Μετά την κατάκτηση της Εύβοιας από τους Φράγκους, στις αρχές του 13ου αιώνα, το νησί σημαδεύτηκε από την προσπάθεια των Βυζαντινών να το επανεντάξουν στο βυζαντινό κράτος, από τις εσωτερικές συγκρούσεις των απογόνων των σταυροφόρων, από τον ανταγωνισμό Βενετών και Γενοβέζων, από την άλωση των Καταλανών και τελικά από την τούρκικη κατάκτηση, η οποία ολοκληρώθηκε το 1470.

Για τρεις περίπου αιώνες οι κάτοικοι της Εύβοιας ζούσαν τη φρίκη του αίματος και της καταστροφής που ήταν αποτέλεσμα των πολεμικών συγκρούσεων και επιδρομών. Δεν έλειπαν βέβαια και μεγάλα χρονικά διαστήματα ειρήνης και ευημερίας στο πλούσιο αυτό νησί που έζησε ιδιαίτερα ειρηνικά μεταξύ 1351 και 1426.

Οι πολεμικές ανάγκες αλλά και οι ανάγκες προστασίας του πληθυσμού είχαν σαν αποτέλεσμα την κατασκευή πολλών λιθόκτιστων κάστρων στην Εύβοια. Δυστυχώς τα περισσότερα από αυτά έχουν καταστραφεί. Αιτίες της εξαφάνισης είναι κυρίως οι πολιορκίες και η φθορά του χρόνου, όπως επίσης και οι απαράδεκτες ανθρώπινες ενέργειες.

Στις αρχές του 15ου αιώνα, όταν η Εύβοια εξουσιαζόταν από τους Βενετούς, υπήρχαν στο νησί έντεκα μεγάλα κάστρα για να το προστατεύουν από τους Τούρκους. Όμως, μετά από μια εκτεταμένη επιδρομή των Τούρκων το 1426, οι κάτοικοι άρχισαν να ανησυχούν σοβαρά για το μέλλον του νησιού.

Για το λόγο αυτό έστειλαν αντιπροσωπείες στη Βενετία και ζητούσαν την αποστολή δεκάδων στρατιωτών στην Κάρυστο για να μπορέσει το κάστρο της να αμυνθεί σε περίπτωση επίθεσης. Επίσης ζητούσαν 25 μικρές βομβάρδες, μια μεγάλη, διακόσιες λόγχες, 160 βαλίστρες, ασπίδες και άλλα πολεμικά εφόδια, χρήσιμα για τον εξοπλισμό των κάστρων και των γαλέρων του νησιού με στόχο να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά την επιθετικότητα των Τούρκων.

Οι Έλληνες λοιπόν και οι Βενετοί της Εύβοιας για να κρατήσουν μακριά την τούρκικη απειλή στήριζαν τις ελπίδες τους στα κάστρα του νησιού. Πίστευαν ότι πίσω από τα ψηλά και χοντρά τείχη τους θα ήταν καλά προστατευμένοι από τις στρατιές του σουλτάνου και ήταν περήφανοι γι' αυτά.

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »