Εχω... διασπάσει την ταχύτητα του φωτός...(;), με έναν διακόπτη "κάνω" ταξίδια μέσα στον χρόνο... χρόνο-γραφήματα. Τώρα... έχω περάσει όλες μου τις φωτογραφίες στον υπολογιστή... χιλιάδες φωτογραφίες, από τότε που γεννήθηκα έως τα σήμερα...

Είναι μεγάλη υπόθεση αυτό... με ένα κλικ και νάμαι στην οθόνη εν έτη 1974 στο ματς Μαντούδι-ΑΕΚ Χαλκίδος... Θεέ μου... τι όμορφος πιτσιρικάς που ήμουνα... «Σε λίγο θα κάνω σέντρα και ο φίλος μου ο Γιώργος θα κάνει το 0-2 με μονοκόμματο σουτ, ο διαιτητής θα σφυρίξει την λήξη του πρώτου ημιχρόνου, θα γίνει σύρραξη μεταξύ των αντιπάλων μας, ο αγώνας θα διακοπεί και... θα πίνω φραπέ νικητής και τροπαιούχος στην πλατεία του χωριού...».

- 1974... Χμμμ... 17 Νοεμβρίου και... νάμαι πάλι με ένα κλικ...από ένα ποντίκι, πιτσιρικάς δεκαέξι ετών με μούσι και τζάκετ σε στιλ Τσε Γκεβάρα να κατευθύνομαι κρυφά από την μάνα μου, με ένα τραντσιστοράκι στο χέρι, στο τρένο για την Αθήνα...

«-Εδώ πολυτεχνείο... -Εδώ πολυτεχνείο...» ακούω ακόμα τη φωνή της Μαρίας να με καλεί... η εξέγερση της νεολαίας, έπρεπε να πάω... άσχετα αν δεν τα κατάφερα ποτέ... λόγο απαγόρευσης της κυκλοφορίας...

Κλικ... κλικ... κλικ... κλικ... κλικ... χρόνο-φωτογραφήματα... μια φωτογραφία χίλιες λέξεις... μωρό... παιδί... έφηβος... φαντάρος... άντρας σωστός... γάμος... παιδιά... ΟΤΕ... συνδικαλισμός... εφημερίδα...

Φωτογραφίζω τώρα...με τη SONY. Κι όταν έχω έμπνευση γράφω χρονογραφήματα... για την εφημερίδα. Δεν ξέρω τι με πιάνει ώρες...ώρες...και γράφω...και...καταγράφω τα συμβαίνοντα, που όλος παραδόξως δια μέσου της σκέψης μου, αποτελούν συνδικαλιστικές θέσεις και προθέσεις...

Το θέμα όμως δεν είναι η σκέψη η δική μου, αλλά οι επιρροές της.., δηλαδή η ρίζα των επιρροών που δεχόμαστε από τον περιβάλλοντα χώρο μας...

Και ποιος είναι;.. φίλοι μου, ο δικός μου περιβάλλοντας χώρος;...

-Εσείς είστε...ναι εσείς, γιατί... -Τι;... θα ήταν οι θέσεις και οι προθέσεις μου χωρίς εσάς;... -Τίποτα δεν θα ήταν... Η δουλειά μας στον ΟΤΕ, οι καθημερινές εργασιακές μας σχέσεις, τα προβλήματα μας, οι κοινωνικές μας σχέσεις, η πληροφόρηση, η καταπίεση... είναι όλα αυτά που συνθέτουν την σκέψη μου...τον διαλογισμό μου...την διάνοια μου.

Τώρα θα μου πείτε... «Ποιος είσαι εσύ ρε...και για ποια διάνοια μας τσαμπουνάς;...». Αυτό λέω και γώ... τίποτα δεν είμαι... Σιγά... Σιγά όμως... όχι το απόλυτο τίποτα, όλα κι όλα... Απλά, ένας από μας είμαι, που έβαλε το μυαλουδάκι του να σκεφτεί... να εκφρασθεί με βάση το «εμάς» και τα προβλήματα μας... Επειδή με ψηφίσατε, έτσι έπρεπε να γίνει... Τίποτα περισσότερο, τίποτα το λιγότερο... λέω...

Και επειδή ο λόγος περί διανοίας... Διάνοια είναι...το «Να βλέπεις ξύλα και να τα φαντάζεσαι έπιπλα...». Αυτό είναι... και με βάση αυτό, είμαστε όλοι οι άνθρωποι εν δυνάμει διανοούμενοι!... (είμαστε;). Κανένα άλλο όν επάνω στον πλανήτη δεν μπορεί να το κάνει αυτό, κανένα όν, εκτός του ανθρώπου δεν μπορεί να διανοηθεί τα έπιπλα, τον ηλεκτρισμό, την τηλεφωνία, τα γράμματα, τους αριθμούς... δηλαδή να σκεφτεί...

Κι όμως... όσο περισσότερο σκεφτόμαστε, όσο περισσότερο αναλύουμε και κατανοούμε τα σύνθετα προβλήματα που επηρεάζουν την ζωή μας, όλο και... ποιο πολύ ξεχωρίζουμε από εκείνα τα «άλλα» όντα, που δεν μπορούν να το κάνουν... και... που τα είπαμε, αν και τα αγαπήσαμε λίαν επιεικώς... ζώα...

Κατά τα λοιπά... όπως λένε και εκείνοι που έχουν μελετήσει την κατάσταση περισσότερο από μας... «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύμα τι...».

Ζήσης Σπύρου

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »