Σκέψεις για βορρά

Ο χορός των υποψηφίων της τοπικής αυτοδιοίκησης καλά κρατεί.

Με ένταση νέοι μονομάχοι ανακηρύσσουν εαυτόν σαν την ιδανικότερη λύση για το καλό του τόπου και το παρασκήνιο λειτουργεί περισσότερο λοιδορώντας τους αντιπάλους παρά ανεβάζοντας τις προσωπικές αξίες.

Εντύπωση μου κάνει η ταχτική του «ξεδοντιάσματος».

Ήτοι: προσφέρουμε κάτι παραπάνω ή αφαιρούμε κάτι παραπάνω από υποψηφίους υποστηρικτές του αντιπάλου για να τους απενεργοποιήσουμε ή να τους πάρουμε μαζί μας.

Η ανακοίνωση υπογραφών που κάποιες ποτέ δεν μπήκαν σε δηλώσεις στήριξης δείχνουν ένα άλλο εκβιαστικό ήθος που προκαλεί τους παθόντες: έλα τώρα μωρέ τι θα κάνεις αφού έχεις ήδη εκτεθεί!

Οι συζητήσεις για το μέλλον του τόπου εστιάζονται περισσότερο στο πρόσωπο του πρώτου δημότη και καθόλου σε ένα σχεδιασμό του τι έχουμε τι θέλουμε πως μπορεί να αλλάξουν τα κακώς κείμενα και να βελτιωθούν τα καλώς κείμενα.

Ασε που τα πάντα είναι μαντάρα, καμένη γη και η καλλιέργεια αυτής της τελευταίας ιδέας αποτελεί και την μεγαλύτερη εγγύηση ότι δεν πρόκειται μα κάνουμε τίποτα αφού τα κατάστρεψαν όλα οι προηγούμενοι.

Από την άλλη όμως και το ποιοι εμπλέκονται στον προεκλογικό αγώνα μου δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερες απορίες. Ο κόσμος της «διανόησης» βολεμένος σε κοινωνική καταξίωση δεν τολμά να αναμετρηθεί με έπαθλο την λαϊκή ψήφο, φοβούμενος μάλλον τον διασυρμό υπολήψεων και την σύγκριση του αγώνα ανάμεσα στις ιδέες και στις κουμπαριές. Το ισχυρό δημοτικό συμβούλιο κάνει τον δήμαρχο λιγότερο δυνατό εξουσιαστικά, και σαν απόδειξη του παραπάνω βλέπουμε δημάρχους να ηγούνται πια... μιας μειοψηφίας στο τέλος της θητείας τους.

Οι δήμοι με δυσανάλογους προϋπολογισμούς και ικανότητες σε σχέση και με το πλήθος των δημοτών και την διάθεση ανιδιοτελούς προσφοράς στα κοινά, βράζουν στο ζουμί τους χρόνια τώρα μαλακώνοντας το χοντρό πετσί τους.

Οι νέοι επιστήμονες μακριά από τα κοινά, η νεολαία περισσότερο στα μπαράκια λιγότερο στην προεκλογική συζήτηση, προδιαγράφουν μια πορεία από τα ίδια, με την ίδια γκρίνια και τις ίδιες προοπτικές.

Ένας δήμος που διαχειρίζεται απλά τα σκουπίδια, το νερό, την μισθοδοσία των υπαλλήλων του και την γραφειοκρατία του δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Όμως κάτι τέτοιο είναι αυτό που ονομάζουμε εξ ορισμού δημόσια υπηρεσία ή δημόσια διοίκηση.

Αιρετός σημαίνει επιπλέον άτομο με πολιτικές επιλογές που τον διαφοροποιούν από τον καλό δημόσιο υπάλληλο. Ο πολιτικός προσανατολισμός σε ποιοτικούς στόχους, σε στόχους υψηλότερους από της δυνατότητες που επιβάλλει η λειψή κρατική χρηματοδότηση, η σύγκρουση με τον κουτοπονηρίστικο και «χωριάτικο» κατεστημένο τρόπο σκέψης, είναι ένα ζητούμενο ρομαντικό και ανέφικτο από τους θεριστές των ψήφων.

Ποιόν και πως θα διαλέξουμε λοιπόν;

Μοιάζει με το να αναγνωρίζεις την αξία του Θεοδωράκη αλλά να προτιμάς να ακούς Βανδή...