου κι ελιές από τον παππού σου». «Αμυγδαλιά για την ζωή σου κι ελιά για το παιδί σου». «Η ελιά είναι κυρά κι οπότε θέλει κάμνει».

Βιολογικά προϊοντα
Χωρίς χημικά, λιπάσματα, δηλητήρια, ζιζανιοκτόνα στους 1.000 τόνους ελιάς το χρόνο, θα κόστιζαν 1.000.000 δραχμές, επειδή το κιλό θα κόστιζε 1.000 δραχμές διότι θα ήταν οικολογικές ελιές. Για την αποφυγή των λιπασμάτων, εφαρμόζεται πειραματικά μια μέθοδος που ονομάζεται cοmpοst (κόμποστ). Κατά την μέθοδο αυτή συγκεντρώνονται όλα τα κλαριά από τα κλαδέματα, για να σαπίσουν και να μετατραπούν σε λίπασμα. Το λίπασμα θα είναι οικολογικό αφού γίνεται από τα κλαδιά της ελιάς.

Για να μην χρησιμοποιούνται φάρμακα και να μην γίνεται ψέκασμα, για τις αρρώστιες της ελιάς όπως π.χ δάκος. Ο δάκος πιάνεται σε παγίδες με νερό και μελάσα που του αρέσει. Για τον πυρηνοτρίτη δεν έχει βρεθεί ακόμη παγίδα. Ο πυρηνοτρίτης γεννάει τον Μάη-Απρίλη. Τον Ιούνιο γεννάει η κάμπια στο μίσχο και το σκουλήκι μπαίνει μέσα στην ελιά.

Ο πατροπαράδοτος τρόπος συλλογής της ελιάς είναι με τα χέρια και ο καλύτερος, με περισσότερο κόστος. Σε άλλα μέρη τις τινάζουν με το τσουγκρανάκι με αποτέλεσμα τον τραυματισμό της ελιάς. Οι Ροβιές είναι από τα λίγα μέρη στην Ελλάδα που η ελιά συλλέγεται χωρίς ξένα χέρια δηλαδή συλλέγεται μόνο από Έλληνες. Επίσης οι Ροβιές είναι ο πιο πρώιμος τόπος που συλλέγεται η ελιά.

Στις Ροβιές έχουμε κλίμα ήπιο που κάνει την ελιά να ωριμάζει πιο γρήγορα και τα γύρω βουνά μας προστατεύουν από το βορά.

Στις Ροβιές για επιτραπέζια ελιά καλλιεργούνται 3.500 στρέμματα στα οποία υπάρχουν 70.000 ελαιόδεντρα.

Το λιοτρίβι ιδρύθηκε τον Ιούνιο του 1998 και διαθέτει οικολογικό εξοπλισμό. Με ζεστό νερό χαλάνε ορισμένες ουσίες του λαδιού. Στο λιοτρίβι μας η διάσπαση του λαδιού από τις άλλες ουσίες γίνεται με πολύ αργό ρυθμό ώστε να έχει καλύτερη ποιότητα.

Στην περιοχή μας η επεξεργασία της ελιάς χωρίζεται σε τρεις τομείς:

• Πρωτογενής τομέας - ελιά και συνεταιρισμός
• Δευτερογενής τομέας - βάζα
• Τριτογενής τομέας - λιοτρίβι

Καταστατικός σκοπός των τριών σταδίων για την επεξεργασία της ελιάς είναι η βελτίωση των μελών του συνεταιρισμού. Σε ολόκληρη την Εύβοια υπάρχουν 169 συνεταιρισμοί και δραστήριοι σαν των Ροβιών το πολύ να είναι 10.

Τα στάδια του ελαιοτριβείου είναι:
α) ανεβατόριο
β) πλυντήριο
γ) σπαστήρας
δ) μύλος
ε) πλακτήρες
στ) καρότσι
ζ) πρέσα οικολογική
η) τιναχτήρι
θ) θερμοσίφωνας
ι) πλυντήριο ταινίας

Απόβλητα
Για τα απόβλητα του ελαιοτριβείου έχει σκαφτεί ένας λάκκος ως χώρος αποβλήτων. Τα απόβλητα ξεραίνονται και μετατρέπονται σε ένα χρήσιμο λίπασμα για την ελιά. Αυτό γίνεται με βάση ένα χημικό που απασχολεί ο συνεταιρισμός Ροβιών αλλά και να παρακολουθεί τις ελιές. Οι Εγγλέζοι μας επέβαλαν τον χημικό για τις αρρώστιες της ελιάς και είναι υπεύθυνος για την υγεία των καταναλωτών. Ο χημικός μας κοστίζει 850.000 δραχμές το μήνα.

Δάκος
Μικρή μύγα της οικογένειας των τρυπητιδών, που προξενεί μεγάλες ζημιές στην παραγωγή της ελιάς. Είναι γνωστός και με τα ονόματα σκουλήκι ή μύγα της ελιάς.

Ωφέλιμες αρρώστιες της ελιάς
Το λεκάνιο είναι ψώρα του δέντρου το οποίο τρώει το δάκο. Η παπαδίτσα τρώει το λεκάνιο και είναι ωφέλιμο για τα ελαιόδεντρα.

Το δέντρο - Περιγραφή
Η ελιά ή ελαιόδενδρο είναι αγγειόσπερμο Δικόλυτο φυτό που κατατάσσεται στην τάξη Ελαιώδη (Oleales), οικογένεια Ελαιίδες (Oleacea), γένος Ελαία (olea). Η επιστημονική ονομασία της κοινής ελιάς που καλλιεργείται είναι Olea europaea ssp. sativa.
Ελιά ονομάζεται επίσης και ο ελαιόκαρπος (λατ. olea αγγλ. και γαλλ. olive), δηλαδή η δρύπη που παράγεται από το ελαιόδενδρο.

Η καλλιεργούμενη ελιά είναι δένδρο ή δενδρύλλιο που μπορεί να ζήσει πολλές εκατοντάδες χρόνια. Φτάνει συνήθως σε ύψος τα 12-15 μέτρα. Ωστόσο, μερικές αιωνόβιες ελιές, αποκτούν γιγάντιες διαστάσεις, φθάνοντας τα 25-30 μέτρα ύψος και τα 8 μέτρα περίμετρο κορμού. Ο κορμός, είναι συχνά στρεβλός. Έχει γκρίζο, σκληρό φλοιό, που αποσπάται κατά πλάκες ή λωρίδες. Στη βάση του κορμού υπάρχουν χαρακτηριστικά ξυλώδη εξογκώματα, σε μέγεθος πατάτας, που λέγονται γόγγροι (κν. δρόμοι ή βυζιά). Οι γόγγροι αποτελούνται από ξυλώδη ιστό, πλούσιο σε αποθησαυριστικές ουσίες, ο οποίος προστατεύει πλήθος οφθαλμών.

Ο κορμός φέρει συχνά κοιλότητες που οφείλονται σε διακοπές της συνέχειας του φελλοκαμβίου ή και του καμβίου, λόγω παθογόνων αιτιών ή πληγών. Στα γέρικα άτομα έχει αποσαθρωθεί το σύνολο σχεδόν του εγκάρδιου ξύλου κι έτσι ο κορμός είναι κούφιος στο εσωτερικό.

Το δένδρο, όταν δεν κλαδευτεί, παίρνει πυραμιδοειδή μορφή. Το φύλλωμα είναι πολυετές. Τα φύλλα είναι απλά και διατάσσονται αντίθετα. Έχουν σχήμα ωοειδές, είναι στιλπνά και φέρουν τρίχες. Το χρώμα τους είναι πράσινο στην πάνω πλευρά και υπόλευκο στην κάτω.

Τα άνθη
Τα μικρά πρασινόλευκα ή κιτρινόλευκα άνθη διατάσσονται κατά ταξιανθία (φόβη). Είναι ερμαφρόδιτα, με κυπελλοειδή μονοσέπαλο κάλυκα με 4 δόντια, στεφάνη τετράλαβη δύο στήμονες και ωοθήκη επιφυή, δίχωρη. Υπάρχουν όμως και ατελή άνθη, με ατροφικό ύπερο, τα οποία εξασφαλίζουν τη διασταυρωτή γονιμοποίηση και έπειτα πέφτουν. Η επικονίαση γίνεται από τον άνεμο.

Ο καρπός
Ο καρπός της ελιάς είναι ωοειδής δρύπη. Το περικάρπιο είναι πράσινο και σκληρό στην αρχή, που γίνεται μαύρο και μαλακό όταν ωριμάσει. Η γεύση του είναι πικρή, και δυσάρεστη. Απαιτείται ειδική επεξεργασία για να γίνει βρώσιμος. Ο πυρήνας (κουκούτσι) είναι κατά κανόνα σκληρός και επιμήκης.

Καλλιέργεια
Η καλλιέργεια της ελιάς για εμπορική εκμετάλλευση γίνεται γενικά σε δύο ζώνες μεταξύ 30ο και 45΄βόρειο γεωγραφικό πλάτος και 30ο και 40ο νότιο γεωγραφικό πλάτος όπου επικρατούν οι κατάλληλες κλιματικές συνθήκες για την ανάπτυξη και την καρποφορία της.

Η ελιά είναι από τα λίγα αειθαλή καρποφόρα που χρειάζονται την επίδραση του ψύχους για να ανθίσουν. Οι οφθαλμοί που σχηματίζονται το καλοκαίρι έχουν ανάγκη από χαμηλές θερμοκρασίες το φθινόπωρο και το χειμώνα για να διαφοροποιηθούν σε ταξιανθίες. Όλες οι ποικιλίες δεν είναι το ίδιο απαιτητικές στο χειμερινό ψύχος οι πιο απαιτητικές είναι οι ποικιλίες «Χαλκιδικής» και «Αμφισσας», ενώ άλλες, όπως η «Κορωνέικη» και η «μεγαρίτικη», έχουν ελάχιστες απαιτήσεις. Ο σχηματισμός ανθοταξιών αρχίζει τον Ιανουάριο - Φεβρουάριο και ολοκληρώνεται σε 8 εβδομάδες.

Μετά τη γονιμοποίηση αυξάνονται τα τοιχώματα της ωοθήκης και σχηματίζεται ο καρπός. Από την καρπόδεση μέχρι να αναπτυχθεί και να ωριμάσει ο καρπός μεσολαβούν 6-7 μήνες.

Γενικά η καρποφορία της ελιάς είναι συχνά ακανόνιστη σε μερικές περιοχές, κυρίως όπου δεν πραγματοποιείται λίπανση και άρδευση, η καρποφορία κάθε δύο χρόνια, είναι ο κανόνας. Τα δένδρα μπορεί να αποδώσουν μεγάλη σοδειά τον ένα χρόνο και ούτε καν να ανθίσουν τον επόμενο.

Η ελιά δεν είναι απαιτητικό δένδρο όσον αφορά το έδαφος. Μπορεί να αναπτυχθεί και σε σχετικά ξηρά και φτωχά χαλικώδη και ασβεστώδη εδάφη. Οι περισσότεροι ελαιώνες στην Ελλάδα έχουν αναπτυχθεί σε τέτοια φτωχά εδάφη, όπου με δυσκολία αναπτύσσονται άλλα καρποφόρα δένδρα. Καλύτερα όμως αναπτύσσεται και αποδίδει σε βαθιά αμμοπηλώδη εδάφη που διαθέτουν καλή υγρασία και αποστραγγίζουν καλά.

Στην περίπτωση δημιουργίας ενός ελαιώνα από νεαρά φυτά, αρχικά προετοιμάζεται το έδαφος ώστε να διευκολυνθεί η εφαρμογή διαφόρων καλλιεργητικών περιποιήσεων και να αναπτυχθούν καλύτερα τα δένδρα. Εάν το έδαφος παρουσιάσει κλίση, η φύτευση γίνεται κατά τις ισοϋψείς καμπύλες για να αποφεύγεται η διάβρωση. Σε περιοχές η μεγάλη κλίση η φύτευση γίνεται σε αναβαθμίσεις. Πριν από τη φύτευση γίνεται πάντα ένα βαθύ όργωμα για να διευκολυνθεί η ανάπτυξη του ριζικού συστήματος σε μεγάλο βάθος. Μερικές φορές στο βαθύ όργωμα προσθέτουμε λιπάσματα, κυρίως φωσφορικά και καλιούχα, για να δημιουργηθεί ένα απόθεμα θρεπτικών στοιχείων στη ζώνη ανάπτυξης των ριζών καθώς τα λιπάσματα αυτά δε φτάνουν ως το ριζόστρωμμα με επιφανειακή λίπανση επειδή κατακρατούνται στα επιφανειακά στρώματα. Ακολουθεί ισοπέδωση για να διευκολυνθεί η εφαρμογή άλλων περιποιήσεων αργότερα.

Τα δενδρύλλια φυτεύονται σε μεγάλη απόσταση το ένα από το άλλο γιατί αναπτύσσουν μεγάλη κόμη και όταν δέχονται σκιές δεν καρποφορούν ικανοποιητικά.

Τα τελευταία χρόνια έχουν διαδοθεί οι χαμηλές θαμνώδεις μορφές με πυκνές φυτεύσεις γιατί προσφέρονται για εντατική εκμετάλλευση.

Επειδή ορισμένες ποικιλίες είναι αυτόστειρες για καλύτερη σταυρογονιμοποίηση φυτεύονται 2-3 ποικιλίες μαζί. Στα πρώτα χρόνια μετά την εγκατάσταση του ελαιώνα γίνονται συχνές αρδεύσεις και απομακρύνονται τα ζιζάνια, με σκοπό να μπουν τα δενδρύλλια νωρίς στην καρποφορία. Οι ελαιώνες που είναι σε ξηρικά εδάφη αποκτούν συχνά φρεζαρίσματα για την καταστροφή των ζιζανίων, απαίτηση επικίνδυνη γιατί καταστρέφει τις επιφανειακές ρίζες των δένδρων. Γι' αυτό αφήνεται η βλάστηση να αναπτυχθεί το χειμώνα και παραχώνεται νωρίς την άνοιξη, πριν αρχίσει να ανταγωνίζεται τα δένδρα σε νερό και θρεπτικά στοιχεία. Γενικά η λίπανση έχει μεγάλη επίδραση τόσο στην ποσότητα όσο και στην ποιότητα της παραγωγής. Η ελιά χρειάζεται κάλιο, φώσφορο και ανάλογο άζωτο. Χρειάζεται επίσης ασβέστιο. Η οργανική λίπανση (κοπριά καλά χωνεμένη, καθώς και χλωρή λίπανση) είναι πολύ αποτελεσματική αφού συμπληρωθεί και με υπερφοσφωρικά και καλιούχα λιπάσματα.

Μεγάλη σημασία για την ελαιοπαραγωγή έχουν και οι αρδεύσεις. Η ελιά είναι ανθεκτική στην έλλειψη υγρασίας, παρουσιάζει όμως μειωμένες αποδόσεις. Η έλλειψη εδαφικής υγρασίας κατά την περίοδο από τον σχηματισμό των ταξιανθών έως την καρπόδεση είναι ο σπουδαιότερος παράγοντας ακαρπίας. Σε περιοχές με μεσογειακό κλίμα, που οι περισσότερες βροχοπτώσεις είναι από το φθινόπωρο μέχρι τις αρχές της άνοιξης, σπάνια παρουσιάζεται έλλειψη εδαφικής υγρασίας κατά την κρίσιμη περίοδο, σε αυτές όμως τις σπάνιες περιπτώσεις 1-2 αρδεύσεις έχουν ευνοϊκή επίδραση. Επίσης 2-3 ποτίσματα κατά τη θερινή περίοδο είναι πολύ ωφέλιμα στην καρποφορία.

Πολύ σημαντική επίδραση στην ελαιοπαραγωγή έχει το κλάδευμα, γιατί, με αυτό, το δέντρο διαμορφώνεται και προσαρμόζεται καλύτερα στις δυνατότητες του περιβάλλοντος, ενώ συγχρόνως διευκολύνεται η συλλογή του καρπού, η καταπολέμηση ασθενειών κ.ά. Το κλάδευμα αποβλέπει στον όσο το δυνατό μετριασμού του ύψους του δέντρου. Πολύ διαδεδομένο στην Ελλάδα είναι το κύπελλο. Τα δενδρύλλια κλαδεύονται αμέσως μετά την φύτευση σε ύψος 60-80 εκατοστόμετρα, από το έδαφος. Επιδίωξη κατά τα πρώτα χρόνια είναι η δημιουργία πλάγιων βλαστών με 3-5 βασικούς βραχίονες γύρω από έναν κεντρικό άξονα, ο οποίος αργότερα αφαιρείται. Στα επόμενα χρόνια, ώσπου το δένδρο να μπει στην καρποφορία, το κλάδευμα περιορίζεται στο ελάχιστο. Με την είσοδο στην καρποφορία, αν δε γίνονται σοβαρές επεμβάσεις, το δέντρο παίρνει τελικά το ελεύθερο σφαιρικό σχήμα. Δεδομένου ότι μόνο τα καλά αεριζόμενα και φωτιζόμενα κλαδιά, ανθοφορούν και καρποφορούν, και ιδιαίτερα αυτά που βρίσκονται στην περιφέρεια, οι περισσότεροι από τους βλαστούς που αναπτύσσονται στο εσωτερικό των βραχιόνων αφαιρούνται. Η ελιά ανθοφορεί και καρποφορεί σε διετή κλαδιά. Για την αποφυγή της ανά διετία καρποφορίας (παρεκαυτοφορία) πρέπει να εφαρμόζεται, εκτός από το κλάδεμα για τη συντήρηση του σχήματος, βλαστολόγημα, καθώς και καθάρισμα, με την αφαίρεση των λαίμαργων, των ξερών και των πυκνών κλαδιών.

Στα γέρικα άτομα, καθώς και των πυκνών κλαδιών να εφαρμόζεται κάθε 4 περίπου χρόνια κλάδευμά, για να ανανεώνεται η κόμη του δέντρου με νέους καρποφόρους βλαστούς.

Πολλαπλασιασμός
Η ελιά πολλαπλασιάζεται τόσο με αγενή πολλαπλασιασμό, με μοσχεύματα και παραφυάδες, όσο και με εγγενή, με σπόρο. Τα δενδρύλλια που προέρχονται από σπόρο εμβολιάζονται πάντα, γιατί οι σπόροι δεν αποδίδουν την ποικιλία του μητρικού δέντρου από την οποία έχουν προέλθει. Ο εγγενής πολλαπλασιασμός δε χρησιμοποιείται ευρέως, κυρίως γιατί τα δενδρύλλια μένουν πολλά χρόνια στο φυτώριο μέχρι να αναπτυχθούν και γιατί δίνει δενδρύλλια ανομοιόμορφα όσον αφορά τη ζωηρότητα βλάστησης, κάτι που αποτελεί μειονέκτημα για τους σύγχρονους ελαιώνες.

Στην Ελλάδα είναι διαδεδομένος και ο πολλαπλασιασμός με εξημέρωση της άγριας ελιάς (Olea europea ssp. oleaster) που είναι ευρέως εξαπλωμένη και στοιχείο φυσικής βλάστησης στη Μεσόγειο.

Οι άγριες ελιές είτε μεταφέρονται σε φυτώριο και εμβολιάζονται όταν αναπτυχθούν καλά είτε εμβολιάζονται επί τόπου αφού πρώτα κλαδευτούν. Οι εμβολιασμένες άγριες ελιές που αναπτύσσονται σε φυτώριο είναι γνωστές ως εμβολάδες.

Για τον πολλαπλασιασμό της ελιάς χρησιμοποιείται ευρέως ο αγενής πολλαπλασιασμός. Πιο διαδεδομένος είναι ο πολλαπλασιασμός με μοσχεύματα σκληρού ξύλου (γροθάρια, τμήματα ώριμου βλαστού μετά το τέλος της βλαστικής περιόδου). Τα μοσχεύματα κόβονται από βραχίονες με μεγάλη διάμετρο, στρωματώνονται στο έδαφος ή σε σακούλες, όπου ριζοβολούν και βλαστάνουν μετά από μερικούς μήνες. Πιο μεγάλη επιτυχία έχουν τα μοσχεύματα που κόβονται από τον κορμό, κοντά στο λαιμό, όπου υπάρχουν υπερπλάσιες (γόγγροι). Οι γόγγροι αποκόπτονται, φυτεύονται και δίνουν πολλά έριζα φυτώρια, τα οποία αποσπώνται και φυτεύονται σε φυτώρια. Οι γόγγροι μπορεί να κόβονται σε κομμάτια, καθένα τους με ένα μέρος φλοιού (τα κούκα), που στρωματώνονται σε άμμο και αφού βλαστήσουν μεταφέρονται σε σακούλες ή φυτοδοχεία όπου ριζοβολούν.

Διαδεδομένος είναι και ο πολλαπλασιασμός με φυλλοβόλα μοσχεύματα που ριζοβολούν σε υδρονέφωση. Αυτά αποκόπτονται από ετήσιους βλαστούς και διαθέτουν 2-4 φύλλα.

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΘΕΣΑΜΕ ΣΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΟΥ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΥ ΡΟΒΙΩΝ Κο ΒΑΛΛΗ ΝΙΚΟ
- Ποιος ήταν ο ιδρυτής του συνεταιρισμού Ροβιών;
- Ο ιδρυτής του συνεταιρισμού Ροβιών ήταν ο Γιώργος Σουγιάς, το 1978. Σκοπός του συνεταιρισμού, ήταν να βοηθήσει τα μέλη του, ώστε να παίρνουν λιπάσματα για τα κτήματά τους.

- Πότε άρχισε να δραστηριοποιείται στην ελιά;
- Ο συνεταιρισμός Ροβιών, άρχισε να δραστηριοποιείται στην ελιά το 1982. Τότε υπήρχαν αρκετοί παραγωγοί, και δεν υπήρχαν αρκετοί έμποροι. Το 1982 ένας έμπορας ήθελε να αγοράσει μόνο χοντρές ελιές, και δημιουργούσε πρόβλημα για την άλλη παραγωγή που περίσσευε. Για την λύση του προβλήματος, ο συνεταιρισμός βοήθησε τους ελαιοπαραγωγούς.

- Πώς αναπτύσσεται η ελιά;
- Η ελιά είναι ένα εργοστάσιο, το οποίο παίρνει ενέργεια από τον ήλιο και ουσίες που τραβάει από τις ρίζες, και μετατρέπεται σε ξύλο. Ο καρπός της ελιάς, προέρχεται από τον οφθαλμό. Ο οφθαλμός, μπορεί το Φλεβάρη να μετατραπεί σε κλαδί, αν το δέντρο είναι κουρασμένο. Αν το δέντρο είναι ξεκούραστο, τότε μπορεί να κάνει καρπό. Τον Μάη μήνα, γίνεται η άνθηση της ελιάς, και στα τέλη του Μάη η ελιά πρασινίζει.

- To κόστος της ελιάς και τα είδη της.
- Οι πράσινες ελιές πωλούνται 150-200 δραχμές το κιλό, ενώ οι μαύρες 400 δραχμές το κιλό και πάνω. Τα είδη των ελιών που εμπορεύονται στο τόπο μας είναι: είδος Αμφίσσης-κονσερβοελιά 80% πράσινο και 10% ξανθό-μαύρο, είδος καλαμών και λαδοελιές. Κάθε χρόνο στο τόπο μας, από την παραγωγή της ελιάς, μένουν 250.000.000 εκ. στους παραγωγούς και 80.000.000 εκ. στους εμπόρους.

- Θέματα του συνεταιρισμού Ροβιών.
- Από το 1982-1992, οι ελιές εμπορεύονταν χύμα σε συσκευασία βαρελιών, με αποτέλεσμα τα χρήματα να είναι λίγα για τους παραγωγούς. Από το 1993, ξεκίνησε η μέθοδος με τα βαζάκια, η οποία είναι πιο κερδοφόρα και αφήνει περισσότερα χρήματα στον τόπο μας, λόγω το ότι ασχολούνται περισσότεροι εργάτες ώστε να γεμίζουν τα βαζάκια και πρώτα τις ελιές, στις οποίες αφαιρούν τον πυρήνα, με άλλα γεωργικά προϊόντα. Έτσι ο συνεταιρισμός, καθημερινώς, καταγράφει περισσότερα μεροκάματα από παλαιότερα.

- Πού εμπορεύονται οι ελιές Ροβιών;
- Οι ελιές Ροβιών εμπορεύονται κυρίως στην Ιταλία από παλαιότερα, στην Αγγλία (Λονδίνο), στο Βέλγιο, στην Ολλανδία, στη Γαλλία, στην Ελβετία. Κατά καιρούς το 95% του εμπορίου στην Ευρώπη. Εκτός Ευρώπης εμπορεύονται: στην Αμερική, στις Αραβικές χώρες, στο Ισραήλ και λίγες ελιές σε συσκευασία βάζων στην Ιαπωνία.

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »