Ο αγώνας μας για ανθρώπινες συντάξεις δεν μπορεί να περισταλεί. Οι παλιοί συνταξιούχοι πένονται. Πεινούν, φυτοζωούν. Ο διαχωρισμός σε προ και μετά κάποιας ημερομηνίας έγινε εκ του πονηρού και με βρώμικες προθέσεις. Η ζωή των συνταξιούχων είτε προ του '93 είτε μετά, συνεχίζεται με τις ίδιες ανάγκες και τις ίδιες υποχρεώσεις.

Οι αρχηγοί μας, οι θεσμικοί, όσο και οι φεουδάρχες «συνδικαλιστές», «διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλο». Ίσως έχουν πληροφορίες επιστημονικές ότι αλλάζουν οι ανάγκες των προ και μετά κάποιας αυθαίρετης ημερομηνίας συνταξιούχων.

Εμείς όμως, που ερχόμαστε σε επικοινωνία με όλους τους συνταξιούχους και με δίχως παρωπίδες κομματικές, βλέπουμε, ξέρουμε, και οργιζόμαστε με το φαινόμενο να μην αντικαθίσταται σε ετήσια βάση η απώλεια του εισοδήματος μας. Κανένας συνταξιούχος δεν μπορεί να αγοράσει εφέτος ότι αγόραζε πέρυσι. Και κανένας δεν θα αγοράζει του χρόνου ότι αγοράζει εφέτος. Η κατάσταση είναι τόσο δραματική που αγγίζει την κωμωδία. Την Αριστοφάνεια βωμολοχία. Η αγανάκτηση βγαίνει με την κραυγή του Αθανάσιου Διάκου: «Δεν πάτε εσείς κι η πίστη σας (τα πιστεύω σας, οι κοσμοθεωρίες σας) μουρντάτες να χαθείτε»!

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »