Σε 40 χρόνια (από το 1960-2000) ο ανθρώπινος πλούτος τριπλασιάστηκε. Την ίδια όμως περίοδο η ανισοκατανομή του απογειώθηκε.

Με άλλα λόγια, ο λόγος του εισοδηματικού μεριδίου του πλουσιότερου 20% του παγκόσμιου πληθυσμού ως προς το φτωχότερο 20% αυξήθηκε από 30:1 σε 70:1.

Για τα επόμενα 40 χρόνια, όλοι οι αναλυτές προβλέπουν τουλάχιστον νέο διπλασιασμό του πλούτου.

Οι δυνάμεις όμως της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης είναι ακόρεστες. Δεν επιδιώκουν μόνο να καρπωθούν όλη την αύξηση του πλούτου αλλά και να μειώνουν το ποσοστό των συντάξεων από αυτόν (τον πλούτο) από 10-12% που είναι σήμερα στο 6%.

Έτσι στα βήματα του νόμου Σιούφα, χτες ο Γιαννίτσης, σήμερα ο Ρέππας, άνοιξαν ολοκληρωτικά το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, στις τυφλές δυνάμεις της αγοράς σαν βασικότατο κομμάτι του κλάδου των υπηρεσιών με τα υψηλότερα ποσοστά κέρδους.

Οι Εργασιακές σχέσεις, οι Συλλογικές Συμβάσεις και το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης αποτελούν όψεις του ίδιου νομίσματος.

Αφορούν στην κατανάλωση και αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης, γι' αυτό πρέπει να προσαρμοστούν στο σύστημα της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης του παγκόσμιου καπιταλισμού.

Η επίθεση στο σύστημα ασφάλισης, στις συλλογικές συμβάσεις και στις εργασιακές σχέσεις θα κλιμακώνεται συνεχώς.

Ο ενιαίος κοινωνικός χώρος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης πρέπει να εξαμερικανιστεί για να λειτουργήσει η ανταγωνιστικότητα τόσο στα πλαίσια της ευρωπαϊκής ένωσης όσο και στο μέτωπο «ευρώ-δολαρίου-γεν». Μέτωπο στο οποίο το ευρώ συμπιέζεται λόγω του «εργατικού κόστους». Η επίθεση λοιπόν στις εργασιακές σχέσεις και στο σύστημα ασφάλισης δεν είναι απλά τεχνοκρατική λογιστική. Είναι βαθιά ιδεολογική και πολιτική επίθεση. Διεξάγεται με πρωτοβουλία της σοσιαλδημοκρατίας (παγκόσμια κεντροαριστερά) για την δήθεν υπέρβαση και εκσυγχρονισμό του παραδοσιακού «κράτους πρόνοιας», σύμφωνα με τα νέα δεδομένα της παγκοσμιοποίησης.

Στο παγκόσμιο σύστημα του νεοφιλελευθερισμού, αναδεικνύονται ξεπερασμένα: η σταθερότητα της εργασίας και του αντικειμένου της εργασίας. Η ενότητα του εργασιακού χρόνου αλλά και η ίδια η έννοιά του. Ο διαχωρισμός σε ελεύθερο και εργασιακό χρόνο. Η έννοια του μισθού και ημερομισθίου. Η όποια σταθερότητα του χώρου κατοικίας. Η παραγωγική και συντάξιμη ηλικία.
Η ίδια αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης, αποδεσμεύεται λόγω «κόστους», από τους συγκεκριμένους κοινωνικούς όρους όπου καταναλώνεται. Τα μεταναστευτικά ρεύματα παγιώνονται, σαν την πιο βασική μέθοδο αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης για τις «πολιτισμένες χώρες».

Το εργατικό κίνημα βρίσκεται μπροστά σε ιστορικές προκλήσεις.

Οι εργασιακές σχέσεις, οι συλλογικές συμβάσεις και το σύστημα ασφάλισης πρέπει να αντιμετωπιστούν ενιαία. Όχι από τις αμυντικές θέσεις ομαδοποιημένων συντεχνιακών συμφερόντων, αλλά από θέσεις επιθετικές που θα αφαιρούν την ιστορική πρωτοβουλία από τη σοσιαλδημοκρατία και θα αντιπαρατίθενται στην αντίδραση.

Με θέσεις που θα περιέχουν στο εφικτό του την προοπτική μιας νέας κοινωνικής τάξης πραγμάτων και θα εμπνέουν τις εργαζόμενες μάζες της κοινωνίας.

Με τακτικισμούς, αλχημείες και επικοινωνιακά τρικ δεν αντιμετωπίζεται, η νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης-ΣΕΒ και Ν.Δ.

Η αδιέξοδη πολιτική που ακολουθεί το ΠΑΜΕ οδηγεί πρακτικά στον πολυκερματισμό του εργατικού κινήματος, φανερώνει το λιγότερο την ιδεολογικοπολιτική του αδυναμία να διεκδικήσει την πρωτοβουλία από την σοσιαλδημοκρατία.

Η διένεξη της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ και του Πολυζωγόπουλου είναι περί όνου σκιάς. Γιατί η βιωσιμότητα του Ασφαλιστικού συστήματος κρίνεται όχι απ' τα ψίχουλα της δήθεν χρηματοδότησης της κυβέρνησης, αλλά από τις γενναίες αυξήσεις στους μισθούς και άρα τις μεγαλύτερες εισφορές εργοδοτών-κράτους, από την νομιμοποίηση της μαύρης εργασίας και των μεταναστών, το χτύπημα της ανεργίας και την επιστροφή των κλεμμένων (25 τρισ.).

Γι' αυτό η διένεξη αυτή δίνει άφεση στη Ν.Δ. και την πολιτική της που πιέζει σε μία ολοκληρωτική νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης - υγείας και σύνταξης.

Ο περσινός Απρίλης έδειξε ότι η εργατική τάξη μπορεί να διευρύνει το δικό της μέτωπο και την στρατηγική της, ξεπερνώντας τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Σ' αυτή την κατεύθυνση πρέπει να κινηθεί το εργατικό κίνημα, απομονώνοντας κάθε διασπαστική προσπάθεια που το οδηγεί σε περιθωριοποίηση εκφυλίζοντας τις μορφές πάλης αλλά και ενισχύοντας και μ' αυτό τον τρόπο τον κρατικό συνδικαλισμό της ΠΑΣΚΕ και τους ελιγμούς του.

Με αποφάσεις που θα πάρουμε στους χώρους δουλειάς και τα σωματεία, απαιτούμε:

Οι αντιπρόσωποι στο Γεν. Συμβούλιο της ΓΣΕΕ (24 Απρίλη) ν' αποφασίσουν Γενική Πανεργατική-Πανελλαδική απεργία στα μέσα του Μάη, μαζί με τον Δημόσιο τομέα. Η απαίτηση αυτή να εκφραστεί με συγκέντρωση-συλλαλητήριο έξω από την ΓΣΕΕ την ώρα της συνεδρίασης. Στην κατεύθυνση αυτή είναι ανάγκη να πραγματοποιηθούν ενωτικές μαζικές συγκεντρώσεις την 1 Μάη, όπου θα διατρανωθεί η απαίτηση για κλιμάκωση του αγώνα.

Παλεύουμε και απαιτούμε:

• Πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς. Όχι στη διετή σύμβαση-απάτη που υπέγραψαν οι εργοδοτικοί-κρατικοί συνδικαλιστές. Ισχυρές κλαδικές συμβάσεις εργασίας με ενσωμάτωση όλων των επιδομάτων στο βασικό μισθό (πλην οικογενειακών, χρονοεπιδόματος και δώρων).
• Μείωση του εργάσιμου χρόνου 35ωρο-7ωρο-5ήμερο.
• Κατάργηση των μεσαιωνικών εργασιακών σχέσεων και της μαύρης εργασίας. Ίση αμοιβή για ίση δουλειά.
• Κατάργηση του νόμου Σιούφα.
• Όχι στην κεφαλαιοποίηση των αποθεματικών των ταμείων.
• Δημόσιο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης για όλο τον εργαζόμενο λαό.
• Κανένα ίχνος ανασφάλιστης εργασίας (ασφάλιση όλων των ανέργων, νέων και μεταναστών).
• Κανένας κενός ασφαλιστικός χρόνος στον τομέα της υγείας και της σύνταξης.
• Διμερή χρηματοδότηση. Να πληρώσουν κράτος και εργοδοσία.
• Ενιαία κατώτατη σύνταξη 22 ημερομίσθια με βάση την ηλικία και όχι τα ένσημα.
• Κλιμακωτή αύξηση των συντάξεων με βάση τα χρόνια ίση με τις αποδοχές του τελευταίου μήνα.
• Μείωση των ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση. Πλήρη σύνταξη στα 30 χρόνια δουλειάς.
• Να επιστραφούν τα κλεμμένα με φορολόγηση σε εργοδότες, τράπεζες, χρηματιστήριο.

Το ανωτέρω κείμενο υπογράφουν 74 συνδικαλιστικά στελέχη.

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »