Kι εφέτος το έλκηθρο του χοντρούλη Αϊ-Βασίλη δεν επισκέφθηκε τα φτωχά παιδιά του κόσμου μας. Μήπως ο χοντρούλης γελαστός γέρος, με την κόκκινη στολή και τ' άσπρα γένια, ξεχνάει εύκολα λόγω της μεγάλης ηλικίας του; Μα γιατί δεν ξεχνάει τα παιδιά της πλούσιας Ευρώπης ή της Αμερικής; Αν πράγματα είναι άδικος, είναι που οι μεγάλοι είναι άδικοι, οι άνθρωποι που τον έπλασαν και μάλιστα τον έμαθαν να πίνει και κόκα-κόλα.

Αυτός ο Αϊ-Βασίλης που μας δείχνουν δεν είναι παρά καμουφλάζ της αδικίας, της αδιαφορίας και της απληστίας κάποιων. Τα πεινασμένα παιδιά του κόσμου μας γυρεύουν λίγη αγάπη, λίγη συμπόνια, αλλά δεν τους τη χαρίζει. Δε ζητούν παιχνίδια ακριβά - αυτά είναι πολυτέλεια. Λίγο φαγητό να φάνε, λίγα φάρμακα ζητούν για τις αρρώστιες. Είναι άραγε πολλά αυτά; Να ζήσουν ζητούν, απλά να ζήσουν.

Εμείς, όμως, φοράμε παρωπίδες και δε βλέπουμε τι συμβαίνει γύρω μας. Ξεγελάμε τον εαυτό μας και νομίζουμε πως δε φταίμε εμείς για όλη αυτή την αδικία. Νομίζουμε πως δε φταίμε εμείς αν ο Αϊ-Βασίλης ξεχνάει τα φτωχά και δυστυχισμένα παιδιά. Είναι στο χέρι μας ν' αλλάξουμε τις «συνήθειες» του Αϊ-Βασίλη μας. Είναι στο χέρι μας να ξαναγίνει δίκαιος ο Αϊ-Βασίλης μας, είναι στο χέρι μας να γελούν - να μην πονούν - όλα τα παιδάκια του κόσμου μας.
Σταματούλα Χαλεπά (Γ΄ τάξη Γυμν. Ψαχνών)

Eνας χρόνος φεύγει κι ένας έρχεται, και πάλι τα ίδια. Στην αλλαγή των χρόνων, τα παιδιά στέλνουν μηνύματα στον Αϊ-Βασίλη και περιμένουν την ανταπόκρισή του. Όμως, πολλά παιδιά δε βρίσκουν ανταπόκριση. Γιατί; Είναι τόσο άδικος ο Αϊ-Βασίλης; Μόνο σε παιδιά πλουσίων ανταποκρίνεται; Μήπως όλο αυτό το παιχνίδι έχει στηθεί από φιλοχρήματους εμπόρους; Μήπως είμαστε όλοι συνένοχοι;

Πόσο έξω έχουμε πέσει. Υπήρχε αληθινός Αϊ-Βασίλης κάποτε κι ήταν ένας ενάρετος και ταπεινός γέροντας, γεμάτος αγάπη για όλους τους ανθρώπους, για όλα τα παιδιά του Θεού. Φορούσε ρούχα φτωχά, φθαρμένα, και πήγαινε με τα πόδια, μ' ένα παλιό ταγάρι στον ώμο. Επισκεπτόταν πρώτα τους φτωχούς και αδικημένους ανθρώπους. Χάριζε δώρα που η αξία τους δε μετριόταν με χρήματα^ χάριζε παρηγοριά και στέγνωνε τα παιδικά δάκρυα.

Η σημερινή αντίληψη για τον Αϊ-Βασίλη είναι εντελώς αυθαίρετη. Ένας κάλπικος Αϊ-Βασίλης πήρε τη θέση του αληθινού. Ένας παχουλός γελαστός _χωρίς λόγο_ γέρος, με ροδοκοκόκκινα μάγουλα, πλούσια άσπρα γένια και φρύδια, με κατακόκκινα ρούχα και μ' ένα σακί φανταχτερά δώρα, έρχεται κάθε πρωτοχρονιά για τα παιδιά των ευκατάστατων οικογενειών, τα παιδιά των «προηγμένων χωρών».

Στις χώρες του Τρίτου κόσμου δεν καταδέχεται να πάει ο Αϊ-Βασίλης. Όμως, αυτός πάει όπου τον στέλνουν εκείνοι που τον έπλασαν, εκείνοι που εξουσιάζουν τη ζωή μας και τη γη μας. Αλλά είμαστε υπεύθυνοι όλοι μας, που μόνο τον εαυτό μας σκεφτόμαστε και μόνο οι δικές μας ανάγκες μας νοιάζουν. Γι' αυτό κι έχουμε τέτοιο Αϊ-Βασίλη, τόσο άδικο Αϊ-Βασίλη!
Βάσια Καλαβρή και Χριστίνα Καλαβρή (Α΄ τάξη Γυμν. Ψαχνών)

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »