Έργα και Ημέρες εκκλησιαστικών παραγόντων

Της Ρασυ Μάρκου

Η επιλογή εκκλησιαστικών επιτρόπων και ο διορισμός εκκλησιαστικών παραγόντων πρέπει να έχει σαν παραμέτρους, κι άλλους, πέρα από τη θρησκευτική μόρφωση και την κοινωνική καταξίωση. Το ήθος και την κουλτούρα. Η παράβλεψη τούτων έχει, σαν αποτέλεσμα άσχημη συμπεριφορά, κακή διαχείριση, λαθεμένη, σκόπιμα η μη απόφαση για αναμόρφωση και συντήρηση των εκκλησιών εσωτερικά, εξωτερικά και περιβάλλοντα χώρο και γενικότερα του εκκλησιαστικού πλούτου, ως και την διασπάθιση των πιστών κι άλλα πολλά.

Συγκεκριμένα θ' αναφερθώ σε τρεις περιπτώσεις στην επαρχία μας και σε άλλες δυο εκτός επαρχίας μας, από προσωπική μου γνώση και μόνον, χωρίς αυτές να κλείνουν το όλο θέμα, γιατί ασφαλώς υπάρχουν πολλές τέτοιες περιπτώσεις. Ούτε έχω την πρόθεση να παίξω το ρόλο του Τριανταφυλλόπουλου, σχετικά με τα της εκκλησίας...

Στην εκκλησία των Αγίων Αναργύρων Λουτρών Αιδηψού, πολύ παλιότερα, επίτροπος έπεισε τον ιερέα και τους άλλους επιτρόπους και ξήλωσαν την παλιά παραδοσιακή πλακόστρωση της εκκλησίας και στρώθηκε με λευκές, γυαλιστερές και φανταχτερές πλάκες, με αποτελέσματα να γλιστρούν και να πέφτουν οι εκκλησιαζόμενοι, ιδιαίτερα στους γάμους με το ρύζι σκορπισμένο στις πλάκες. Επίσης ασφαλτόστρωσαν με λεία άσφαλτο τον κατήφορο από την έξοδο της εκκλησίας μέχρι τον κεντρικό δρόμο και είχε πάλι το ίδιο αποτέλεσμα να πέφτουν οι ηλικιωμένοι και οι γυναίκες με τακούνια. Αργότερα ευτυχώς διόρθωσαν την λεία άσφαλτο και σταμάτησε το κακό. Αλλά το ξήλωμα και το ράψιμο το πλήρωσαν οι πιστοί!

Στην εκκλησία Αγίου Αθανασίου Ιστιαίας, όπως έγραψε ο Θανάσης Παπανικολάου - Αβέλλιος, ο γνωστός ποιητής της Ιστιαίας, και λαογράφος, πολύ παλιότερα, οι επίτροποι του έδωσαν ευαγγέλιο του 17ου αιώνα, με περίτεχνη, χρυσοκέντητη επένδυση για να την αφαιρέσουν με την αιτιολογία ότι ήτανε παλιά και την αντικατέστησαν με «νέα» κακότεχνη. Μάλιστα είχε ονομάσει τους επίτροπους «κουκουβίνους» που σημαίνει νομίζω, πολύ χωριάτες.

Τις εκκλησίες Αγίων Αναργύρων Λουτρών Αιδηψού, Κοίμησις Θεοτόκου χωρίου Αιδηψού και ναϊδριον Αγίας Παρασκευής στην πλατεία της Ιστιαίας τις είχαν, προ αμνημονεύτων χρόνων χτίσει με πέτρα. Αργότερα, σε ανύποπτο χρόνο κάποιοι επίτροποι και παράγοντες τις σοβάτισαν. Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια κάποιοι από αυτούς με ανοικτό μυαλό τις αποσοβάτισαν και τώρα είναι αποκαλυμμένοι, με την περίτεχνη παλαιά πέτρα. Και πάλι οι πιστοί πλήρωσαν το «κακό» δυστυχώς!

Στην Παναγιά Ξενιάς στον Αλμυρό Θεσσαλίας υπήρχε ένα παραδοσιακό πέτρινο παλιό μοναστήρι που μετά τους γνωστούς σεισμούς της περιοχής, μεταφέρθη σε παραπλήσια περιοχή και με απόφαση των τότε Ιερατικών παραγόντων της Μητρόπολης Δημητριάδος και Αλμυρού, έγινε μεγάλο, ολομάρμαρο, φανταχτερό και νεόπλουτο Μοναστήρι, που δεν ταιριάζει καθόλου σαν μοναστικός χώρος και όχι μόνον!

Στο χωριό Χαλίκι, κάτω από το Μέτσοβο, όπου πρόσφατα είχα πάει εκδρομή στην Πίνδο, επισκέφτηκα την εκεί εκκλησία, μια παλιά γραφική του 16ου αιώνα και είδα ότι το παλιό τέμπλο, που είχε την πατέντα, του χρόνου, τέσσερις αιώνες, το είχε βάψει ο τωρινός Επίτροπος με άσπρη ρευθουλίνη!

Ας προσέχουν λοιπόν, οι εκκλησιαστικοί επίτροποι και παράγοντες στις επιλογές και ενέργειές τους ιδιαίτερα τώρα με την κρίση που περνάει η εκκλησία της Ελλάδος...