Ο τζόγος θριαμβεύει και νομιμοποιείται. 2500 κατοικίες βγήκαν στο τζόγο - στην κλήρωση, και δόθηκαν στους τυχερούς νέους ιδιοκτήτες μέσα από 250.000 δικαιούχους, οι οποίοι δεν απόχτησαν και ούτε θα αποχτήσουν κεραμίδι νια το κεφάλι τους. Τα σπίτια αυτά χτίστηκαν με τα λεφτά όλων των Ελλήνων, τα πήραν οι τυχεροί και να είναι καλά να τα χαίρονται.

Όμως οι άλλοι. Όλος ο Ελληνικός λαός, που θέλει να βάλει το κεφάλι του κάτω από δικό του κεραμίδι, πώς θα το κατορθώσει; Όχι μόνον δεν του παρέχεται καμιά διευκόλυνση, αλλά και ένα σωρό φραγμοί τον εμποδίζουν. Νέα βάρη στην οικοδομή προσθέτονται για να μην μπορεί ο μέσος Έλληνας να πραγματοποιήσει το όνειρο του που είναι η απόχτηση ιδιόκτητης στέγης. Εκτός από τον ΦΠΑ και μάλιστα στο υψηλότερο κλιμάκιο το 18%, που θα επιβληθεί από το 2006, αυξάνονται και οι αντικειμενικές αξίες ώστε να φτάσουν τις αγοραίες τιμές, αυτές που καθορίζει η ελεύθερη οικονομία-για να μη ζημιώνει ο κορβανάς- θα προσθέτουν κάθε χρόνο και την περίφημη ΑΤΑ (αυτή που την κατάργησαν από τους μισθούς και τις συντάξεις) γεγονός που θα καταστήσει την απόχτηση στέγης άπιαστο όνειρο, ανεκπλήρωτη επιθυμία, κληροδοτούμενη υπόσχεση από πάππου προς πάππο κι από παιδιά σε εγγόνια.

Η βουλιμία του κράτους, να γυαλίζει το μάτι του όπου ιδεί λεφτά, όπως το κομπόδεμα του εργαζόμενου, δεν διστάζει την πρώτιστη ανάγκη να την θεωρεί τεκμήριο «πολυτελούς διαβίωσης» και ενώ το περίσσευμα αυτό είναι χιλιοφορολογημένο, κι ενώ η στέγαση του λαού πρέπει να είναι δική του (του κράτους) υποχρέωση, επιβάλλει τέτοιες συνθήκες ώστε όταν κάποιος αποχτήσει την πολυπόθητη στέγη, με κραυγή ανακούφισης να αναφωνεί: «Νυν απολύεις τον δούλο Σου Δέσποτα»! Το ζενίθ της επιδίωξης. Ο σκοπός της ζωής. Ο προορισμός του ανθρώπου: Να ρθει στη γη, να αποχτήσει ένα σπίτι και να πεθάνει! Για ποια ιδανικά μου μιλούν; πού να βρούμε χρόνο για να επεξεργαστούμε υψηλές ιδέες;

Σκάσε και δούλευε να ξεχρεώσεις το σπίτι. Το αγκωνάρι, το ορατό από όλες τις μεριές, κι από όλους που σε παρακολουθούν άγρυπνα. Εφορία, Δήμος, Νομαρχία, και την αστυνομία ακόμα σε δίσεκτα χρόνια. Το αδιάψευστο τεκμήριο για να πληρώνεις χωρίς τέλος... τέλη, φόρους, δικαιώματα... (ναι, και τα δικαιώματα τα πληρώνεις), σαν επακόλουθο του σύγχρονου πολιτισμού.

Οι οικοδομές έπρεπε να είναι τόσο φτηνές, προσιτές στον καθέναν, νια να μην αποτελούν στοιχείο επένδυσης πλουσίων για εκμετάλλευση. Για να μην περιμένουν μερικοί τυχεροί τον τζόγο για να αποχτήσουν στέγη! Και το διαφημίζουν χωρίς ντροπή!

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »