Tα τελευταία καλοκαίρια όπως και τους χειμώνες παρακολουθούμε μία διαφοροποίηση στην φύση. Επομένως εφόσον είμαστε και εμείς (οι άνθρωποι) ένα στοιχείο του φυσικού περιβάλλοντος επηρεαζόμαστε αντίστοιχα θετικά ή αρνητικά, η μάλλον μόνο αρνητικά.

Τέλη Ιουλίου και προσπαθούμε να βγάλουμε την εφημερίδα. Είμαστε βέβαια και λίγο άτυχοι μια και περνάμε ένα δυνατό και ανυπόφορο καύσωνα. Θα μου πείτε, καλά δεν έχεις ένα κλιματιστικό μηχάνημα; Ναι έχω, αλλά δεν το πάω το κλιματιστικό βρε παιδιά, όπως λέει και ο Χριστόδουλος. Πρώτον γιατί είναι ανθυγιεινό όπως λένε και οι εσώκλειστες οδηγίες που κανείς δεν διαβάζει όταν αγοράζει ένα προϊόν και δεύτερον γιατί μου θυμίζει ότι βρίσκομαι σε θάλαμο εντατικής με το οξυγόνο στο πρόσωπό μου. Δηλαδή με τεχνητή αναπνοή. Θα μου πείτε δεν είναι το ίδιο. Ναι, πράγματι συμφωνώ ότι δεν είναι το ίδιο, αλλά δεν είναι και φυσιολογικό να είμαστε κλεισμένοι μέσα στο σπίτι επί μία εβδομάδα με το κλιματιστικό στους είκοσι βαθμούς Κελσίου!

Ζούμε λοιπόν σε ένα φυσικό περιβάλλον που χρειάζεται να χρησιμοποιούμε και κάποια τεχνητά μέσα για να μπορούμε να ανταποκριθούμε δημιουργικά στις ανάγκες εργασίας, επικοινωνίας και λειτουργίας των ανθρώπινων σχέσεων.

Σε ανάλογες συνθήκες με το φυσικό περιβάλλον όμως, έχει περιέλθει και το πολιτικό γενικό περιβάλλον αλλά και το τοπικό. Δεν λειτουργούν οι φυσιολογικές συνθήκες αξιολόγησης θέσεων, συγκρούσεων και αντιθέσεων.

Ο καθένας μας αισθάνεται μία θερμοκρασία ως ζέστη, άλλος ως υπερβολική ζέστη, άλλος ως φυσιολογική, άλλος ως δροσερή και πάει λέγοντας. Δηλαδή ο κάθε πολίτης - άνθρωπος, αισθάνεται διαφορετικά την φυσική θερμοκρασία περιβάλλοντος. Πέρα όμως από την αίσθηση του καθενός υπάρχει μία αντικειμενικότητα. Και πέρα από την αντικειμενικότητα της Εθνικής Μετεωρολογίας δεν δικαιολογείται ο ένας πολίτης να αισθάνεται υπερβολική ζέστη και ο άλλος να λέει ότι ο καιρός είναι δροσερός. Κάποιος από τους δύο είναι άρρωστος ή κάποιος αντικειμενικός κριτής πρέπει να πει τι πραγματικά συμβαίνει.

Για να έχει όμως ένας δικαίωμα κριτικής, πρέπει να έχει την αυτοκριτική σε πρώτη ζήτηση.

Και για να έχει αξιοπιστία οποιαδήποτε κριτική οποιουδήποτε, προαπαιτεί θάρρος παραδοχής των αδυναμιών του και ανάληψης των ευθυνών του.

Το απλούστερο δηλαδή. Αλλά και το πλέον δυσεύρετο. Γιατί απαιτείται μία σκληρή αντιμετώπιση πρώτα του εαυτού μας και μετά των άλλων.

Εάν αυτό ισχύει μία φορά για τον κοινό άνθρωπο, ισχύει στο πολλαπλάσιο για όσους θα τύχει να διαχειριστούν τα κοινά.

Και αν αυτό είναι συστατικό στοιχείο ποιότητας του δημόσιου βίου, τότε ο δημόσιος βίος μας πάσχει.

Την ώρα των κρίσεων και των αντιμαχιών για την εξουσία, επιμετράται το περιεχόμενο και βαθμολογούνται οι αντιστάσεις του πολιτικού βίου.

Και ο πολίτης καταγράφει, όσα και ότι βέβαια μπορεί να καταγράψει, αναμένοντας την πράξη, προκειμένου να αποφανθεί για τα πρόσωπα.

Έχουν αντιληφθεί μερικοί λοιπόν τι πρότυπα προσφέρουν, ακόμη και στον οπαδό τους;

Διότι όσο και να επικαλυφθούν μερικά πράγματα, εντούτοις αυτά τα ίδια τα πράγματα τελικά δοκιμάζουν τις αντοχές. Αντοχές ιδεών και αρχών, προοπτικής και συμπεριφορών. Προπαντός αρχών και ιδεών που τις περισσότερες φορές δεν μετέχουν στην διαδικασία αξιολόγησης.

Όσοι λοιπόν έχουμε καβαλήσει το καλάμι, καλούμαστε να αφιππεύσουμε το ταχύτερο.

Και όσοι ενδεχομένως ακόμη δεν το καβαλήσαμε, εάν το αποφύγουμε τόσο το καλύτερο.

Ε λοιπόν, όχι απλώς το κυνήγι της εξουσίας αλλά και μόνο η θέα της μας μαγνητίζει, μας τυφλώνει μας εξουθενώνει.

Η δημιουργία, η προσφορά, ο αγώνας για το κοινό καλό σε τοποθετεί ψηλότερα ακόμη και από αυτό τον θρόνο της εξουσίας.
Δημήτρης Κουρνόπουλος

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »