Μπορεί η τεχνολογία να έχει μπει στη ζωή μας, η τηλεόραση να μας έχει μετατρέψει σε πλανητικό χωριό όμως ο τρόπος ζωής και πολλά ήθη και έθιμα παραμένουν ακόμη αναλλοίωτα.

Οι ημέρες του Πάσχα είναι τόσο σημαντικές για την ορθοδοξία, όσο σημαντικές ήταν και τα πανάρχαια χρόνια που γιόρταζαν την αναγέννηση της φύσης. Έτσι σήμερα μπορούμε να πούμε ότι ταυτίστηκε η αναγέννηση της φύσης με την ανάσταση του Θεανθρώπου.

Η μεγάλη Εβδομάδα, τα Πάθη του Χριστού γιορτάζονται με ιδιαίτερη ευλάβεια ενώ ταυτοχρόνως είναι και ένας τρόπος ζωής που συγκεράζει το παλιό με το καινούριο. Έτσι η ψυχολογική, η πνευματική και η υλική προετοιμασία για την ανάσταση είναι μια σειρά από συνήθειες που έχουν μείνει από αιώνες στο λαό μας και είναι μια παρακαταθήκη για τις μελλοντικές γενιές.

Μερικά που ξεχωρίζουν ως έθιμα στην περιοχή μας είναι:

Ταξιάρχης: Το κάψιμο κορμών
Την Μεγάλη Πέμπτη μέχρι το μεσημέρι της Παρασκευής μπροστά από την εκκλησία του χωριού, τεράστιοι κορμοί αφού συγκεντρώνονται, καίγονται και η φωτιά κρατά έως αργά το βράδυ της Παρασκευής. Το έθιμο έχει μεταφερθεί από την προηγούμενη πατρίδα των «Ταξιαρχών» το Μουσαρλή της Μικράς Ασίας. Οι νεώτερες γενιές όμως το διατηρούν κάθε χρόνο ως παρακαταθήκη από τους παππούδες τους που έφυγαν από τις αλησμόνητες πατρίδες.

Κερασιά: Το έθιμο της Αγάπης
Παλιότερα γιορταζόταν σ΄ όλα τα χωριά της Βόρειας Εύβοιας. Την Κυριακή του Πάσχα μετά την εκκλησία οι έχθρες παραμερίζονταν και «τσούγκριζαν» κόκκινα αυγά.

Στη συνέχεια νέοι και νέες χόρευαν έως αργά το βράδυ μπροστά από την εκκλησία.

Κερασιά - Παπάδες: Το έθιμο της Γκαμήλας
Η Γκαμήλα φτιάχνεται τη δεύτερη μέρα του Πάσχα από νέους του χωριού ως εξής: Κατασκευάζεται ένα ομοίωμα Γκαμήλας από «καραμπάτσι» μουλαριού, ξύλινο σκελετό, ενώ όλο αυτό, ντύνεται με παλιά ρούχα και μέσα μπαίνουν και το κρατούν δύο νέοι. Το ομοίωμα αυτό το σέρνουν και το περιφέρουν σ' όλο το χωριό από σπίτι σε σπίτι, ενώ ότι μαζεύουν τα πηγαίνουν στην πλατεία του χωριού όπου στήνεται γλέντι.

Να όμως τι λέει ο λογογράφος ερευνητής Δημήτρης Αποστόλου για το έθιμο αυτό: «Μεταμφίεση, μιμική, τοτεμικό σύμβολο που πίσω του κρύβεται κάποια θεότητα κάποιες ενεργές δυνάμεις της φύσης. Ένα σκελετωμένο ζώο με φυτικό διάκοσμο που ζει, πέφτει, πεθαίνει και ξαναζωντανεύει, που δήθεν φοβερίζει και απειλεί τις καλλιέργειες αλλά τελικά εξευμενίζεται με προσφορές και ταξίματα φέρνοντας το καλό...».

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »