Σε ένα εργατικό σωματείο καλό θα είναι να κουβεντιάζουν και να ξανακουβεντιάζουν ο Πρόεδρος, ο Γεν. Γραμματέας και όλοι οι συνδικαλιστές με τους εργαζόμενους, ειδικά σε καιρούς κρίσεων. Ακόμη καλύτερο να μιλάνε και οι εργαζόμενοι μεταξύ τους, να εντοπίζουν τα προβλήματα, να προτείνουν λύσεις και να βλέπουν τι φταίει, όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά... Με μία, προϋπόθεση όμως: Να είναι έτοιμος ο καθένας να κάνει πρώτα απ' όλα τη γενναία αυτοκριτική του. Για να μην γίνουμε μέρος του προβλήματος, αλλά η λύση του.

Γιατί... όποιος αποτελεί μέρος του προβλήματος, δεν είναι σε θέση να προτείνει λύσεις.

Και... αυτό είναι κανόνας.

Τα πράγματα είναι απλά... αρκεί να συζητάμε και να τα συζητάμε όλα. Αλλά πότε;... βγήκαμε σε μια ανοιχτή συζήτηση και τα είπαμε όλα, όσα έχουμε στο μυαλό μας;...

Υπάρχουν ωστόσο πράγματα που, δυστυχώς ή ευτυχώς λέγονται... και πράγματα που δεν λέγονται...

Αλλά είπαμε ίσως να είμαστε όλοι μέρος του προβλήματος, ακόμη και εγώ που λέω όλα αυτά...

Γιατί και εγώ μπορεί να έγραψα και να είπα κατά καιρούς πολλά, αλλά δεν τα είπα όλα...

Σε ότι αφορά την Συλλογική Σύμβαση, έχω να πω ότι, τελικά φτάσαμε εκεί...

Σε αυτούς που μένουν και κουνούν μαντίλια... Σε αυτούς που φεύγουν... Και σε αυτούς που έρχονται...

Σε αυτούς που φεύγουν με κάποια χρήματα και αμφίβολα ασφαλιστικά δικαιώματα... Σε αυτούς που μένουν, με κουτσουρεμένα δικαιώματα και ψάχνονται... Και σε αυτούς που έρχονται χωρίς δικαιώματα... Τελικά αναρωτιέμαι... Προς τι τόσος ντόρος;... Προς τι η μεγαλειώδης απεργία μας και το μήνυμα της;... Τι κερδίσαμε;...

Σε ότι αφορά τα τοπικά δρώμενα έχω να πω ότι: Έχω και εγώ μερίδιο απολογισμού έως την ημέρα που ήμουν Γεν. Γραμματέας της Τ.Δ.Ε. σε ένα έργο, για το οποίο νιώθω και αισθάνομαι υπερήφανος...

Πήραμε μια μικρή Τ.Δ.Ε. και την κάναμε πρότυπο, αναδείξαμε τα θέματα που μας απασχολούσαν, παρεμβήκαμε σε τοπικό και κεντρικό επίπεδο. Παρεμβήκαμε στον τοπικό και τον Αθηναϊκό τύπο, φτιάξαμε δική μας εφημερίδα, δώσαμε δύναμη στο σωματείο. Προωθήσαμε και λύσαμε προβλήματα... Ίσως να μπορούσαμε περισσότερα, σημασία έχει όμως ότι προσπαθήσαμε...

Σε ένα τέτοιο έργο όμως, υπήρχε δουλειά, ξενύχτι, συζητήσεις, καφέδες, παρεμβάσεις, εντάσεις και κόστος...

Μέσα λοιπόν, από τις πολλές εντάσεις διαφωνίες και αντιπαραθέσεις απόψεων και πρακτικών, υπήρξαν και μια και δύο και τρεις προστριβές με τον Πρόεδρο, όπου προφανώς όλοι φαντάζομε ότι ξέρεται... Το λέω λοιπών ορθά κοφτά τσακωθήκαμε για ζητήματα νοοτροπίας, που εμπόδιζαν την πάρα πέρα συνεργασία μας... Μην με ρωτήσετε τίποτε άλλο... αυτό νομίζω ότι αρκεί για έναν δημόσιο απολογισμό. Και αν... λέω αν, ήμουν εγώ η αιτία του κακού ή και αν, δεν ήμουνα, επέλεξα τον δρόμο της παραίτησης, για να μην είμαι μέρος του προβλήματος που σας έλεγα πριν...

Ωστόσο όμως παρ' όλα αυτά, πιστεύω στην συνδικαλιστική συσπείρωση. Ο συνδικαλισμός παρ' όλες τις αδυναμίες του είναι μονόδρομος. Ότι και να λέμε... ο συνδικαλισμός είναι αναγκαίος για εμάς τους εργαζόμενους.

Στο χέρι μας είναι στο κάτω-κάτω να τον κάνουμε καλύτερο... Εξακολουθώ λοιπόν να είμαι κοντά στο συνδικάτο, το οποίο τονίζω... δεν είναι ιδιοκτησία κανενός... και όταν στο μέλλον χρειαστεί να ενώσουμε όλοι τις δυνάμεις μας για να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα μας. Να είστε σίγουροι ότι θα είμαι και πάλι εδώ μπροστά... Εδώ, θα ήθελα να καλέσω και τα νέα παιδιά να συμμετάσχουν στα συνδικαλιστικά δρώμενα..., να τολμήσουν να θέσουν υποψηφιότητες και να καταθέσουν τις ιδέες τους και την δράση τους, εντός του πλαισίου των ύψιστων ιδανικών των συλλογικών δικαιωμάτων μας...

Εύχομαι και πάλι καλή συνέχεια...Και αυτό που αξίζει στον καθένα μας...

Του τέως Γεν. Γραμματέα της Τ.Δ.Ε. Ζήση Σπύρου

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »