Οι δρόμοι της Λίμνης

Με ραγδαίους ρυθμούς η Λίμνη έχει αλλάξει πρόσωπο την τελευταία δεκαετία. Η ανοικοδόμηση της περιοχής και των πέριξ, χρόνο με το χρόνο αυξάνει, μαζί με την αξία γης και οικοδομημάτων. Η πιο ωραία μάλλον περιοχή της Βόρειας Εύβοιας επιβεβαιώνει τη φήμη της στο χρηματιστήριο αξιών, κερδίζοντας τους ανθρώπους που την επισκέπτονται σαν τόπος εξοχικής κατοικίας έχοντας με την αύξηση της ταχύτητας των αυτοκινήτων και την μικρή βελτίωση του οδικού δικτύου, πρόσβαση από την Αθήνα σε λογικά χρονικά πλαίσια.

Όμως τους καλοκαιρινούς μήνες το κυκλοφοριακό πρόβλημα της Λίμνης αμαυρώνει την ωραία εικόνα της, δημιουργώντας μαρτυρικά μποτιλιαρίσματα τόσο στον παραλιακό όσο και στους εσωτερικούς δρόμους. Σημαντικοί λόγοι που συνεισφέρουν σε αυτό είναι η παρουσία του ΚΤΕΛ στη πα-ραλία, η διέλευση τουριστικών λεωφορείων από τους στενούς δρόμους, οικοδομικές εργασίες, καθώς και η σημαντική έλλειψη χώρων παρκαρίσματος.

Υπάρχει όμως και ένας αρκετά σοβαρός λόγος ο οποίος με την πρώτη ματιά ελάχιστα φαίνεται και κάποιος που δεν έχει ζήσει στη Λίμνη πολύ λίγο αντιλαμβάνεται. Ο λόγος αυτός είναι η μη διάνοιξη δρόμων που αφορούν τόσο το παλαιό όσο και το νέο σχέδιο πόλης.

Υπάρχουν δρόμοι που έχουν καταπατηθεί από οικοδομές, έχουν τσιμενταριστεί για να γίνουν κήποι και αυλές. Με τεράστιους μαντρότοιχους και τόνους μπετό ή ακόμη και με απλές περιφράξεις, ο καθένας απαγορεύει τη διέλευση θεωρώντας τους δρόμους της πόλης δικό του αποκλειστικό κτήμα. Πολλά από αυτά μάλιστα, συμβαίνουν με την ανοχή των εκάστοτε δημοτικών αρχών για προφανείς λόγους.

Τώρα το πώς κάποιος διαμαρτύρεται για το κυκλοφοριακό χάος της Λίμνης, ή πατρονάρει την ανάπτυξή της ενώ από την άλλη κάνει κήπο, αυλή ή φράζει με κουτοπονηριά και χωριάτικη αφέλεια ένα κομμάτι δρόμου και το οικειοποιείται, αυτό είναι από τις κλασσικότερες περιπτώσεις της έλλειψης κοινού νου και παιδείας στον τόπο μας.

Με δεδομένο το «δεδικασμένο» του γείτονα,την αδιαφορία της δημοτικής αρχής και την έλλειψη στοιχειωδών πολεοδομικών ελέγχων οι δρόμοι της Λίμνης καταπατούνται, το οικιστικό της μέλλον υποθηκεύεται και η αναρχία που φέρνει αυτή η κατάσταση διαιωνίζεται.

Γνωρίζουμε καλά ότι για να πάτρει κάποιος άδεια οικοδομής έχει παραχωρήσει στο Δήμο το ρυμοτομούμενο κομμάτι του οικοπέδου του για να συνεισφέρει στη δημιουργία οδικού δικτύου, την αύξηση των χώρων στάθμευσης και την διευκόλυνση της κυκλοφορίας στην πόλη. Το να φράξω αυτά τα «δικά μου» οικόπεδα σημαίνει ότι θα χρησιμοποιώ τον δρόμο ενός μικρότερου χωριού, που επιβαρύνω με την παρουσία μου, με τα αυτοκίνητα τα δικά μου και των φίλων μου που με επισκέπτονται, θα εμποδίζω την σωστή ανάπτυξη του αποχετευτικού δικτύου και της ύδρευσης, την πρόσβαση των καθαριστών και των απορριμματοφόρων καθώς και των ασθενοφόρων, τουλάχιστο όταν το γέρικο σώμα μου θα συντροφεύει το ήδη απαρχαιωμένης νοοτροπίας μυαλό μου.

Και δεν είναι δυνατόν κάποιος που έχει ένα κτίσμα να μη γνωρίζει ότι οι δημοτικοί δρόμοι στο σχέδιο πόλης δεν του ανήκουν και να προσδοκά κάτι από αυτούς. Δηλαδή είτε ότι θα ξεχασθούν είτε ότι θα τα κουκουλώσει (όπως η γάτα τα κακά της) είτε ότι πάντα αφού γνωριζόμαστε θα έχει φίλο τον δήμαρχο.. όποιος και να είναι αυτός και θα του κάνει τα χατίρια.

Οι Λύσεις είναι δύο ειδών:
Η πρώτη και πιο πρόσφορη αυτή της αυτοδικίας που ή ειδοποιείς την πολεοδομία με ανώνυμο τηλέφωνο, ή φωνάζεις νύχτα τον.. Βασίλη με την μπουλντόζα του ή δέρνεις τον γείτονα.. αν είσαι δυνατότερος.

Η δεύτερη αυτή του πολιτισμένου και δημοκρατικού τρόπου που ένας τόπος ζει και προκόβει είναι η επέμβαση του δήμου που θα παραμερίσει τις ψηφοθηρικές σκοπιμότητες, θα τοιχοκολλήσει το σχέδιο πόλης για να εντοπισθούν οι παρανομίες που έχουν γίνει, και σταδιακά θα αποκα-ταστήσει μια τάξη που όσο περνάει ο καιρός μας λείπει και περισσότερο. Το ότι δεν φωνάζει κανείς απλά σημαίνει ότι πολλοί έχουν τη φωλιά τους.. λερωμένη.

Η διατήρηση της οικιστικής νομιμότητας είναι υπόθεση των δήμων και ανεβάζει και κατοχυρώνει την αξία του θεσμού της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Την Λίμνη την κυβερνούν αυτοί που κάθε φορά εκλέγονται και οι δυνατό-τητές τους κρίνονται στα μικρά και στα μεγάλα.

Και τους εκλέγει ένας κόσμος που στις μικρές κοινωνίες κρίνεται και αυτός για την ειλικρίνεια τόσο των λόγων όσο και των πράξεών του.

Η αγάπη για την Λίμνη και η προσπάθεια για να αναπτυχθεί δημιουργούν πολλές αναντιστοιχίες λόγων και πραχτικής.

Τον τόπο μας όμως εμείς απλως.. τον έχουμε δανειστεί από τα παιδιά μας!

Ελπίζοντας στη συνέχεια..
Πάνος Βασιλόπουλος