Τα χρόνια πέρασαν από τότε που φωνάζαμε και πιστεύαμε αυτά τα συνθήματα.

Σήμερα πια ο Μπους και ο Πάουελ έγιναν ελπίδα για την ειρήνη στους Παλαιστίνιους, ελπίδα για να τους γλιτώσουν από τους Ισραηλινούς φονιάδες τους, τους οποίους εξοπλίζουν και στους οποίους είχαμε συμπαρασταθεί όταν ο Χίτλερ τους έκανε σαπούνι.

Οι πρώην καταδιωγμένοι Εβραίοι χάνουν σταδιακά τη παγκόσμια συμπάθεια μαζί με την Αννα Φρανκ, και ζουν με τον διαρκή τρόμο ότι εκεί που τρώνε, εκεί που διασκεδάζουν και εκεί που πάνε τα παιδιά τους στο σχολείο θα μπει μαζί τους στο λεωφορείο η Παλαιστινιοπούλα και να φοράει αντί για σουτιέν ένα μάτσο δυναμίτες για να στείλει αυτούς στον διάολό της και να πάει αυτή στον παράδεισο.

Υπάρχουν αθώα θύματα στους πολέμους;

Υπάρχουν πόλεμοι που περιορίζονται στα σύνορά τους;

Υπάρχουν πόλεμοι που δεν μας αφορούν;

Θυμάται κανείς τον Μπιν Λάντεν σήμερα μετά από ένα ισοπεδωμένο Αφγανιστάν που δεν στάθηκε δυνατό το να γίνει πιο φτωχό από ότι ήταν πριν;

Ξέρετε τι κάνουν οι Έλληνες φαντάροι εκεί; Μας θυμίζουν ότι και εμείς συμμετέχουμε στον διαρκή παγκόσμιο πόλεμο, που αν είναι στη Σερβία μας θλίβει αν είναι στην Παλαιστίνη μας αγανακτεί, αν είναι στο Αφγανιστάν αλλάζουμε κανάλι, αν είναι λίγο πιο μακριά απλά αδιαφορούμε.

Έχουμε περάσει πολλά χρόνια χωρίς πόλεμο και έχουμε με την ευρωπαϊκή πορφύρα καλύψει ακόμα και την απειλή του. Η καθημερινότητά μας δεν μας αφήνει να δούμε τον κόσμο, σαν να είμαστε εμείς τα θύματα.

Γιατί στο τέλος πάντα κάποιος Κληρίδης θα φάει μαζί με κάποιον Ντεκτάς για να λήξει το θέμα του αίματος των Αθώων και να συνεχιστεί η οικονομική ευμάρεια.

Κάποιοι Γερμανοί θα αγοράζουν βίλες και παραθαλάσσια οικόπεδα εκεί που οι πατεράδες τους στο όνομα του Ράιχ εκτελούσαν τους παππούδες μας.

Ολοκαύτωμα των παγκοσμίων αισθήσεων όταν πίσω από το μίσος πρέπει να διακρίνεις την παλαιστινιακή αλλά και την ισραηλινή οικογένεια να περιμένουν ή το τανκ ή τον καμικάζι βομβιστή να βάλει τέλος στην πανανθρώπινη αξία της ζωής χωρίς φόβο.

Έχει σημασία όμως το να καταλάβει κανείς ποιος τα προκαλεί όλα αυτά.

Είναι ο ίδιος που σκοτώνει τον γείτονά του για ένα χωράφι, ο ίδιος που θέλει να κλέψει για να φάει, μόνο που οργανώνεται στο μεγάλο παιχνίδι της εξουσίας βαφτίζει τον εαυτό του πολιτισμό και ελευθερία και η πειθώ των λόγων γίνεται πολεμικό παιχνίδι της βίας και του αίματος.

Νεκροταφείο:η κοινή κατάληξη όλων δικαίων και αδίκων στην πορεία της παγκόσμιας ανακύκλωσης. Να μπορούσαμε τουλάχιστο να χαρούμε στην πορεία της ζωής μας..

	Επόμενo άρθρo  »