Επί παντός

Αυτό που με χαλάει, αλλά και που χαρακτηρίζει την εποχή μας, είναι η κυριαρχία των λούμπεν, των ξεπεσμένων, των ανίδεων, των άσχετων, των κουτοπόνηρων, των κερδοσκόπων και των υποτακτικών. Κάποτε τα πράγματα ήταν ποιο ξεκάθαρα κυριαρχούσαν μεν οι λούμπεν αλλά ήταν βγαλμένοι νικητές, μπαρουτοκαπνισμένοι από έναν εμφύλιο πόλεμο και δεν μπορούσε να είχε γίνει αλλιώς...

Οι άλλοι, οι ηττημένοι που ήταν και η πλειοψηφία μοχθούσαν για επιβίωση και αξιοπρέπεια, διεκδικώντας σιγά-σιγά την αξιοκρατία, τα πολιτικά δικαιώματα, το δικαίωμα στην εργασία, στον συνδικαλισμό, στην τοπική αυτοδιοίκηση, το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση, την προστασία του περιβάλλοντος κλπ, ως μείζων πολιτικό ζήτημα...

«Ουαί τις ηττημένης», έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι.

Τώρα που όλα αυτά είναι αλλιώς οι σύγχρονοι λούμπεν βρήκαν άλλους τρόπους για να εκφρασθούν (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων).

Ντύθηκαν Μαυρογιαλούροι και βλαχοδήμαρχοι ξοδεύοντας τεράστια ποσά στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές με την φιλοδοξία να γίνουν σύμβουλοι για να πουλάνε εξουσία και μετά να τα αρπάξουν χοντρά από εργολάβους των δημόσιων έργων μέχρι και τους μικροπωλητές των λαϊκών αγορών.

Η τοπική αυτοδιοίκηση, των Ελλήνων οι κοινότητες όπως και τα συνδικάτα ως θεσμοί πάντα ήταν η πεμπτουσία της Δημοκρατίας, αλλά...

Με ότι και αν καταπιαστεί ο άνθρωπος, με ότι κι αν ασχοληθεί χρειάζεται εκτός των άλλων, εξοικείωση με το αντικείμενο, πόσο μάλλον με την πολιτική... «Οι εκλογείς κάνουν μια πολιτική πράξη όταν ψηφίζουν για αυτό που αξίζει να επιλέγουν τους καλύτερους...», όπως αναφέρει η Φωνή των Τεχνικών. Μπορεί να εκφρασθεί ο καθένας άμεσα, αλλά όπως και να το κάνουμε θα πρέπει να έχουμε την αίσθηση του ήθους και του μέτρου...

Δεν μπορεί επειδή είσαι φραγκάτος μικροαστός, βλαχαδερό του κερατά, κομπλεξικός και άσχετος, να θέλεις να με εκπροσωπήσεις...

Δεν το μπορώ δεν το αντέχει η ιδιοσυγκρασία μου. Είμαι απαιτητικός, αλλά τι να κάνω;... Οι λούμπεν με τρελαίνουν μου δημιουργούν αλλεργία και αποστροφή.

Πιστεύω πως προβλήματα όπως η ανάπτυξη του Νομού, η προστασία του περιβάλλοντος, οι οδικοί άξονες (δρόμος τρόμος), ο πολιτισμός, τα ζητήματα της υγείας, της παιδείας, η ανεργία, όπως και ο συνδικαλισμός, λύνονται με παιδευμένους πολιτικοποιημένους πολίτες που έχουν την ικανότητα να εκφράσουν και να εκφρασθούν, που έχουν την ικανότητα να χειρίζονται πολιτικά τους ειδικούς και μη, στην κατεύθυνση της επίλυσης των προβλημάτων.

Όμως αυτοί οι πολίτες οι παιδευμένοι, οι πολιτικοποιημένοι της επαρχίας, κατ' αρχήν δεν το δηλώνουν όπως κάνουν οι διάφοροι τσιτσιφιόγκοι..., γιατί είναι σεμνοί.

Στεναχωριούνται και οργίζονται με όσα ευτράπελα βλέπουν γύρο τους, δηλώνουν παρών κάθε μέρα στην εργασία τους δρώντας με αξιοπρέπεια και σεβασμό.

Εντάσσουν την ποίηση στην καθημερινή τους ζωή, διαβάζουν εφημερίδα και δεν ενδιαφέρονται μόνο για τους τίτλους των βιβλίων.

Ενδιαφέρονται για την ποιότητα ζωής και την αισθητική της. Σιωπούν όταν βλέπουν κακόμοιρους να θορυβούν ανοήτως, ελέγχουν την κατάσταση και δεν τρέχουν πίσω από χίμαιρες και ουτοπίες. Είναι μέσα στην κοινωνία και τα προβλήματα της, είναι εντός..., και δεν μασάνε...

Ξορκίζουν την μιζέρια της επαρχίας μέσα από την παρέα, την φιλία και τον ερωτισμό που εκπέμπουν για τα πράγματα..., σκέπτονται και εμβαθύνουν χωρίς να προχωρούν στην εύκολη κριτική.

Ομιλούν απλά κοιτάζοντας στα μάτια τον συνομιλητή τους.

Αυτούς έψαχνα μέσα στα ψηφοδέλτια να ψηφίσω...,για να ανατρέψω αν μη τι άλλο τους λούμπεν.

Χαίρεσαι μόνο να συναντάς τέτοιους ανθρώπους όπως την Αγγελική λ.χ που γράφει ποιήματα και μεγαλώνει με ιδανικά τα παιδιά της, την Κατερίνα που ζωγραφίζει απέραντες θάλασσες, τον Ανδρέα και τον Δημήτρη, τον Γιώργο που κερδίζει λιγότερα από τους υπαλλήλους του. Τον Αποστόλη που έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια την διευθυντική θέση που του πρότειναν και τους άλλους που ζουν στην Χαλκίδα...
Ζήσης Σπύρου