Ήταν ένα Σαββατιάτικο πρωινό. Η ώρα ήταν 8.30 π.μ. Είχα ετοιμαστεί από πολύ πιο πριν και περίμενα στη στάση κάμποση ώρα. Μόλις έφτασε το λεωφορείο μπήκα μέσα και έψαχνα πάνω κάτω να βρω μια θέση. Δυστυχώς όμως, δεν βρήκα και έτσι κάθισα κάτω. Ταξιδεύαμε πολύ ώρα. Όλα τα παιδιά τραγουδούσαν και φώναζαν. Εγώ απλά παρατηρούσα το περιβάλλον και σκεφτόμουν διάφορα. Με τα πολλά φτάσαμε στον προορισμό μας, τους καταρράχτες του Δρυμώνα. Κατεβήκαμε απ' το λεωφορείο και σιγά σιγά κατηφορίζαμε προς τους καταρράχτες. Μετά από πέντε λεπτά περίπου φτάσαμε. Το θέαμα ήταν εκθαμβωτικό. Παρατηρούσαμε όλοι με θαυμασμό αυτό το φυσικό τοπικό. Ξαφνικά, εκεί που όλοι παρατηρούσαμε και σκαρφαλώναμε εμφανίστηκε ένα ανατριχιαστικό φίδι. Όλοι πανικοβλήθηκαν. Εγώ κρατήθηκα ψύχραιμος. Το φίδι όρμησε πάνω στους συμμαθητές μου. Εγώ (με τα άψογα αντανακλαστικά μου) έπεσα πάνω στο φίδι και άρχισα να παλεύω μαζί του. Όλοι είχαν μείνει με ανοιχτό το στόμα. Μετά από πολλή ώρα κατάφερα να το σκοτώσω. Μπορώ να πω πως είχα τραυματιστεί αρκετά σοβαρά. Ανεβήκαμε προς το λεωφορείο φανερά ευχαριστημένοι για την ευτυχή κατάληξη της περιπέτειας μου. Σε λίγο ήρθε ένας γιατρός και με περιποιήθηκε. Μας μίλησε για τον τόπο και για το φίδι που συναντήσαμε. Μας έδωσε περισσότερες πληροφορίες για να συνεχίσουμε την εκδρομή μας.

Πήγαμε σε ένα απολιθωμένο δάσος. Με τα καλαμπούρια σχεδόν είχαμε ξεχάσει το ατυχές γεγονός. Η εκδρομή συνεχίστηκε και γρήγορα έφτασε στο τέλος της. Τώρα βρισκόμαστε στο "Αρχονταρίκι" ώρα 12.55 και σας διηγούμαι τις περιπέτειες μου. Δε νομίζω να με πιστέψατε. Ήταν απλά μια περιπέτεια φαντασίας. Περάσαμε όλοι υπέροχα και εύχομαι να ξαναπάμε κάποια παρόμοια εκδρομή.
Νίκος Πορτοκαλίδης

Υ.Γ.: Στην επόμενη εκδρομή εύχομαι να μην γίνουν πραγματικότητα όσα με περίσσια φαντασία σας διηγήθηκα.

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »