Τρελές οι αγελάδες, αφθώδης στα γουρούνια, κλωνοποιημένα αρνιά, ακόμα και τα κοτόπου-λα όσο τα βλέπω στο χωριό τόσο πιο... ξενερωμένα μου φαίνονται.

Από την άλλη υπάρχει και το έθιμο που επιβάλλει να περάσουμε καλά, να ξεχάσουμε για μια μέρα τι μας γίνεται, να μαλλιάσει το στόμα μας από τα χρόνια πολλά και τα Χριστός Ανέστη, και να σμίξουμε μαζί με συγγενείς και φίλους μαζί με το κρασάκι γύρω από τον οβελία, τσουγκρίζοντας φρέσκα βαμμένα κόκκινα αυγά, να βουτήξουμε στις ένδοξες χοληστερίνες της μαγειρίτσας και του κοκκορετσιού μας που αν και τρομοκρατούν όλο τον κόσμο εμάς μας κάνουν τους μακροβιότερους Ευρωπαίους.

Τελικά εμείς οι Έλληνες διακρινόμαστε από τους άλλους λαούς επειδή ξεσπάμε στο αρνί κάθε Πάσχα. Όλοι μας σουβλίζουνε και εμείς παίρνουμε την εκδίκησή μας πάνω στο αθώο ζώο.

Και αυτή η Βόρεια Εύβοια δεν μπορεί να σουβλιστεί μονάχη της. Δεν γίνεται αρνί από την μέση και πάνω. Μαζί με την Νότια όλη την χρονιά περνάει από τα πάθη της ανεργίας της υποαπασχόλησης, της ραδιενέργειας, του ριξίματος στις επιδοτήσεις, στην παιδεία, στην υγεία, την πολύπαθη Χαλκίδα, την Κάρυστο την Κύμη και την Ιστιαία. Με την αγωνία του μεροκάματου, με το μάτι στο καιρό μη χιονίσει και κάψει τις ελιές, με προσμονή στο σύννεφο να βρέξει για να έχουμε νερό ή να μη βρέξει για να έρθει ο τουρίστας να πιεί το ούζο του, η Εύβοια σουβλίζεται όλο το χρόνο και περιμένει την ανάσταση!

Παρόλα αυτά ζούμε περισσότερο από τον καθένα, εξακολουθούμε να είμαστε περήφανοι και για το αρνί που τρώμε αλλά και για το αρνί που είμαστε!

«  Προηγούμενo άρθρo