Την ημέρα που κάποιες υποχρεώσεις με φέρνουν στην Αθήνα (ολοένα και σπανιότερα) καταλαβαίνω ότι στη Βόρεια Εύβοια ζούμε ποια σε μια διαφορετική χώρα, με τριτοκοσμικούς δείκτες ανάπτυξης και μεγαλείο μια φυσική ομορφιά που θα φωτογραφίζει σε λίγο το Νάσιοναλ Τζιογκράφικ όπως σήμερα φωτογραφίζει τις ζούγκλες και τα τροπικά νησιά.

Τα έργα των Ολυμπιακών αγώνων κάνουν την πρωτεύουσα να φαίνεται ένα απέραντο εργοτάξιο που η μορφή του αλλάζει σαν τέρας μέρα με την μέρα.

(...Μου θυμίζει κάποτε με την επίσκεψη του "ΑΣΔΕΝ" στη μονάδα που υπηρετούσα, ο διοικητής μας έβαλε να "φυτέψουμε" κλαριά από πικροδάφνες, να κάνουμε λάκους γύρω με πέτρες, να τα ποτίσουμε μετά να φαίνονται δέντρα, οπότε το ξερό και κίτρινο στρατόπεδο έμοιαζε με δάσος την κρίσιμη μέρα με ευχαριστημένο τον επισκέπτη που κοροϊδέψαμε..
Μετά πάλι τα ίδια ξεραΐλα ενώ οι πικροδάφνες απόμειναν σε όλη την περιοχή κλαδεμέ-νες περίεργα και εμείς επιπλέον αγγαρεία να μαζέψουμε τις πεθαμένες κλάρες...)

Βλέποντας λοιπόν την Κηφισίας το έργο στο Δερβένι φαντάζει υπόθεση μιας μέρας, βλέποντας το Φάληρο νομίζεις ότι η Ντίσνευλαντ στο Προκόπι είναι υπόθεση μιας βδομάδας, βλέποντας το "Ελευθέριος Βενιζέλος" ονειρεύεσαι ήδη ένα μικρό αεροδρόμιο στον Βουτά.

(..Μετά πάλι ότι έργα στην Αθήνα είναι σαν τις πικροδάφνες τότε στο στρατόπεδο, όλο το δάσος στενάζει για να γίνει ο βράχος φανταχτερός για επισκέπτες που θα ξεγελάσουμε με δανεικές δυνατότητες και ψεύτικη εικόνα ευημερίας. Μετά ξεραΐλα πάλι...)

Τόσοι εργάτες, τεχνίτες, μηχανήματα από τον τόπο μας νύχτα μέρα ορθώνουν χίμαιρες, για να με κάνουν να λυπάμαι για τον Σεπτέμβρη του 2004 όταν κάτι θα μείνει στους Αθηναίους αλλά η Βόρεια Εύβοια (και κάθε "Βόρεια Εύβοια" της χώρας μας) θα το έχει πληρώσει με ακόμα μεγαλύτερη εγκατάλειψη και αδιαφορία.

Ενώ αν κάτι από όλα αυτά γινόταν εδώ...

Η εθνική μου υπερηφάνεια δεν με αφήνει να παραγγείλω εισιτήρια, η συνείδησή μου λέει να μη δω τους αγώνες ούτε στην τηλεόραση, το αρχαίο πνεύμα, αθάνατο, λιτό, συνεπές, θα μας συντροφέψει και πριν και μετά από το 2004, ενώ η Γιάννα με τους παρατρεχάμενους θα οικοδομεί άλλη μια Βαβέλ της δικαίωσης της παγκόσμιας οικονομικής ολιγαρχίας.

Το ακριβότερο έργο γυρνώτας στη Βόρεια Εύβοια είναι οι άσπρες διαχωριστικές γραμμές πάνω στις λακούβες των δρόμων...

Όχι δεν με δακρύζουν οι διαφημίσεις με τα συγκινητικά Ελληνόπουλα του εθελοντισμού, ακόμα με συγκινεί ο εργάτης, ο αγρότης, ο μαθητής της Βόρειας Εύβοιας, που μοχθεί χωρίς κανείς να τον φωτογραφίζει, κανείς να του συμπαραστέκεται.

Το 2004 της Αθήνας με αφορά μόνο σαν στέρηση, σαν κοροϊδία, σαν ένα συμβάν σε μια άλλη χώρα που της πληρώνουμε τον κεφαλικό φόρο.

Και για μας δυστυχισμένα παιδάκια από το Μαντούδι στην Παναγωταρέα να καλύπτουν ακόμα και την αξιοπρέπειά μας.

(Τελικά δεν πρέπει να κατεβαίνω στην Αθήνα γιατί εκνευρίζομαι...)

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »