Μας βρήκε σε πολύ δύσκολη θέση. Ίσως οφείλεται στη διεθνή συγκυρία, ίσως σε ολιγωρία των ελληνικών κυβερνήσεων, όποιος κι αν είναι ο υπόλογος τα λάθη τους -των πολιτικών και οικονομικών τους επιλογών- τα πληρώνει όπως πάντοτε ο λαός. Ο μεροκαματιάρης, ο μισθωτός, ο συνταξιούχος. Ο αδύναμος, που είναι το πλήθος.

Θέλουμε τέτοιες πανανθρώπινες γιορτές να τις γιορτάζουμε με χαρμόσυνη ένταση, με λίγη, ελάχιστη, σπατάλη, για να αισθανθούμε τη διαφορετικότητα των εορτών, με ξενοιασιά, έστω προσωρινή, όσο βαστάει το «Χριστός Ανέστη», όσο το κεράκι της Λαμπρής. Να χαρούν τα εγγονάκια μας τα καινούργια παπουτσάκια του παππού, το χαριτωμένο φορεματάκι με τα ανοιξιάτικα λουλούδια η εγγονούλα μας. Να τα κεράσουμε -μέρες που είναι- κι ένα παγωτό, βρε αδερφέ! Περιμένετε, αγαπούλες μας, όταν θα μας δώσουν το ΛΑΦΚΑ, αν είμαστε ζωντανοί! Τις συντάξεις εφέτος τις έφαγε το πετρέλαιο... Η οικονομία και η τσιγκουνιά του κράτους εφαρμόζεται στους αδύνατους. Είναι πολλοί και φτουράει. Οι «έχοντες και κατέχοντες» δεν πήραν είδηση των συμβαινόντων. Ζουν σε άλλον πλανήτη.

Το Πάσχα είναι η μεγαλύτερη γιορτή των Ελλήνων. Ενώ για τους άλλους χριστιανικούς λαούς η μεγαλύτερη γιορτή είναι τα Χριστούγεννα, το Πάσχα έφερνε μηνύματα ανατριχίλας στον υπόδουλο Ελληνικό λαό. Το «Χριστός Ανέστη» συνδυάζονταν με το η «Ελλάς Ανέστη». Και η ανάσταση της Ελλάδας ήταν ένα θαύμα, γιατί παρά τον θάνατο νια 400 χρόνια στην κόλαση της τουρκοκρατίας, ήρθε -η Ανάσταση- και φώτισε τον βράχο αυτόν.

Ας αναρωτηθούν μερικοί πώς έγινε αυτό.

Χριστός Ανέστη - Αληθώς Ανέστη και Χρόνια Πολλά.

«  Προηγούμενo άρθρo