Η Συνδικαστική δημοσιεύει το λογοκριμένο άρθρο του Νίκου Τσαγρή από το Εθνος με αφορμή τη μη δημοσίευση του άρθρου το οποίο δεν ήταν εναρμονισμένο στην πασόκικη γραμμή της εφημερίδας ο Νίκος Τσαγκρής απολύθηκε από την εφημερίδα του συγκροτήματος Μπόμπολα.

Η επιθυμία να μην έχουμε σκέψη
Όταν ο Ανδριανόπουλος κι ο Λαλιώτης, ο Μάνος και η Δαμανάκη, ο Τσοχατζόπουλος, η Βάσω, ο Ανδρουλάκης, ο Μάνος, ο Καψής, ο Ανδριανόπουλος, ο Κουλούρης, ο Χρυσοχοΐδης, ο Πάγκαλος, ο Λιβάνης, ο Ανδριανόπουλος, η Δαμανάκη, ο Μάνος, ο Αρσένης και ο Χριστοδουλάκης απειλούν να μας συγκυβερνήσουν υπό την ηγεσία του Γιώργου Παπανδρέου(!), τότε υπάρχει ένα είδος κούρασης που είναι και το χειρότερο: είναι η κόπωση της σκέψης που αντιμετωπίζει καταστάσεις διεστραμμένες.

Είναι, ακριβώς, το είδος της κούρασης που περιγράφει ο Φερνάντο Πεσσόα στο Βιβλίο της Ανησυχίας: Δεν βαραίνει σαν τη σωματική κούραση ούτε ταράζει σαν την κούραση απ' τις συγκινήσεις. Είναι το βάρος της συνείδησης του κόσμου (σ.σ.: στην συγκεκριμένη περίπτωση του υπαρκτού πολιτικού "κόσμου"), το να μην μπορεί να πάρει η ψυχή ανάσα. Τότε, σπρωγμένες σαν τα σύννεφα απ' τον άνεμο, όλες οι ιδέες μέσα απ' τις οποίες εννοήσαμε τη ζωή, οι φιλοδοξίες και οι στόχοι που πάνω τους στηρίζαμε τις ελπίδες μας στη συνέχειά της, γκρεμίζονται, σκίζονται και καταρρακωμένες χάσκουν στάχτες κι απομεινάρια ομίχλης, κουρέλια από κάτι που δεν υπήρξε κι ούτε θα υπάρξει ποτέ.

Δεν υπήρξε κι ούτε θα υπάρξει ποτέ Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα, δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει ποτέ Κεντροαριστερά, δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει ποτέ πολιτικό ήθος, πολιτικές και ιδεολογικές αρχές, ιδέες και ιδεολογίες, δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει ποτέ πολιτική αλήθεια, πολιτική ευαισθησία, πολιτικός αυτοσεβασμός, σεβασμός του πολίτη απ' τους πολιτικούς.

Όταν ο σοσιαλισμός κι ο νεοφιλελευθερισμός δίνουν τα χέρια και γίνονται συντρόφια κι όταν οι "σοσιαλιστές" που εν ονόματι του σοσιαλισμού μας κυβερνούσαν δεν νιώθουν φρίκη μπρος σ' αυτή την βάρβαρη επιμειξία, αυτό το τέρας που γεννιέται μέσα στο σπίτι τους το ίδιο, δεν αντιδρούν, δεν επαναστατούν (δεν έχουν λόγο ή τον πνίγουν μπρος στη λιγούρα τους για κυβερνητικές καρέκλες) τότε...

Τότε η φρίκη που εκμηδενίζει τους σκεπτόμενους πολίτες είναι λιγότερο ευγενής και διαβρωτική, αγγίζει χώρους βαθύτερα νυχτερινούς: είναι η επιθυμία να μην έχουμε σκέψη, η επιθυμία να μην έχουμε υπάρξει ποτέ τίποτα, η συνειδητή απελπισία όλων των (πολιτικών) κυττάρων της ψυχής. Και η ξαφνική αίσθηση ότι είμαστε έγκλειστοι σε ένα κελί δίχως όρια.. Μόνη έξοδος εκείνη η φωτεινή τρύπα, στο βάθος Αριστερά!...
Νίκος Τσαγκρής

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »