- Που τρέχεις βρε Σπύρο μεσημεριάτικα;

- Ασε με Γιώργη και άργησα. Πάω να ψηφίσω.

- Πάλι;

- Τι πάλι; Αυτόν τον μήνα δεν ξαναψήφισα.

Συνάντησα, που λέτε, την περασμένη Κυριακή τον φίλο μου και η απορία του με έβαλε σε σκέψεις.

Αλήθεια. Έχετε σκεφτεί πόσες φορές ψηφίζουμε; Για μετρήστε;

Κάθε τέσσερα (ή περίπου) χρόνια εκλέγουμε τους Εθνοπατέρες, τις Εθνομητέρες και τα. ..Εθνομικρά της Βουλής. Κάπου τότε επιλέγουμε και αυτούς που μας εκπροσωπούν στην Ευρώπη, και έτσι νοιώθουμε εξασφαλισμένοι από εκεί.

Ύστερα, ακολουθούν τα συνδικαλιστικά. Εργαζόμενοι είμαστε, τα συνδικάτα μας έχουν ανάγκη. Μπορούμε να πούμε όχι; Λίγο - πολύ κάπου ανακατευόμαστε και στους συλλόγους της περιοχής μας, είτε αυτοί είναι αθλητικοί, είτε εξωραϊστικοί. Να παραμελήσουμε τον Σύλλογο γονέων και κηδεμόνων, όταν στο σχολείο πηγαίνει το παιδί μας; Όχι βέβαια.

Ο τόπος μας δεν μας ενδιαφέρει; Σίγουρα ναι. Πάλι στην ουρά βρισκόμαστε για να εκλέξουμε τον Δήμαρχο και τους Δημοτικούς Αρχοντες (τρομάρα τους).

Επίσης, τον φίλο μας υποψήφιο Νομάρχη θα τον αφήσουμε παραπονεμένο; Δεν είναι δυνατόν. Όσοι μάλιστα έχουν σχέσεις με τα κόμματα, εκλέγουν τους επικεφαλείς των Νομαρχιακών και των άλλων Επιτροπών.

Συνεπώς, έχω δίκιο. Κάθε λίγο και λιγάκι βρισκόμαστε πίσω από ένα παραβάν και σαλιώνουμε τον φάκελο.

Για να φτάσουμε όμως εμείς σήμερα, να πηγαίνουμε να ψηφίζουμε (εάν δεν έχουμε τίποτα καλύτερο να κάνουμε και εάν το θυμηθούμε), έχω αγωνιστεί και έχει υποφέρει κόσμος και κοσμάκης.

Αξίζει, λοιπόν, να δούμε πως έγιναν οι πρώτες εκλογές στην Ελλάδα, που συμπτωματικά ήσαν βουλευτικές.

Μεταφερόμαστε γρήγορα στα πρώτα χρόνια μετά την ανεξαρτησία από τους Τούρκους και την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους.

Στο παλάτι!

- Αμάν επιτέλους, θα μπορέσει να κοιμηθεί κανείς σε αυτό το σπίτι; Κέντρο διερχομένων κατάντησε. Αλλά δεν φταίνε αυτοί, εγώ φταίω.

Ο βασιλιάς Όθωνας πετάγεται από το κρεβάτι γεμάτος τσαντίλα, με την τσίμπλα στο μάτι και το κεφάλι κουδούνι από την κρεβατομουρμούρα της Αμαλίας.

- Τι θέλουν, τέλος πάντων, αυτοί οι χωριάταροι και με ξυπνάνε από τα άγρια μεσημέρια; ρωτάει τον υπασπιστή του.

- Απαιτούν τις εκλογές που τους υποσχέθηκες, ώ Βασιλεύ! του απαντάει διπλωμένος στα δύο, αυτός.

- Δεν είμαστε καλά. Δεν φτάνει που κατάφεραν να επιζήσουν - ακόμα δεν μπορώ να το χωνέψω - από τους Τουρκαλάδες, δεν φτάνει που με βάλανε στο σβέρκο τους που είναι και λιγδιασμένος, δεν φτάνει που πέρυσι μπουκάρανε μέσα στα ανάκτορα με τα κουμπούρια στο χέρι και με ανάγκασαν να τους δώσω Σύνταγμα, θέλουν τώρα ΚΑΙ εκλογές; Πάει, χάλασε ο κόσμος.

Τι να κάνει όμως; Στο τέλος δέχθηκε. Ένας άρχοντας πρέπει να κρατάει τον λόγο του. Για αυτό είναι και άρχοντας. Όχι σαν και εμάς που λέμε όλο ψέματα.

- Αντε. θα ψηφίσετε το καλοκαίρι, για να δούμε τι θα καταλάβετε.

Τότε, Σημίτης ήταν ο Μαυροκορδάτος και Σκανδαλίδης, ο Λόντος. Αυτοί αποφάσισαν το πότε και το πώς θα γίνουν οι εκλογές. Βγάζουν μάλιστα, και το πρώτο εκλογικό φιρμάνι.

Ελληνίδες, Έλληνες.

Σας κάνουμε τη χάρη να ψηφίσετε, για να βγάλετε εσείς, αυτούς που θέλουμε εμείς.

Για να μην στριμωχθείτε όμως στα εκλογικά τμήματα και ξεροσταλιάξετε περιμένοντας στην ουρά, οι εκλογές δεν θα διεξαχθούν σε μία ημέρα (άντε ψηφίσατε, τελειώσατε), αλλά σε. .. τρεις μήνες. Για να προλάβει να γίνει και το σχετικό μαγείρεμα. Δεν θα ψηφίσετε όμως όλοι. Αυτό έλειπε, θα ψηφίσουν μόνο είναι πάνω από 25 (για να έχει πήξει το νιονιό τους) και να έχουνε πολλούς παράδες (νοικοκυραίοι δηλαδή, και όχι τίποτα αναρχικά στοιχεία).

Και αν νομίζετε ότι θα κάνετε του κεφαλιού σας, Είσαστε πολύ γελασμένοι (αυτό δεν το έγραψαν).

Παρασκήνιο!

Μόλις ο Όθωνας υπογράφει το Διάταγμα για την διεξαγωγή των εκλογών ώστε οι ελεύθεροι πλέον Έλληνες να εκλέξουν αυτούς που θα τους κυβερνήσουν, άρχισαν να τον ζώνουν τα μαύρα φίδια.

- Δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα, μονολογούσε. Με το Σύνταγμα που τους παραχώρησα, ανάθεμα την ώρα και την στιγμή, έφυγε ένα ποδάρι από τον θρόνο που μου χάρισε ο θεός και βολεύω τα υψηλά. .. οπίσθια μου. Λες τώρα με τις εκλογές να φύγει και κανένα άλλο και να βρεθώ κοτζάμ εγώ κατάχαμα, να γελάνε μαζί μου μέχρι και οι κατσαρίδες;

Φωνάζει, λοιπόν, τον πολιτικό και κολλητό του Ιωάννη Κωλλέτη, ο οποίος από ότι φαίνεται ήταν τσιράκι, παμπόνηρος, καπάτσος, αδίστακτος και μέγας παλιανθρωπέας.

- Για καμ του δώθεν, ρε Γιόχαν (λέει με άψογη Γερμανική προφορά).

- Περσικός τάπης για να με πατήσετε, Βασιλέα πασών των. .. Ελλαδών, έρχεται μπουσουλώντας και γεμάτος. .. αξιοπρέπεια, ο Κωλέτης.

- Δεν μου λες ρε; Τον ρωτάει ο Αναξ, αφού σκούπισε πρώτα τα πόδια επάνω του. Μήπως έκανα. .. παταπιά (αλλιώς το είπε, αλλά το ίδιο κάνει) που υπεχώρησα και δέχθηκα να γίνουν εκλογές;

- Μην ανησυχείτε Μασκαριώτατε. θα δημιουργήσω εγώ τέτοιο εκλογικό αλλαλούμ, που δεν θα μπορούν να βγάλουν αποτελέσματα ούτε ύστερα από δύο αιώνες. Τι τα φοράμε τα γαλόνια μάστορα; του απαντάει ο Γιόχαν, κάνοντας την χαρακτηριστική κίνηση στον ώμο του.

Ραδιουργίες!

Έτσι, στα μέσα Ιουνίου το 1844 αρχίζουν οι πρώτες εκλογές. Πρώτα ξεκινούν από την επαρχία και στις 3 Αυγούστου στην Αθήνα.

Πολιτικά κόμματα δεν υπήρχαν, όπως τουλάχιστον τα ξέρουμε εμείς σήμερα.

Χωρίς διαπλεκόμενα και άλλα μπερδεμένα συμφέροντα, τα πράγματα ήταν πιο απλά. Υπήρχε το Ρωσικό κόμμα, το Γαλλικό και το Αγγλικό.

Ο φανατισμός που επικρατεί είναι μεγάλος. Σιγά - σιγά τα κόμματα παραμερίζονται και η μάχη δίνεται μεταξύ των αυλικών πολιτικάντηδων, και των μπαρουτοκαπνισμένων αγωνιστών, με επικεφαλή τον Δημήτριο Καλλέργη.

Οι εντολές του Όθωνα στους δικούς του, ήταν σαφείς, απλές και κατανοητές:

- Προσέξτε ρεμάλια, θέλω οι εκλογές να γίνουν άψογα, δημοκρατικά και κυρίως ελεύθερα, για να μην έχει να λέει η αντιπολίτευση, αρκεί μόνο να μην βγει ο Καλλέργης που στις 3 Σεπτέμβρη πέρασε το ανάκτορο του για ιππόδρομο και μπήκε μέσα καβάλα στο άλογο, καθώς και μερικοί άλλοι, όπως ο Χαλκιδέος Κριεζώτης, που επειδή έχυσαν το αίμα τους για την Ελλάδα, θέλουν τώρα και να κυβερνήσουν. Τι θα γίνω τότε εγώ, που έχω βρει τον μήνα που τρέφει τους έντεκα; Για αυτό σας λέω. Προσέξτε ρεμάλια, γιατί θα σας κόψω το. .. απαυτό σας και δεν θα μπορέσετε να ξανακαθίσετε.

- Μείνετε ήσυχος Μασκαριώτατε, του απάντησαν τα ρεμάλια.

Επιτέλους εκλογές!

Αρχίζει λοιπόν το πανηγύρι, πρώτα από την επαρχία, που ύστερα μεταφέρεται στην Αθήνα.

Οι κάλπες περιφερόντουσαν από χωριό σε χωριό πάνω σε μουλάρια και οι τυχεροί ψηφοφόροι σαν κοπάδια πήγαιναν να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα με την συνοδεία μαγκούρας. Οι δε αντίπαλοι του παλατιού, πρώτα έτρωγαν ένα γερό χέρι ξύλο και ύστερα ψήφιζαν. Σήμερα, εύκολα θα μπορούσαν να βγάλουν αποτελέσματα προτού ανοίξουν οι κάλπες, εάν μετρούσαν τα καρούμπαλα.

Οι εγκάθετοι των ανακτόρων (όπως λέγονται τώρα τα. .. καλόπαιδα) άρπαζαν και έσπαζαν τα κουτιά, πέταγαν τις μπαγιάτικες ψήφους και έβαζαν φρέσκιες.

Στο τέλος με το μέσα - έξω, έχασαν τον λογαριασμό και δεν ήξεραν πόσοι ήταν οι ψηφοφόροι και πόσος ο πληθυσμός της Ελλάδας.

Κατά τα άλλα δεν ασκήθηκαν πιέσεις, ούτε προέκυψε βία ή νοθεία.

Περιστατικά όπως το έγγραφο που έστειλε ο Υπουργός Δικαιοσύνης και υποψήφιος βουλευτής Αχαίας Λεοντίδης στον αστυνόμο Πατρών, Πανταζόπουλο, κρίνονται ως άνευ σημασίας. Έγραψε λοιπόν ο κύριος Υπουργός:

- Εάν υπάρχουν μερικοί που δεν θέλουν να με ψηφίσουν, πλάκωσε τους με το στυλιάρι.

Όπως καταλάβατε, οι εκλογές κύλησαν ομαλά και μέσα σε απόλυτη διαφάνεια και ελευθερία.

Ο Μαυροκορδάτος μπορεί να πήρε άριστα στον ρόλο του, την έπαθε όμως από τον άλλον ισχυρό άνδρα, τον Κωλλέτη, ο οποίος αποδείχθηκε μεγάλος ραδιούργος και βασιλικότερος του Όθωνα (για δική του πάρτη, φυσικά).

Το σκηνικό στην Αθήνα!

Ο Κωλλέτης δεν ασχολήθηκε καθόλου με την επαρχία. Σιγά, κοτζάμ αριστοκράτης, μην καταδεχθεί τα γουρουνοτσάρουχα των Κοινοτήτων στις βουνοκορφές και στις ραχούλες. Αλλωστε, δεν υπήρχε και λόγος να ανακατευθεί. Οι (εκπαιδευμένοι) άνθρωποι του, δούλευαν άριστα την γκλίτσα εκεί. Έτσι απερίσπαστος, στράφηκε στην ζουμερή Αθήνα και στις εκλογές που άρχισαν την 3η Αυγούστου του 1844, ημέρα Σάββατο και ώρα 5.29 ακριβώς.

Στόχος των σατανικών σχεδίων του (τι Μακιαβέλι και λοιποί. Δεν τον έφτασαν ούτε μέχρι τις κάλτσες) δεν ήταν πλέον ο Καλλέργης και οι υπόλοιποι, αλλά ο συναυλικός και «φίλος του», ο πρωθυπουργός Μαυροκορδάτος.

Τι κάνει λοιπόν ο αθεόφοβος;

Ενώ την πρώτη ημέρα των εκλογών όλα κύλησαν ομαλά και οι Αθηναίοι ψήφιζαν με τάξη και ασφάλεια (όπως θα λέγαμε σήμερα) στο προαύλιο του Ναού της Αγίας Ειρήνης όπου είχαν στηθεί οι κάλπες, την επομένη 4 Αυγούστου, έγινε Τo μπάχαλο.

Από νωρίς το πρωί αρχίζουν να μαζεύονται στο προαύλιο του Ναού (τάχαμου - τάχαμου για να απολαύσουν την ανατολή του ηλίου), τα πλέον Κωλλετικά τσιράκια και μόλις φτάνει εκεί ο Καλλέργης ορμούν επάνω του και τον κάνουν του αλατιού.

- Να για να μάθεις, που τα έβαλες με τον Μασκαριώτατο και θα χάσουμε εμείς την δουλειά μας. Πάρε αυτή, πάρε και την άλλη.

Επεμβαίνουν οι φίλοι του, ξεσπά μέγας πετροπόλεμος, τα αίματα ανάβουν, τα χαντζάρια αστράφτουν και αρχίζουν το έργο τους, και μέσα σε λίγα λεπτά ο Οίκος του θεού γίνεται λαϊκή αγορά την ώρα που τελειώνει.

Τα νοσοκομειακά και τα εξωτερικά ιατρεία δεν έχουν ακόμα εφευρεθεί, ο καθένας προσπαθεί να γιατρευτεί μοναχός του, και όποιος δεν τα καταφέρνει τον τρώει η μαρμάγκα και τερματίζει τον βίο του ενδόξως.

Πανικός!

Τα τηλέφωνα παίρνουν φωτιά.

- Μασκαριώτατε, τρέξτε.

- Τι έγινε ρε; Χάνω τον θρόνο μου;

- Όχι ακόμα, αλλά όπως πάει...

- Έρχομαι.

Δεν προλαβαίνουν να κατεβάσουν το ακουστικό, νάτος ο Όθωνας με καμιά 20αριά αναψοκοκκινισμένους καβαλάρηδες.

- Τι συμβαίνει εδώ; κάνει τον άγριο. Τον πλησιάζουν οι... δαρμένοι.

- Κυρ Όθωνα, ήρθαμε να ψηφίσουμε και αυτοί μας σπάσανε στο ξύλο.

Ο βασιλιάς γίνεται έξω φρενών. Ποιος είδε τον θεό και δεν τον φοβήθηκε!

- Ακούστε εδώ, λέει στα τσιράκια του, εάν ξανασακατέψετε αυτούς τους καλούς ανθρώπους, θα σας βάλω να γράψετε τιμωρία.

- Μάλιστα αφεντικό, απάντησαν κατακίτρινοι από τον φόβο τους αυτοί. Ο Όθωνας στρέφεται τώρα στους. .. κοπανισμένους.

- Καλά μου παιδιά, μην τους παρεξηγείτε. Αλλά και εσείς πρέπει να προσέχετε και να μην πέφτετε πάνω στις πέτρες και στα χαντζάρια. Πηγαίνετε σπίτια σας να βάλετε ιώδιο μη μου πάθετε τίποτα και δεν πειράζει που δεν ψηφίσατε. Μία άλλη φορά. Φεύγω τώρα, γιατί θα κρυώσει το φαγητό και ποιος ακούει την Αμαλία. Ξέρετε τι τραβάω;

Για να μην γίνει εμφύλιος πόλεμος οι Καλλεργικοί δίνουν τόπο στην οργή, μαζεύουν τα κουρέλια τους και αποχωρούν, ενώ παραμένουν εκεί οι υπόλοιποι πολίτες. Όμως, τα πράγματα έχουν αγριέψει για τα καλά και δεν είναι πλέον όπως την προηγούμενη ηλιόλουστη και γιορτινή ημέρα.

- Τι θα ψηφίσεις εσύ ρε; ρωτούσαν οι ευγενέστατοι μαγκουροφόροι τον ψηφοφόρο.

- Αγωνιστή που ελευθέρωσε την πατρίδα.

Βζινν σηκωνότανε η μαγκούρα στον αέρα και με την συνοδεία κλωτσιάς προσγειωνότανε στο κεφάλι, στην ράχη και στα παίδια του. .. μιάσματος.

- Τώρα;

- Χαζός είμαι; Βασιλικό βέβαια που δέρνει άσχημα.

- Μπράβο! Ελεύθερα. Για αυτό άλλωστε γίνονται οι εκλογές.

Η υπόλοιπη ημέρα πέρασε μεταξύ κατραπακιάς, κάλπης και πάλι κατραπακιάς (για υπενθύμιση).

Πατέντα!

Το ίδιο βράδυ ο Κωλλέτης παρουσιάζεται στον Όθωνα και... εξυμνεί τον Μαυροκορδάτο.

- Ο δικός σου, του λέει, τα έκανε μαντάρα. Ούτε εκλογές δεν μπορεί να κάνει χωρίς να μας πάρουν χαμπάρι. Ηλίθιος με πατέντα σου λέω. Πρέπει να τον διώξεις αμέσως.

- Και ποιον να βάλω ρε πρωθυπουργό;

- Εμένα. Σκέφτεσαι τίποτα καλύτερο;

Έτσι και έγινε. Ορίζεται πρωθυπουργός (παγκόσμια πρωτοτυπία) προτού τελειώσουν οι εκλογές και ρίχνεται με τα μούτρα για να τις. .. αποτελειώσει. Και εάν ο Μαυροκορδάτος πήρε 10 στην βία και νοθεία, ο Κωλλέτης έλαβε επάξια και τον τόνο.

Έφτιαξε καταλόγους με πεθαμένους (κάτι μου θυμίζει αυτό), τους βρυκολάκιασε και τους έστειλε στην κάλπη, οι δικοί του βαρέθηκαν να γυρίζουν και να ψηφίζουν, ενώ οι αντίπαλοι, όσοι επέζησαν, από την «περιποίηση» δεν είχαν την δύναμη ούτε να ξυστούν.

Αποτελέσματα εκλογών!

Τα αποτελέσματα ήταν αναμενόμενα και δεν σημειώθηκαν εκπλήξεις. Ο Κωλλέτης, ο Καλλιφρονάς, ο Βλάχος και οι λοιπές (καρδαμωμένες) δυνάμεις έλαβον, ο Καλλέργης, ο Ζαίμης, ο Κριεζώτης δεν έλαβον, ο Χάρος πήρε οκτακόσιους, ενώ λευκά και άκυρα δεν ανευρέθησαν.

Οι πρώτες αυτές εκλογές που έμειναν στην Ιστορία για την εγκυρότητα τους, αποτελούν παρακαταθήκη για τις επόμενες εκλογές, γιατί άφησαν ένα ηθικό δίδαγμα, το οποίο κυκλοφορεί με την μορφή παροιμίας.

Το χρήμα πολλοί εμίσησαν. Την κάλπη ουδείς.

(Το χρήμα έρχεται αμέσως μετά).
Σπύρος Βεκίνης

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »