Σε κάθε τεύχος θα δημοσιεύουμε ένα ποίημα _ ως επί το πλείστον από τα λιγότερο γνωστά _ κάποιου μεγάλου ποιητή μας, με κριτήριο πάντα την... παρρησία του.

Αρχίζουμε με το ρωμαλέο αγωνιστή της ανθρωπιάς Νικηφόρο Βρεττάκο (1912-1992) και το ποίημά του:

Λόγος σε Συνέδριο για τη μόλυνση του περιβάλλοντος
Πριν μολυνθεί η ατμόσφαιρα, κύριοι, θα πρέπει να είχε
κάτι άλλο μολυνθεί. Πώς κι από ποια σαπρόφυτα
ή μικρόζωα να ξεκίνησε η σήψη της γης, κανείς
δεν μπορεί ίσως να το ειπεί με ακρίβεια. Είναι πολύ
δύσκολο πράγμα η ιστορία. Να άρχισε τον καιρό
που πολεμούσαν οι Ευρωπαίοι στην Κίνα υπέρ του οπίου
και του Χριστού; Ή τον καιρό που αμπάριαζαν τους Μαύρους
σαν τα ξερά δαμάσκηνα, τους ξεμπάρκαραν
στις παραλίες σωρούς και τους πουλούσαν
προς δέκα σέντζια τον καθένα; Πριν; Έπειτα; Χθες,
όταν εκείνος ο φριχτός επιχειρηματίας
του Αδη, με τα υψικάμινα κρεματόρια, ισχυριζόταν
ότι τον έπλασε ο Θεός κι ότι αυτός προγραμμάτισε
το πεπρωμένο του στη γη, ενώ είναι αναμφισβήτητο
πώς ο Θεός δεν έπιασε ποτέ σκατά στα χέρια του;

Τι υπόσχεση να δώσουμε τώρα, κύριοι, στα ψάρια;
Θα το μπορούσαμε ασφαλώς σήμερα, αν εγκαίρως
απομονώνονταν οι μολυσμένοι οργανισμοί,
αν κόβονταν τ' ακάθαρτα χέρια, αν αδειαζόταν
το Αγαλμα της Ελευθερίας εγκαίρως απ' τα σάπια
αίματα που έχει μέσα του. Δύσκολο τώρα
να προβλεφθεί το τι θα γίνει. Πάντως κι επειδή
δεν πρέπει να μην έχουμε ελπίδες, κάτι πρέπει
να κάνουμε. Κάπου να καταφύγουμε.
Να ενεργούμε πάντως. Πάμε στους Δελφούς!
Νικηφόρος Βρεττάκος

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »