Δεν είχαμε κτηματολόγιο- ούτε τώρα έχουμε, είχαμε όμως αγροφύλακα. Και ο αγροφύλακας της εποχής εκείνης, ήξερε τα όρια των χωραφιών όλου του χωριού απ'έξω. Αν κάποιος γρουσούζης μετέφερνε το ορόσημο του χωραφιού του μερικούς πόντους, κέρβερος ο αγροφύλακας τον ανακαλούσε στην τάξη κι αλίμονο του αν δεν υπάκουε.

Τότε είχαμε Αστυνομία. Δυο χωροφύλακες όλους κι όλους, αλλά γύριζαν όλα τα χωριά της περιοχής. Και με τα πόδια. Τους βλέπαμε μπροστά μας και νιώθαμε ασφάλεια. Τώρα έχουμε τα πολυδύναμα. Καταφθάνουν στην πλατεία με τα εκατό, και περιμένουμε να φύγουν για να συνεχίσουμε τον «Θανάση».

Τότε είχαμε και πρόεδρο. Με τη σφραγίδα στο ταγάρι. Κι εκεί στο καφενείο, υπόγραφε ότι «χαρτί» του πηγαίναμε από τον γραμματέα. Κι έβαζε την τζίφρα του με ιεροτελεστία. Συνάδελφος των προέδρων: της Δημοκρατίας του Δικαστηρίου. «Πρόεδρος».

Τώρα με την πρόοδο, γίναμε Δημοτικό Διαμέρισμα. Και για ότι χρειαστούμε πρέπει να πάμε στην πρωτεύουσα. Και για τα χαρτιά της κηδείας. Όμως τώρα, για να πούμε και του στραβού το δίκιο, μας φκιάσαξανε στην πλατεία συντριβάνι. Πηδάει το νερό τρία μέτρα, τι λέω, 4 μέτρα και 5 ψηλά και μαζευόμαστε και χαζεύουμε. Πρόοδος. Πού τα ξέραμε αυτά τα πράματα; βέβαια, είχαμε το νεράκι τσάμπα. Ποτίζαμε γλάστρες με βασιλικό και μοσχοβολούσαν οι γειτονιές. Καταβρέχαμε τις αυλές για τον κουρνιαχτό, και για δροσιά. Βρέχαμε και τα ξυπόλυτα ποδάρια μας και ήταν χάρμα τα κοριτσόπουλα της εποχής μας. (δεν είχαμε τηλεόραση που τα έχουμε μπουχτίσει). Τώρα δεν συμφέρει. Το πρώτο δώρο του καποδιστριακού Δήμαρχου ήταν τα υδρόμετρα. Δεν πάει στάλα νερό χαμένο. Όλα επί πληρωμή.

Ήρθε και η ΔΕΗ. Μας έφερε το ρεύμα. Πολιτισμός. Αλλά στην απόδειξη πιο πολλά είναι τα άλλα. Όλοι πέσανε πάνω μας σαν τι σφήκες και μας τσιμπάνε. Δώσε δω, δώσε κεί,δώσε και παραπέρα. Ακόμα κι αυτή η μαυρομάτα που βγαίνει - πότε χτενισμένη και πότε αχτένιστη - και μας λέει, ότι της λένε να μας λέει, κι αυτή από μας πληρώνεται. Εμείς την ακριβοπληρώνουμε.

Ο καλός ο Δήμαρχος μας έφκιασε και λαϊκό Μουσείο. Εκεί πια βλέπουμε τα τσαπιά και τα σκαλιστήρια. Εκεί βλέπουμε τα δρεπάνια και τα σφυριά κρεμασμένα στους τοίχους. Αχρείστα νά'ναι. Ποιος τα πιάνει στα χέρια του τα βασανιστήρια; τώρα έχουμε τις μηχανές. Κι όπου χρειάζεται άνθρωπος ας είναι καλά οι ξένοι: Αλβανοί, Πακιστανοί.

Έχουμε κι έναν γέρο που βγαίνει στις τηλεοράσεις και φωνάζει: έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση, έξω από το ευρώ. Κι από πού θα πάρουμε τις επιδοτήσεις, καλέ μου άνθρωπε;

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »