Ανώτερος Σκοπός

Κάπως διαφορετικά θα ξεκινήσουμε αυτή την φορά. Λίγο ποιητικά, αν μας επιτρέπεται. Επετειακά, θα έπρεπε να αναφερθούμε στον Νομπελίστα ποιητή μας Σεφέρη, όπου τον Σεπτέμβριο του 1971 έφυγε από την ζωή. Όμως ένας άλλος αγαπημένος μας Νομπελίστας ποιητής, με ένα στίχο του, μας φέρνει σκέψεις και μας ανακατεύει την συνείδηση της ψυχής μας. Ο ποιητής του Αιγαίου, του ήλιου, της θάλασσας. Ο Ελύτης.

Ο Ελύτης λοιπόν, μας προβάλλει τους εξής στίχους του:

"Με τις πρώτες σταγόνες της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι, μουσκέψανε τα λόγια, που είχαν γεννήσει αστροφεγγιές, ολα τα λόγια που είχαν μοναδικό τους προορισμό ΕΣΕΝΑ".

Μα τι να εννοούσε ο ποιητής; Τι να σκεφτότανε εκείνη την στιγμή της δημιουργίας ο ποιητής του Αιγαίου και της θάλασσας; Να σκεφτότανε την θάλασσα του Αιγαίου, τα ψάρια του, ή την δυνατότητα συνεκμετάλλευσής του; Μπα, δεν το νομίζω! Η αύρα του Αιγαίου δεν είναι πλέον το καθαρό αεράκι που σε ακουμπάει και σε ανασταίνει. Είναι μία μπόχα από τον ιδρώτα κάποιων ανθρώπων που ανακατεύουν την θάλασσα με πετρελαιοειδή και συμφέροντα.

Τι είναι εκείνο πάλι που λέει ο ποιητής, ότι με τις πρώτες σταγόνες σκοτώθηκε το καλοκαίρι; Αυτές τις σταγόνες περιμένουμε να πέσουν, αλλά από ότι φαίνεται οι πρώτες σταγόνες θα σκοτώσουν το φθινόπωρο, για να μην πούμε ότι θα το λαβώσουν απλώς και θα σκοτώσουν τον χειμώνα, περνώντας βιαστικά στην άνοιξη.

Ανήξερος ο Ελύτης, όταν έγραφε τους στίχους αυτούς, έρχονταν τα πρωτοβρόχια στις αρχές του Σεπτέμβρη. Που να φανταστεί ο μεγάλος μας ποιητής ότι μετά από κάποια χρόνια θα έμεναν οι στίχοι του αναλλοίωτοι στα χείλη μας μπροστά σε μία κατεστραμμένη φύση; Ξέρετε τι σημαίνει να είναι παρωχημένο ένα ποίημα, γιατί άλλαξαν οι εποχές; Γιατί πλέον είναι δυσδιάκριτη η άνοιξη από το καλοκαίρι και το φθινόπωρο από τον χειμώνα; Αλήθεια πώς να γεννηθούν τα λόγια με μία τέτοια ανομβρία; Ποια βλαστάρια να πετάξουν; Ακόμα και αυτά τα αγριόχορτα έχουν λουφάξει κάτω από το χώμα και περιμένουν τις πρώτες σταγόνες, για να ορθώσουν το ανάστημά τους.

Είναι δύσκολες οι εποχές, για να ορθώσει κάποιος το ανάστημά του. Είναι δύσκολες, γιατί και κάποιος να θέλει να παραμείνει ακέραιος, θα μείνει μόνος του με την αποχή και την αδιαφορία των διπλανών του. Αυτός θα σηκωθεί και οι υπόλοιποι εμείς θα ρουφήξουμε από την τεχνητή βροχή τις λίγες σταγόνες που θα μας πετάξουν. Βρε για λίγες σταγόνες κάνουμε έτσι; Οι λίγες σταγόνες είναι το πρόγευμα. Το κυρίως γεύμα είναι οι υποσχέσεις. Ξέρετε, πιο εύκολα τρώγονται οι υποσχέσεις από το πραγματικό φαγητό. Τις υποσχέσεις τις μασάει κάποιος όσο θέλει. Μπορεί δηλαδή να τις μασήσει και τέσσερα και οκτώ και δώδεκα χρόνια. Μα θα αναρωτηθεί άλλος, εδώ έχουμε και του πουλιού το γάλα Έχουμε τα πάντα. Τα ψυγεία μας γεμάτα και εμείς περιμένουμε τις υποσχέσεις για να τραφούμε; Αν το καλοσκεφτείτε, ούτε καν αυτές τις υποσχέσεις δεν καταπίνουμε. Τις αδυναμίες μας καταναλώνουμε. Τρώμε δηλαδή οι ίδιοι τις σάρκες μας.

Αντί λοιπόν να σταματήσουμε να μιλάμε, αυτό που κάνουμε είναι να βρίζουμε τελικά τους ίδιους τους εαυτούς μας. Δεν πειράζει όμως! Όχλος είμασταν, όχλος θα μείνουμε. Πότε θα γίνουμε λαός, έθνος, ενσυνείδητη κοινωνία, ομάδα, δημότες; Όταν πεινάσουμε πραγματικά. Όταν τελειώσουν τα εφόδια και μείνουν ανεκπλήρωτες οι υποσχέσεις. Τότε ξυπνάμε όμως άγρια και βίαια ενώ δεν θα έπρεπε. Τότε θα δούμε τι είναι αυτό που λέει ο ποιητής, ότι όλα τα λόγια έχουν μοναδικό τους προορισμό ΕΣΕΝΑ. Το "ΕΣΕΝΑ" είναι η αγάπη του κάθε ανθρώπου. Ο απόλυτος έρωτας σε κάτι που ξεπερνάει το συγκεκριμένο άτομο (γυναίκα, παιδί, ερωμένη) και στόχο έχει έναν απώτερο - ανώτερο σκοπό. Γιατί όποιος ακούει σε ανώτερό του σκοπό, έχει την ευκαιρία να "δημιουργήσει". Ποιος είναι ο σκοπός για τον καθένα; Αυτό πρέπει να αναρωτηθούμε όλοι και εκεί να κριθούμε. Κάτι τέτοιο δεν έλεγες και εσύ φίλε Νίκο Καζαντζάκη; Ή μήπως όχι;
Δημήτρης Κουρνόπουλος