Μας πιάνει απελπισία όταν ύστερα από 70 χρόνια ζωής, αναπολούμε την πορεία από τότε που θυμούμαστε ως το σήμερα. Τα κέρδη και τις ζημιές. Τις αγωνίες και τα άγχη. Το αβέβαιο μεροκάματο. Τις ολόκλειστες πόρτες που ορθώνονταν μπροστά μας όταν χρειαζόμασταν να τις διαβούμε. Τα χαράτσια κάθε είδους που πληρώναμε...

Αλήθεια, πόσους θρέψαμε τόσα χρόνια! Πόσα τεμπελόσκυλα ταΐσαμε εμείς που αποτελούσαμε την κακκαλιάρα σπονδυλική στήλη της κοινωνίας μας. Και, βέβαια από το υστέρημα μας. Από την μπουκιά. των παιδιών μας. Πόσες ανάγκες μας στοιχειώδεις δεν μπορούσαμε να ικανοποιήσουμε για να είμαστε συνεπείς στις υποχρεώσεις μας! Αυτές που σωρηδόν μας φόρτωναν κάθε φορά με την ελπίδα ότι θα έρθει κάποτε και η Ανάσταση, θα περάσουμε κι αυτόν τον κάβο και ύστερα θα βελτιωθεί η ζωή μας. θα βρούμε μπουνάτσα και γαλήνη. Αντε κι αυτό, άντε κι εκείνο, και συνεχώς νέα προβλήματα μας παρουσίαζαν αυτοί που κάθε φορά βρίσκονται στα πράματα και κανονίζουν τις τύχες του λαού και την ευτυχία τη δική τους.

Τι περάσαμε και τι περνούμε. Πόσοι «αναλώθηκαν» για το λαό και την πατρίδα και πόσοι μας κατανάλωσαν αδίσταχτοι- αδυσώπητα και σκληρά. Τι να πρωτοθυμηθούμε και για τι να πρωτοκλάψουμε. Μια ζωή όλο υποχρεώσεις. Και τι ζητούσαμε;

«Μια κόρα ψωμί και μια γωνιά για ύπνο. Ενός λεπτού χαμόγελο μιας ώρας κλάμα. Ίχνος χαράς και πλήθος από λύπη. Αυτή 'ναι η δική μας η ζωή!», (που τραγουδούσαν οι νέγροι της Αμερικής).

Και σήμερα ασπρομάλληδες πια, βγαίνουν και μας χτυπούν την πλάτη. Με τα πλαστά χαμόγελα και τις αιώνιες υποσχέσεις. Αντε ακόμα λίγο και θα βγάλουμε την ανηφόρα.

Αυτή τη φορά θα χορτάσουμε ψωμί. Να ήταν μόνο το ψωμί! Είναι η κοροϊδία. Είναι ότι δώσαμε χωρίς ανταπόδοση. Κρούουν τον κώδωνα. Τα Ταμεία είναι άδεια. Μη ζητάτε αυξήσεις. Ζήστε με 100 και 150 χιλιάδες δραχμές το μήνα. Και επιτέλους ζείτε και πολλά χρόνια! τώρα πια δεν μας θέλουν, δεν μας χρειάζονται. Όταν είχαμε νιάτα, τη φρεσκάδα μας την τρυγούσαν. Τώρα που σερνόμαστε προς τη γνωστή πορεία, βιάζονται να μας ξεφορτωθούν.

Εμείς, συνάδελφοι, θα καθήσουμε με σταυρωμένα τα χέρια; θα περιμένουμε την ελεημοσύνη τους;

«  Προηγούμενo άρθρo