Παρ' ότι η περίοδος που διανύουμε είναι προεκλογική και κανένας δεν θα έπρεπε να δίνει σημασία σε ένα επαρχιακό συνδικαλιστικό έντυπο, που έρχεται συνεπέστατο στο ραντεβού του, να εκφράσει προβλήματα και προβληματισμό εργαζομένων... Διαπιστώνουμε την απορία των αναγνωστών μας, να επικεντρώνεται, στο ερώτημα που αφορά την στάση που θα κρατήσουμε στις επερχόμενες εκλογές...

Όσο σύνθετη όμως μπορεί να είναι μια τέτοια απορία-συζήτηση, υπάρχουν ορισμένα πράγματα που είναι απλά και οφείλουμε να τα ξεκαθαρίσουμε.

Η συζήτηση για τις επερχόμενες εκλογές σε έναν κοινωνικό χώρο, όπως αυτόν του ΟΤΕ που έχει πάθει (πηδήματα φάγαμε αρκετά) και έχει μάθει, να είναι καχύποπτος απέναντι σε ενέργειες και πρωτοβουλίες άλλων αφορά τον προβληματισμό ενός κόσμου, που ενώ, δεν έχει χάσει την δουλειά του, βρίσκεται στα όρια μιας υπαρξιακής υστεροφοβικής επιβίωσης.

Ο υπογράφων σήμερα αυτό το ταπεινό σημείωμα, αισθάνεται την ανάγκη να αναλάβει αυτόκλητα, τον ρόλο του συνηγόρου όχι του «διαβόλου», αλλά του εργαζόμενου και ιδιαίτερα του ενοχοποιημένου μέσο δημοσκοπήσεων, ως «ξενοφοβικού, ανασφαλή, τηλεορασόπληκτου, υπερσυντηρητικού έως τα όρια του αντιδραστικού»!

Πέρασαν κιόλας είκοσι ολόκληρα χρόνια «αλλαγής» και επτά συναπτά έτη μετά την αλλαγή ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ και η κοινωνία μας, δηλώνει μέσο δημοσκοπήσεων να συντηρητικοποιήται και αν δεν υπήρχαν στην Νέα Δημοκρατία οι προηγούμενες απογοητεύσεις και ειδικότερα το σοκ της κατάρρευσης της κυβέρνησης Μητσοτάκη, καθώς και η ήτα στις εκλογές του 2000, η «απαλλαγή» θα διατυμπανιζόταν ως σίγουρη από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Όμως... Η Νέα Δημοκρατία δεν είναι το κόμμα που θα κερδίσει, αν κερδίσει, τις εκλογές, επικεφαλής ενός ενθουσιώδους λαϊκού ρεύματος, όπως έγινε με το ΠΑΣΟΚ το 1981. Ο νεοφιλελευθερισμός ως κυρίαρχη ιδεολογία και οι ιδιωτικοποιήσεις των κρίσιμων σήμερα δημόσιων τομέων όπως την ενέργεια τις τηλεποικοινωνίες την υγεία την παιδεία, κλπ, ή αυτά που ζητούν διάφοροι ξένοι επενδυτές, λ.χ. Αμερικανοί. Είναι πράγματα που δεν δημιουργούν ενθουσιασμό και δεν φέρνουν ψήφους με το κιλό (κι έτσι δεν μπορούν να είναι αιχμή προεκλογικού προγράμματος), όμως, παρόμοια πράγματα επέφεραν τη φθορά στο ΠΑΣΟΚ (μαζί με τις οικονομικές ατασθαλίες που αυτά συνεπάγονται).

Κι έτσι στα ίδια ξέρει ότι θα σκοντάψει έπειτα από την πιθανή νίκη της στις εκλογές η Νέα Δημοκρατία. Κάτι που καθιστά επιδερμική την ανάλυση ότι ο Έλληνας εργαζόμενος συντηρητικοποιήται. Για το τιμημένο ΚΚΕ δεν το συζητάμε καν, τιμούμε την κοσμοϊστορική Οκτωβριανή επανάσταση και την σημασία της αλλά δεν μπορούμε με βάση αυτήν, να ετεροκαθορίσουμε την στάση μας. Χρειαζόμαστε έναν άλλον οδικό χάρτη (κάτι έλεγε.., και ο Πουλαντζάς) που να είναι εναρμονισμένος με την σημερινή εποχή και να διαθέτει τον απαιτούμενο εξοπλισμό για να αντιπαρατεθεί σε ότι μας πονά ώστε να μπορέσει να μας εμπνεύσει και καθορίσει την στάση μας... Που να ξεκαθαρίζει για το τι θα γίνει με την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, για τις σχέσεις της αγοράς με την πολιτική, για την επιθετικότητα της συντηρητικής ηγεσίας της Αμερικής, για την προοπτική της Ευρώπης, για το συνταξιοδοτικό σύστημα, για τις εργασιακές σχέσεις, για την δουλειά μας, για την ανεργία, για το ΕΣΥ, για την παιδία και το μέλλον των παιδιών μας, για την ανασυγκρότηση των μηχανισμών κοινωνικής αλληλεγγύης και τέλος για μια σύγχρονη κοινωνική πολιτική που θα μπορεί να συνδέει την διακυβέρνηση της χώρας με τον αναγκαίο εκσυγχρονισμό, στον δρόμο των ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων, χωρίς εκπτώσεις και συμβιβασμούς...
Αυτά... και για αυτά..., θα ψηφίσουμε...
Σπύρου Ζήσης

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »