Σάββατο 22 Απριλίου και ώρα 9.30 (άντε δέκα παρά), 33 χρόνια και μια ημέρα μετά το πραξικόπημα, 179 χρόνια και 28 ημέρες μετά την έναρξη της ελληνικής επανάστασης, 547 χρόνια μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης, 2000 χρόνια μετά τη γέννηση του Χριστού, ο Τάσος πήγε στην εξοχή, στο δάσος του Δρυμώνα. Παρ' όλο που το μίσος του προς τη φύση, λόγω καταναγκαστικών έργων (δεν είναι λίγο πράγμα να ξυπνάς 7.30 το πρωί και να τρέχεις σαν το κατσίκι στα βράχια) αποφάσισε να συμμετάσχει στις εξωσχολικές δραστηριότητες της περ/ κης ομάδας. Η άμοιρη χελώνα που συνάντησε στο διάβα του έμεινε άστεγη, το έλατο έχασε την κορυφή του, η σαύρα άλλαξε χίλια χρώματα και τα μυρμήγκια έχασαν τον προσανατολισμό τους. Πρώτη φορά η φύση δεχόταν τη μακρύμαλλούσα απειλή. Ήρθε η ώρα, η φύση να πάρει εκδίκηση. Μια συγκλονιστική στιγμή (αστραπές, κεραυνοί, βροντές και ξαφνικά... καταιγίδα). Ενώ ο Τάσος ετοιμαζόταν να μολύνει τα νερά του ποταμού ανεπανόρθωτα (έπρεπε να ικανοποιήσει τις βιολογικές του ανάγκες) ο καταρράχτης τον περιλούζει, (λούτσα πάλι, λούτσα πάλι). Το γεγονός αυτό του προκάλεσε φόβο και δέος και τον έκανε να καταλάβει πόσο αδύναμος είναι μπροστά στη φύση. Έτσι αποφάσισε να αλλάξει μυαλό (αν αυτό υπήρξε ποτέ). Έκτοτε έθεσε τον εαυτό του στην υπηρεσία της φύσης και συντάχθηκε στα "σώματα" των οικολόγων. Αργά η γρήγορα λοιπόν, όλοι οι ασυνείδητοι δέχονται το κάλεσμα της φύσης.

Συγγραφείς: Γεραλή Ελένη, Παναγιώτου Μαρία, Παζάρα Μαρία, Εμμανουήλ Αλέξανδρος, Αλεξίου Κατερίνα + Σταυρούλα, Κεχρής Ιωάννης, Σαββάκης Θάνος, Αγγελόπουλος Αλέξανδρος. Πηγή Έμπνευσης: Τάσος Σαββάκης

	Επόμενo άρθρo  »