Εν τη ρύμη του λόγου του παλαιός υποψήφιος βουλευτής έταζε:

- Θα σας κάμουμε και σχολεία.

-Μα δεν έχουμε παιδιά, τον διέκοπταν οι φιλοπαίγμονες ακροατές του.

-Και παιδία θα σας κάμουμε με την ιδιότυπη προφορά του, απαντούσε απτόητος εκείνος.

Ίσως να μη μας «κάμανε» παιδία, αλλά οι σύγχρονοι μας «κάμανε» ολόκληρη την παιδεία. Γι' αυτό γέμισαν ολόκληρη την Ελλάδα πανεπιστήμια κινούμενοι από κάθε είδους κίνητρα εκτός από επιστημονικά. Εκτός από αυτά που θα ικανοποιούσαν την νεολαία. Τοπικοί παράγοντες πίεζαν κυβερνήσεις, τι το ευκολότερο, και δημιούργησαν πανεπιστήμια με σκοπό την ανάδειξη του τόπου, την εισροή έτοιμου χρήματος για την τόνωση της τοπικής οικονομίας, την αύξηση του τουρισμού, τη ζήτηση κατοικιών, την τεχνιτή κίνηση με μεταφορά φοιτητών από όλη την Ελλάδα, θέλουν δεν θέλουν, στερώντας τους το δημοκρατικό τους δικαίωμα να φοιτήσουν και να ζήσουν τα φοιτητικά τους χρόνια σε τόπο της επιλογής τους. Απ' την Αθήνα στην Αλεξανδρούπολη, απ' την Αλεξανδρούπολη στα Χανιά. Στα χρόνια μου, διαλέγαμε τη σχολή και τον τόπο που θέλαμε να φοιτήσουμε. Τώρα ο κάθε υποψήφιος γράφει χωρίς να ξέρει ούτε σε ποια σχολή θα περάσει, ούτε σε ποιόν τόπο θα ζήσει τα καλύτερα του χρόνια.

Η ίδια η πολιτεία προτάσσει την αξιολόγηση τους με τη σειρά που η ίδια επιθυμεί και υποχρεώνει τα παιδάκια του κόσμου να περνούν ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής τους, σε μέρη που δεν ήξεραν αλλά και ούτε θα επιθυμούσαν να μάθουν στη ζωή τους. Και έβαλαν τέτοιους φραγμούς στην επιλογή των παιδιών που ακόμα κι ένας υπουργός να αναγκαστεί να χρησιμοποιήσει το «πολιτικό μέσον» για να επιτύχει την μετεγγραφή του παιδιού του σε σχολή του τόπου της αρεσκείας του. Το μεμπτόν στην υπόθεση αυτή είναι που ο εν λόγω υπουργός δεν χρησιμοποίησε την «πολιτική του δύναμη» για το γενικό καλό, το καλό όλων των παιδιών, να επιβάλει την ελεύθερη πρόσβαση των φοιτητών σε τόπους και σχολές της δικής τους επιλογής.

Τα σχολεία που «κάμανε», ας τα «κάμουνε» όσο θέλουνε. Όμως οι ελεύθεροι πολίτες, οι φοιτητές, δεν είναι στρατευμένοι νέοι που μετατίθενται από στρατόπεδο σε στρατόπεδο κι από φυλάκιο σε φυλάκιο να υπηρετήσουν το ύψιστο καθήκον προς την πατρίδα για μερικούς μήνες. Τα παιδιά περνούν μια ζωή, τη φοιτητική τους ζωή εκεί. Τέσσερα και πέντε και έξι χρόνια. Τα πανεπιστήμια να φκιαχτούν εκεί που υπάρχει ανάγκη. Που υπάρχει η πρώτη ύλη. Που υπάρχουν παιδιά. Εάν κάποιο πανεπιστήμιο απορρίπτεται από τους φοιτητές, (τους γονείς τους, νια διάφορους λόγους), να μεταφερθεί σε τόπο της προτίμησης τους. Οποιοσδήποτε νόμος που θα υπερασπίζεται τη σημερινή κατάσταση θα δημιουργεί προβλήματα και προσπάθειες καταστρατήγησης του.

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »